14

Dom One Direction 

- Marmur czy granit?- podałem Gabie komputer aby pokazać jej co mają nam do zaoferowania najlepsze zakłady pogrzebowe w Londynie.
- Mój drogi Louisie...- przyjaciółka wzięła głęboki wdech nim postanowiła, że jednak mi nie przywali- Możesz mi wyjaśnić czemu przeglądasz katalog z nagrobkami zamiast zająć się dopinaniem na ostatni guzik naszego planu? 
- Ja tam się wolę ubezpieczyć na wszelki wypadek- oznajmiłem- Gdy już Kate się z nami rozprawi chcę wiedzieć w czym mnie pochowają. Na gust chłopaków nie mam co liczyć, więc sam wybiorę moje łoże śmierci, w którym spędzę wieczność. 
-  Jakie ty głupoty wygadujesz!- uderzyła się otwartą dłonią w czoło, ale zaraz zrozumiała, że to ja muszę oprzytomnieć. Dobrze, że nie zrobiła tego mocno.
- Głupoty, tak? To jak wytłumaczysz ostatnie zachowanie swojej współlokatorki?- założyłem ręce na piersi wyczekując jej odpowiedzi.
- Co masz konkretnego na myśli?
- Minął tydzień odkąd wróciliśmy z trasy, a ona ani razu się z nami nie spotkała. Tutaj, w studiu, nigdzie. Nawet nie zadzwoniła- zaznaczyłem- Dalej uważasz, że coś jest między nią a Harry'm?
- Hmm...- potarła palcem wskazującym po brodzie, po czym zmierzyła mnie spojrzeniem mówiącym "Jesteś głupi czy tylko udajesz?"- Oczywiście, że tak! Jeszcze przed chwilą opowiadałeś mi jak to się słodko przedrzeźniali gdy została z wami. Powodem, dla którego od tamtego czasu się nie widzieliście jest fakt, iż od czasu kiedy wróciła do Londynu pracuje jak szalona. Nawet ja mam z nią do czynienia góra dziesięć minut dziennie. Aktualnie jej życie składa się z pracy, pracy, snu i pracy. Poza tym skąd wiesz, że nie kontaktowała się z Loczkiem? Z tego co pamiętam to on nie dzieli się z tobą takimi informacjami.
- Nie przypominaj mi o tym- uniosłem do góry dłoń, nie chcąc tego słuchać- Nie sądzisz jednak, że mimo wszystko nie powinniśmy się wtrącać w ich sprawy?
- Louis...- westchnęła ponownie- Jesteś przyjacielem Styles'a czy nie?
- Jestem. I co z tego?
- Ale przyjacielem czy najlepszym przyjacielem?- drążyła dalej.
- A co to za różnica?
- Znaczna- uśmiechnęła się do mnie z chytrze- Przyjaciel postąpiłby tak jak ty chcesz postąpić, czyli odpuścić i pozwolić losowi decydować o tym co się wydarzy. Najlepszy przyjaciel z kolei zdecydowałby się im trochę pomóc i przyspieszyć ten proces. Ja uważam się za najlepszą przyjaciółkę Kasi, dlatego nie mam zamiaru stać z boku i przyglądać się jak marnuje swój drogocenny czas, który mogłaby spędzać w towarzystwie kogoś komu na niej zależy.
- Jesteś pewna, że tego chce?
- Ona lubi jego. On lubi ją. Wszyscy o tym wiedzą. Z wyjątkiem ich samych- odparła, wzruszając niewinnie ramionami- Chcesz kolejny argument przemawiający za tym, że dobrze postępujemy?- spytała, ale nie czekała na moją odpowiedź- Pamiętasz jak wszyscy braliście udział w zorganizowaniu kolacji dla mnie i Nialla?
- To było zupełnie coś innego- oświadczyłem- Nie ukrywaliście swoich uczuć do siebie. Byłbym na drugim końcu świata i nie miałbym wątpliwości, że stanowicie idealną parę.
- Dzięki, ale wierz mi, że z nimi jest tak samo- zapewniła, choć ja wciąż nie byłem do końca przekonany- Być może nie czujesz tego, ponieważ nie znasz Kasi tak dobrze jak ja. Ona jest ciężkim przypadkiem, dlatego też trzeba spojrzeć na nią pod nieco innym kątem. Ale do tego potrzebne są lata praktyki. 
- Skoro tak mówisz...
- Nie zmienię zdania, ponieważ taka jest prawda. Jeśli chcesz możesz się jeszcze wycofać.
Uniosłem wzrok i spojrzałem na Gabę zaskoczony jej propozycją. Nie spodziewałem się tego. Z jednej strony jak nikt inny chciałem aby Harry i Kate w końcu się zeszli. Próbowałem tyle razy im pomóc na własną rękę, za co nie raz mi się oberwało. Przestałem dopiero wtedy gdy Savan mnie do tego namówił, a właściwie to nakazał trzymać się od nich z daleka. Teraz znalazłem partnera, który sam z własnej woli chciał pomóc mi w osiągnięciu wyznaczonego sobie niegdyś celu. Oboje ryzykowaliśmy wiele, ale brunetka, która z wyczekiwaniem wpatrywała się we mnie mogła stracić znacznie więcej niż ja. Hazza na pewno by się na mnie nie obraził za ingerowanie w jego życie, a nawet jeśli to szybko by mu przeszło. Za to Kate na pewno nie wybaczyłaby tak szybko Gabie. Jest jeszcze jeden problem. Co jeśli przez to wszystko dziwna, pokręcona... jednym słowem najbardziej popieprzona tekściarka w Londynie po raz kolejny postanowi odsunąć się od nas na bezpieczną odległość? Zapewne wyprowadziłaby się na Madagaskar. Albo my musielibyśmy to zrobić. 
- I jak?- brunetka, o krótkich włosach domagała się natychmiastowej odpowiedzi, a ona nie mogła brzmieć inaczej niż:
- Zróbmy to i miejmy to z głowy- oznajmiłem. Gabrysia uśmiechnęła się do mnie szeroko i rzuciła na szyję.
- Zobaczysz, że nam się uda! To będzie najlepsza rzecz jaką kiedykolwiek zrobiliśmy- zapewniła gdy nagle usłyszeliśmy głośne chrząknięcie. Oboje odwróciliśmy głowy w kierunku, z którego dochodził dźwięk. Zobaczywszy Horana chciałem mu pomachać i zaprosić żeby się do nas dołączył kiedy dostrzegłem jego minę, która nie wróżyła nic dobrego. Dopiero teraz wyobraziłem sobie to co widzi. Jego ukochana leży na mnie, a ja trzymam ręce na jej talii. Mam przerąbane!
- Niall to nie tak jak myślisz...- zacząłem pospiesznie zrzucać z siebie dziewczynę, która bezczelnie śmiała się pod nosem z mojej reakcji. Faktycznie bardzo zabawne. To nie jej grozi niebezpieczeństwo. Może to jednak on okaże się moim katem, a nie Kate?
- Poczekaj- uniósł rękę do góry, abym przestał mówić- Jeszcze nie zdecydowałem czy chcę najpierw usłyszeć o najlepszej rzeczy jaką kiedykolwiek zrobiliście na twoim łóżku, czy zacznę od obicia ci twojej ładnej twarzyczki.
- Serio uważasz, że jestem ładny?- próbowałem zmienić temat, ale pewnie na niewiele by się to zdało. Do akcji postanowiła wkroczyć Gaba. Pociągnęła go za rękę i posadziła obok siebie. Owinęła się jego ramieniem i uśmiechnęła słodko.
- Lou zgodził się przygotować ze mną pewien plan, w wyniku którego zeswatamy Kate i Harry'ego.
Blondyn popatrzył na nią jak na kosmitkę, po czym zaczął się śmiać tak jak tylko on potrafi. Z racji tego, że żadne z nas nie dołączyło do jego głupawki, uspokoił się, ale wciąż patrzył na nas z niedowierzaniem.
- Jaja sobie ze mnie robicie?- spytał, ale oboje pokręciliśmy przecząco głową- Chyba oszaleliście!
- Też tak myślałem, ale coś musimy zrobić- odpowiedziałem- Jak nie my to kto?
- To nie jest dobry pomysł.
- Dlaczego nie?
- Bo nie? Słuchajcie, każdy wie że czują do siebie mięte, ale żeby zaraz zmuszać ich do związku? Nie przesadzacie trochę?
- Nie- odparła pewnie jego dziewczyna- Oni są dla siebie stworzeni. Trzeba im tylko pomóc to zauważyć.
- Wiecie, że was zabiją? Zwłaszcza Kate- przypomniał nam, co nas najprawdopodobniej czeka w niedalekiej przyszłości. Jakbym nie był tego świadomy...
- Ciebie też- mruknęła pod nosem ledwo zrozumiale. Nie wiedziałem co ma dokładnie na myśli podobnie jak Horan, ale nie był zadowolony z tego co usłyszał.
- Jak to mnie też? Przecież ja nie mam z tym nic wspólnego!
- Niestety mój drogi będę cię musiała pośrednio wciągnąć w nasz misterny plan.
Chłopak jakby trochę pobladł, a po jego wyrazie twarzy widać było, że nie do końca jest pewien czy chce znać szczegóły. Na jego miejscu też bym się przejął, a po opuszczeniu mojego pokoju spieprzał gdzie pieprz rośnie. 
- Wiesz, że cię kocham, ale nie chcę się w to mieszać- ucałował ją w policzek na potwierdzenie prawdziwości swoich słów, ale ona już podjęła za niego decyzję.
- Nie bój się. Nie będziesz musiał nic robić. Tylko raz o tobie wspomnę żeby ją przekonać do wyjścia z domu. 
- Czemu czuję w kościach, że i tak będę miał największe kłopoty ze wszystkich?
- Istnieje taka możliwość- wzruszyła niewinnie ramionami- Ale na pewno nie będzie aż tak źle jak ci się wydaje.
- Ja tam już sobie wybrałem nagrobek- wtrąciłem się do ich rozmowy, tym razem pokazując mojemu blond przyjacielowi ostateczny wybór nagrobka- Postawiłem na marmur.
- Ja bym chyba wolał granit- stwierdził, przeglądając internetowy katalog.
- Chłopaki!
- Chcesz żebym wziął w tym udział, to się nie odzywaj- Niall pogroził palcem Gabie, by zaraz potem przepraszać ją za swoje słowa. Miłość. Co to uczucie robi z ludźmi...

Mieszkanie Alexa

       Nigdy nie mogłam wyjść z podziwu jak mężczyzna może mieć tak ładnie i czysto w mieszkaniu. Za każdym razem gdy odwiedzam Alexa wydaje mi się, że panuje tu jeszcze większy porządek niż ostatnio. Gdy przypomnę sobie w jakim stanie codziennie rano zostawiam swój pokój robi mi się wstyd, ale jednocześnie wiem, że wieczorami lubię wracać na stare "śmiecie". Dobrze, że o resztę mieszkania w głównej mierze dba Gaba, bo inaczej sąsiedzi wezwaliby do nas sanepid i dostałybyśmy nakaz eksmisji. 
- Mógłbyś czasem do mnie wpaść i umyć okna?- zapytałam podziwiając widok na mokre od deszczu ulice Londynu przez dokładnie wyczyszczoną taflę szkła.
- Nie stać cię na mnie kochana- Alex objął mnie ramieniem i przyłączył do obserwowania ludzi na zewnątrz. 
- To może chociaż wyprasujesz moje koszule?- poprosiłam- Nienawidzę tego robić. Naprawdę nie rozumiem co to za różnica czy zacznę od rękawa czy od kołnierzyka. Poza tym w moim wykonaniu to i tak nie ma większego znaczenia. Zawsze zostanie jakieś zagniecenie albo ja stworzę kolejne.
- Do tego trzeba mieć talent, którego tobie brakuje- odparł całując mnie w skroń na pocieszenie. 
- Czyli jednak nie umiem wszystkiego.
- Gdyby tak było uznałbym cię za robota, a nie człowieka. Chociaż i tak twierdzę, że na pewno gdzieś tam w środku masz wszczepioną jakąś elektronikę.
- Naoglądałeś się za dużo filmów science fiction z Kyle'm- wywróciłam oczami słysząc jego opinię na temat zawartości mojego wnętrza. 
- Widzisz tamtego faceta?- wskazał palcem na niewysokiego mężczyznę z lekko posiwiałymi włosami, który wyprowadzał swojego psa na dwór- Mieszkam tu od pięciu lat i nigdy nie widziałem żeby robił coś innego. Nawet do sklepu nie wychodzi. Jedzenie to chyba zrzucają mu z helikoptera albo założył sobie ogródek w salonie. Facet nie ma życia!
- A ty masz?- odezwałam się nieświadomie, ale w gruncie rzeczy nie żałowałam swoich słów. Przyjaciel popatrzył na mnie z niezrozumieniem.
- Co to miało znaczyć?
- Nic- wzruszyłam ramionami- Chciałam tylko wiedzieć kiedy ty ostatni raz wyszedłeś z domu po tym jak dowiedziałeś się co zrobił Logan.
- Po to tu przyszłaś? Żeby dowiedzieć się czy już nie chcę się utopić we własnej wannie?- odparł gniewnie, ale wiedziałam, że tak naprawdę nie jest zły na mnie tylko na swojego byłego chłopaka. Jak ktoś mógł złamać mu serce? Gdyby tylko okazało się, że ten przystojny i czarujący chłopak woli jednak dziewczyny zrobiłabym wszystko żeby był mój.
- Oczywiście, że nie- zaprzeczyłam- Miałam nadzieję, że namówię cię na etat moje sprzątaczki, a ten temat wypłynął przez przypadek.
- Akurat...- prychnął pod nosem. Zabrał swoją rękę i usiadł na niewielkiej kanapie, która znajdowała się w centrum pokoju. Nie mogłam patrzyć jak użala się nad sobą ze spuszczoną głową i rękami założonymi na karku.
- Alex...- zajęłam miejsce obok niego i przytuliłam- Chcę dla ciebie jak najlepiej. Nie możesz zamknąć się w czterech ścianach i już nigdy z nich nie wychodzić. Naprawdę twój plan na resztę życia polega na objadaniu się lodami czekoladowymi, zamawianiu jedzenie z chińskiej knajpki i ślęczeniu przed telewizorem?- popatrzyłam na dwa worki na śmieci wypełnione tekturowymi opakowaniami po sajgonkach i kurczaku w sosie słodko kwaśnym, które stanowiły główny jadłospis przyjaciela przez ostatnie dwa tygodnie.
- Mam coś lepszego do roboty?
- Oczywiście! Mógłbyś właśnie ruszać ze mną na miasto, a nie płakać nad rozlanym mlekiem. Co się stało to się nie odstanie. To nie twoja wina, że Logan okazał się sukinsynem. 
- Nie mów tak o nim- zacisnął zęby słysząc moje obelgi w kierunku jego ex.
- Taka jest prawda. Jak można kogoś tak potraktować? Zwłaszcza ciebie. Jeśli go kiedykolwiek spotkam to przysięgam, że...
- Przestań!- tym razem krzyknął, a ja podskoczyłam w miejscu nie będąc na to przygotowaną- Gówno o nim wiesz. Widziałaś go trzy razy w życiu, po których sama stwierdziłaś, że wyglądamy na szczęśliwych. Chcesz mi pomóc? Powiedz mi czemu nam nie wyszło? Czemu znów okazałem się niewystarczająco dobry dla kogoś.
- To on nie był wystarczająco dobry dla ciebie- odparłam, ale zadziałało to tak jakbym dolała oliwy do ognia.
- Nie prawda! Nie rozumiesz mnie...- pokręcił zrezygnowany głową i schował twarz w dłoniach.
- Ja też zostałam zdradzona.
- Przez kogoś kto cię nigdy nie kochał. Przynajmniej nie w ten sposób- burknął- Nie masz prawa porównywać tamtej sytuacji do tej.
Poczułam się jakby ktoś wymierzył mi cios w policzek. Otworzyłam usta żeby się odezwać, ale szybko je zamknęłam, gdy zdałam sobie sprawę, że nic z nich nie wypłynie. Byłam w szoku. Nie spodziewałam się usłyszeć czegoś takiego. Nie od niego. Zastanawiałam się czy zareagował tak, ponieważ jest naprawdę głęboko zraniony, czy rzeczywiście tak uważał. Może nie mam prawa porównywać jego przeżyć do swoich, ale widok Tomka całującego obcą dziewczynę też mnie zabolał. Co prawda moja żałoba nie trwała tak długo jak jego, ale zdrada to zdrada. 
 Oparłam łokcie na kolanach, a podbródek ułożyłam na splecionych dłoniach. Przyjaciel zerknął na mnie kątem oka. Widocznie uznał, że przesadził naskakując na mnie, ponieważ zaczął mnie przepraszać.
- Nie to miałem na myśli- szepnął łapiąc moją jedną dłoń i pocierając kciukiem o jej wierzch. 
- Bycie szczerym do bólu to nie grzech. Wolę przykrą prawdę niż jakiekolwiek kłamstwo. 
- Nie chciałem cię urazić. Wiem jakie silne uczucie jest między tobą a Tomkiem, ale Logan jest dla mnie kimś więcej niż tylko przyjacielem. Bez względu na to co zrobił- przyciągnął mnie bliżej siebie i objął ciasno ramionami- Jesteś na mnie zła?
- Nie- pokręciłam przecząco głową- Po prostu zastanawiam się czy jest sens ryzykować tak wiele dla miłości, która może okazać się jednostronna. 
- Zadajesz trudne pytania- stwierdził, uśmiechając się smutno- Znalazłaś już odpowiedź?
- Niestety nie- westchnęłam- Chyba nigdy się tego nie dowiem.
- Za bardzo się boisz sprawdzić to na własnej skórze- oznajmił- Jeśli jednak tego nie zrobisz to nigdy się nie dowiesz.
- Nawet jeśli mam szansę...
Chłopak popatrzył na mnie z nieskrywanym zdziwieniem. 
- Chcesz mi coś powiedzieć?
- To skomplikowane- machnęłam ręką, starając się uniknąć niewygodnego dla mnie tematu.
- Nic co dobre nie jest proste. 
- Filozof się znalazł...- wywróciłam oczami nad jego komentarzem- Może wyskoczymy gdzieś jutro razem? Zapomnimy na jeden wieczór o problemach i trochę się wyluzujemy?
- Kate proponuje mi wypad na miasto w środku tygodnia? To musi być naprawdę poważa sprawa.
- I jest, ale nie chcę na razie nad nią gdybać. 
- O wiele łatwiej by było gdyby ktoś mógł podjąć za nas trudne decyzje.
- Zgadzam się- przyznałam mu rację- Może chcesz mnie wyręczyć?
- Musiałbym najpierw wiedzieć o co chodzi.
- Powiem ci wszystko jutro przy zimnym piwie, ok?

Dom One Direction 

       Zamykasz oczy, wkładasz słuchawki do uszu, naciskasz "play" i w ułamku sekundy znajdujesz się w innym świecie. To od ciebie zależy czy zechcesz popaść w melancholię czy sprawisz, że zacznie roznosić cię energia i poczujesz, że mógłbyś góry przenosić. Poza tym muzyka stanowi pewien rodzaj terapii. Nagle dowiadujesz się, że nie tylko ty masz problem z ukochaną osobą lub przyjacielem. Nawet osoby, które codziennie widzisz na okładkach magazynów w kiosku na rogu zmagają się z takimi samymi przeciwnościami losu jak ty. To tylko ludzie. Okazuje się, że oni też mogą mieć złamane serce albo kochać bez opamiętania.  Ja dzisiaj postawiłem na składankę Kings of Leon i całkiem nieźle wpasowała się w mój obecny nastrój. Cieszyłem się spokojem i chwilą samotności, ale niezbyt długo. Z mojego pogrążonego w idealnej harmonii świata wyrwał mnie Louis. 
- Czego chcesz?- jęknąłem nakrywając głowę poduszką z nadzieją, że gdy ją zdejmę jego tu nie będzie. Jest moim najlepszym przyjacielem, ale w takich momentach mam ochotę go walnąć. I to mocno.
- Wychodzimy- oświadczył bez przyjmowania jakiegokolwiek sprzeciwu. Otworzył moją szafę i rzucił we mnie białą koszulą i ciemnymi jeansami. 
- Jak to? Mieliśmy mieć dzisiaj wolne.
- I mamy- odparł- Chodzi o Nialla.
- A co mu się stało?- uniosłem zaskoczony do góry brwi. Jeszcze pół godziny temu siedział zadowolony przed telewizorem i zajadał się chrupkami.
- Pokłócił się z Gabą. Jedna wielka drama.
- Dalej nie rozumiem czemu musimy wyjść...
- Stwierdziliśmy z chłopakami, że trzeba go gdzieś zabrać, bo jeszcze sobie biedaczysko coś zrobi.
- Dobra, ale czemu wyciągasz moje najlepsze ciuchy?- spytałem gdy rzucił we mnie nową marynarką- Nie pójdziemy po prostu do jakiegoś baru i damy mu się upić?
- Nigdy nie wiadomo gdzie skończymy- uśmiechnął się tajemniczo- Zbieraj się!
- Naprawdę muszę iść?- spytałem sądząc, że może go przekonam, iż nie jestem im niezbędny. Przecież nie potrzeba czterech facetów żeby sprowadzić jednego Horana z powrotem do domu, co nie?
- Harry, jesteś jego kumplem czy nie?- popatrzył na mnie znacząco- On na pewno by to dla ciebie zrobił gdybyś był w dołku. Nawet więcej...- dodał, ale odniosłem wrażenie, że mówi o czymś zupełnie innym.
- Nie jestem pewien czy dalej ciągniemy ten sam temat- przechyliłem głowę aby mu się lepiej przyjrzeć i odniosłem wrażenie, że jest zdenerwowany- Coś jeszcze się stało? Wydajesz się czymś denerwować.
- Przejmuję się Niallem. To wszystko.
- Na pewno?
- Tak- mruknął poirytowany- Możemy już iść?
- Daj mi pięć minut. Zaraz zajdę na dół.
 Louis zamknął za sobą drzwi, a ja nie mogłem przestać myśleć o tym co powiedział i w jaki sposób to zrobił. Do tego ten wyraz twarzy, który jednoznacznie wskazywał na to, że chciał coś dodać. Ukrywa coś przede mną? Sądziłem, że tylko ja prowadzę "podwójne życie" decydując się przemilczeć fakt tego co dzieje się między mną i Kate. Wiem, że na pewno byłoby mu przykro gdyby się o wszystkim dowiedział, zwłaszcza od kogoś innego niż ode mnie, ale mam coś na swoje usprawiedliwienie. Prawda jest taka, że ja sam do końca nie wiem na czym stoję, więc po co kogoś w to mieszać? Bywa tak, że jestem niemal pewien co jest między nami i jest to coś czego pragnę od dawna, ale zaraz potem nabieram wątpliwości. Zaczynam podejrzewać, że połowę z tego co się do tej pory wydarzyło sam sobie wyobraziłem i w rzeczywistości nic takiego nie miało miejsca. Jednak kiedy dotykam ust, które są nabrzmiałe od jej gorących pocałunków nie mam żadnych wątpliwości. To musiało się stać. 
Wróćmy jednak do Nialla... Słyszałem rano jak rozmawiał z Gabą przez telefon i był wniebowzięty. Co takiego mogło się stać przez kilka godzin, że teraz ma myśli samobójcze? Przynajmniej na to wynika z relacji Lou. Chyba nie pozostaje mi nic innego jak pójść z nim i dowiedzieć się wszystkiego osobiście.
 Zmieniłem mój szary dres na wybrane przez przyjaciela ciuchy i przeczesałem palcami włosy. Jak zwykle nie uzyskałem oczekiwanego efektu. Tak właściwie moje loki dalej były powykręcane we wszystkie strony, ale po tylu latach razem przestałem się tym przejmować. Zarzuciłem na ramiona pierwszą lepszą kurtkę i zbiegłem na dół gdzie wszyscy już na mnie czekali. 
- Gotowy?- spytał Zayn, otwierając przed nami drzwi.
- Tak. Gdzie jedziemy?
- W takie jedno miejsce- poinformował mnie tajemniczo Tomlinson i tyle musiało mi wystarczyć. 

Mieszkanie Kasi i Gaby

       Wskazówki na zegarze przesuwały się zdecydowanie za szybko. Kasi dalej nie było w domu, a wyznaczona przeze mnie godzina zero nadchodziła nieubłaganie. Na domiar złego nie odbierała moich telefonów. Przecież dzisiaj miała mieć wolne popołudnie! Czemu jej jeszcze nie ma?!
 Już miałam ponownie wybrać jej numer kiedy usłyszałam dźwięk przekręcanego zamka w drzwiach. Czym prędzej wybiegłam do przedpokoju gdzie ujrzałam zmarnowaną twarz przyjaciółki.
- Ile razy mam ci powtarzać żebyś zamykała drzwi na oba zamki? Chcesz żeby ktoś wszedł i cię porwał?- spojrzała na mnie z wyrzutem przekrwionymi ze zmęczenia oczami.
- Wszyscy tylko czekają żeby tu wtargnąć- odparłam sarkastycznie- Czemu wróciłaś tak późno?
- Byłam u Alexa sprawdzić jak się czuje. Stęskniłaś się za mną?
- Co z nim?- spytałam, autentycznie ciekawa co u niego słychać. Niech no ja tylko dorwę tego Logana! Jak można skrzywdzić tak kochanego chłopaka?  
- Bywało lepiej, ale chyba się wykaraska. Każde złamane serce leczy się we własnym tempie, a w jego przypadku potrwa to dłużej niż się spodziewałam.
Przeszłyśmy razem do salonu gdzie dziewczyna padła na kanapę i wtuliła się w poduszkę. Niewiele brakowało żeby usnęła i dała się obudzić dopiero jutro rano. Nie mogłam jej na to pozwolić, choć wiedziałam jak bardzo tego potrzebuje. Na szczęście okazało się, że aż tak jej się śpieszy do odpłynięcia w cudowny świat snów.
- Nie odpowiedziałaś no moje pytanie- mruknęła niewyraźnie, starając się powstrzymać ziewnięcie. 
- Jakie?
- Czy za mną tęskniłaś.
- Strasznie, tym bardziej, że musimy pogadać- odparłam- Mam problem.
- A kto ich nie ma?- obróciła się na plecy, zakrywając twarz dłonią- O co chodzi?
- Pokłóciłam się z Niallem.
Kasia rozsunęła palce i spojrzała na mnie przez przerwę między nimi. Widząc moją niewyraźną minę, którą ćwiczyłam od powrotu do mieszkania westchnęła głośno, podnosząc się i siadając na przeciwko mnie po turecku.
- Czy ja mam na czole napisane "Specjalista od spraw sercowych"?
- Nie, ale mogłabyś sobie zafundować taki tatuaż- uśmiechnęłam się krzywo, chcąc wyglądać na jak najbardziej załamaną. 
- Lepiej mi powiedz o co poszło- zignorowała mój komentarz, przygotowując się mentalnie na mój zmyślony wywód. Obawiałam się, że od razu zorientuje się, że to co próbuję jej wmówić to jedno wielkie kłamstwo, ale musiała wierzyć w swoje możliwości. 
- Gdy tylko wyszłaś do pracy pojechałam się z nim zobaczyć. Od razu jak weszłam wiedziałam, że coś jest nie tak- zaczęłam- Niby rozmawialiśmy, ale czułam, że coś ukrywa. Zapytałam się o co chodzi jednak twierdził, że coś sobie ubzdurałam. Ja...- wzięłam głęboki oddech, zastanawiając się po raz ostatni czy aby na pewno chcę to zrobić, ale nie było już odwrotu- Ja myślę, że on ma inną. 
Kasia obserwowała mnie uważnie, a z jej postawy nie dało się nic wyczytać. Nerwowo bawiłam się palcami, aż w końcu nie mogłam znieść jej przenikliwego spojrzenia i spuściłam wzrok. 
- Nie możliwe- odezwała się po czasie, który wydawał się stanowić godziny- Przecież on jest w ciebie wpatrzony jak w obrazek. Jakby mógł to oprawiłby cię w ramkę i nie pozwolił nikomu zbliżyć na mniej niż trzysta metrów.
- Ale...- głos mi się załamał ze stresu przez co przyjaciółka pomyślała, że to z ogarniającej mnie rozpaczy- Ja to czuję. Tu w środku- wskazałam palcem na miejsce gdzie biło moje serce i już żałowałam tego co zrobiłam. Modliłam się w myślach żeby nie dopadła mnie karma za łganie w żywe oczy jednej z najważniejszych osób w moim życiu. 
Nagle poczułam jak jej wątłe ramiona oplatają się wokół mnie, a dłonie gładzą mnie po ramieniu. W oczach zaczęły mi wzbierać łzy. Ona się tak bardzo o mnie martwi, a ja ją oszukuję. Co ze mnie za człowiek? 
- Chodźmy gdzieś- zaproponowała, uśmiechając się do mnie pocieszająco- Zawojujmy Londyn tak jak wyobrażałyśmy to sobie w szkole. Zapomnijmy o wszystkim i dobrze się bawmy. Obie tego potrzebujemy. 
Słona kropla spłynęła mi po policzku. Przytaknęłam niepewnie głową. Zdrowy rozsądek podpowiadał mi, że mam jeszcze szansę się wycofać, ale jakieś wewnętrzna siła nie pozwalała mi się ugiąć. Nie musiałam ją na siłę przekonywać do wyjścia co stanowiło niemałe ułatwienie. Dlatego też po godzinie, wystrojone w seksowne sukienki i buty na wysokim obcasie, byłyśmy w drodze do wyznaczonego przeze mnie miejsca, gdzie cała prawda miała wyjść na jaw. 


       Ona i on. Dwoje ludzi, którzy nie spotkali się przypadkiem. Ich znajomość nie przypominała baśniowej sielanki. Ciągłe kłótnie i nieporozumienia nie wróżyły szczęśliwego zakończenia, ale... Znacie powiedzenie "Kto się czubi ten się lubi?". Tak samo uparci, odrobinę bezczelni i pewni siebie zaczęli dostrzegać w sobie pozytywy. Początkowa wrogość powoli przemieniała się w coś innego. Tylko w co? Ktoś kiedyś stwierdził, że miłość od nienawiści dzieli cienka linia. Przyjaciele stawiali na to pierwsze. Każdy by tak pomyślał na pierwszy rzut oka. Niewinne gesty i ukradkowe spojrzenia wskazywały jednoznacznie, że ich serca zaczynały bić jednym rytmem. Dlaczego w takim razie oni tego nie czuli? Czemu wtuleni w siebie nie rozpoznawali wspólnego rytmu choć uważali, że dla każdego z osobna jest on idealny? Czemu bali się pójść o krok dalej i spróbować dopasować się również w innych kwestiach? A może nieświadomie już to zrobili tylko tego nie widzieli? Ona zaślepiona swoją pomalowaną na czarno przeszłością, on obawą przed popełnieniem kolejnego błędu. Co zrobić w takim wypadku?
Ktoś postanowił wziąć sprawy w swoje ręce. Uświadomić im co tracą z każdą sekundą bycia z dala od siebie. Pokazać im, że ich lęki są bezpodstawne. Przynajmniej taki był plan.
 Troska o drugą osobę, jej samopoczucie i dobre wybory potrafi zdziałać cuda, ale również wiele namieszać. Czasami wydaje nam się, że wiemy co będzie lepsze dla naszych bliskich, tylko nie zawsze zdajemy sobie sprawę czego oni tak naprawdę pragną. 
 Gaba i Louis obmyślili strategię działania. Wszystko było dopięte na ostatni guzik i nic w ich mniemaniu nie mogło pójść źle. Przewidzieli co kto powie, kto komu podziękuję i kto kogo pocałuje. Mieli zaplanowaną każdą sekundę lecz jak się szybko okazało życie lubi pisać swoje własne scenariusze. Perfekcyjne kłamstwo było pierwszym punktem, które mogło już zostać odznaczone na liście rzeczy do zrobienia. Niczego nieświadomi Harry i Kate zmierzali w swoim kierunku będąc święcie przekonanymi, że pełnią tego wieczoru funkcję pocieszycieli. Ich przyjaciele byli w złym humorze po zmyślonej kłótni, dlatego trzeba było im pomóc. Na miejsce gdzie ich wspólna historia miała zakończyć jeden etap i rozpocząć kolejny słowami "żyli długo i szczęśliwie" jako pierwszy dotarł chłopak z przyjaciółmi. Pub, które zasugerował Tomlinson nie był pod żadnym względem wyjątkowy. Typowy londyński lokal, który gościł niewielu klientów. Kilkoro młodych ludzi siedziało przy drewnianych stolikach, popijając zimne piwo podczas debaty na przeróżne tematy. Ku zaskoczeniu bruneta o niesfornych lokach, podszedł do nich barman i zapytał w czym może im służyć.
- Macie tu jakiś spokojny kąt?- spytał Zayn, wyciągając z tylnej kieszeni paczkę papierosów. Ręce mu lekko drżały, a zapalniczka postanowiła udaremnić mu próbę zaciągnięcia się potrzebną teraz dawką nikotyny.
Styles zastanawiał się czemu jego koledzy zachowują się tak dziwnie. Odkąd wyszli z ich wspólnego domu wymieniali ze sobą pojedyncze zdania. Normalnie wydałoby mu się to podejrzane, ale wytłumaczył to sobie w jedyny logiczny sposób jaki przyszedł mu do głowy. Każdy z nich postanowił poczekać aż Niall otworzy się przed nimi i zacznie uzewnętrzniać swoje smutki. Do tego czasu lepiej było trzymać język za zębami żeby nie palnąć żadnej głupoty. Tak też zrobił.
Wysoki mężczyzna zaprowadził ich krętymi schodami na górę, gdzie znajdowała się dodatkowa sala. Wyglądała ona zupełnie inaczej niż ta na dole. Całość była oświetlona delikatnym światłem padającym z lampek zwisających z sufitu, a na środku stał niewielki stoli nakryty dla dwóch osób. Dwie białe świeczki i mały bukiet kwiatów w przeźroczystym wazonie stanowiły jedyną dekorację. Harry pomyślał, że to jakaś pomyłka.
- Chyba ktoś zarezerwował to miejsce- odezwał się gdy nikt inny nie zwrócił uwagi na udekorowane pomieszczenie.
- Zgadza się- odparł Louis czego chłopak się nie spodziewał.
- Chyba czegoś nie rozumiem...- zmarszczył brwi, spoglądając na swoich kolegów- Może mi ktoś wytłumaczyć czemu tu jesteśmy i żaden z was nie wydaje się być tym zaskoczony?
Chłopcy popatrzyli na siebie, ale nim zdążyli odpowiedzieć usłyszeli jak ktoś wchodzi na górę...

- Daleko jeszcze?- Kate zaczynała przeklinać wybór, którego dokonała stojąc przed swoją szafą. Srebrzystoszara na jedno ramię wydawała się zbyt obcisła, a pożyczone szpilki za małe. Jakby tego było mało jej ułożone w idealne fale włosy zaczynały przybierać swój pierwotny kształt pod wpływem wilgoci, co nie poprawiało jej humoru, który nie był najlepszy od kilku dni. Całe dnie spędzane na pracy okazały się niewystarczające aby zapomnieć chociaż na chwilę o problemach dnia codziennego. Dziewczyna czuła, że straciła kontrolę nad swoim zaplanowanym na kilka lat do przodu życiem. Nic nie było takie jakie miało być. Jedyne na czym jej zależało to komponować i czerpać z tego przyjemność. Niestety poznanie piątki szalonych nastolatków zupełnie namieszało jej w głowie. Patrząc na nich zrozumiała, że nie wie jak w pełni cieszyć się z życia. Nie potrafiła śmiać się z nimi nawet gdy czuła w środku, że powinna. Że kiedyś tak by zareagowała. Przeszłość nieustanie wpływała na jej teraźniejszość co przekładało się na nadchodzącą przyszłość. Ucieczka między nuty i zapisane w całości kartki papieru miała pomóc jej odłożyć zamartwianie się swoim losem na później. Dzisiaj postanowiła wykorzystać do tego swoją przyjaciółkę i jej miłosne problemy. 
- Jesteśmy na miejscu- Gaba zapłaciła miłemu taksówkarzowi należną kwotę za ich podróż do nieznanego tekściarce miejsca, po czy obie weszły do przytulnej knajpki. 
- Nie uważasz, że jesteśmy nieodpowiednio ubrane?- szepnęła swojej przyjaciółce na ucho, czując na sobie spojrzenia kilku panów w średnim wieku.
- Wypijemy kilka drinków i przeniesiemy się do jakiegoś klubu- przedstawiła swój plan Gabrysia- Nie będę płacić horrendalnych sum za rozcieńczoną wódkę z sokiem.
- Jak chcesz- odparła, dając jej wolną rękę co do wyboru lokalów dzisiejszej nocy- Nie ma tu jakiegoś ustronnego miejsca? Nie zniosę świadomości, że wszyscy się na nas gapią.
Niższa brunetka poczuła, że los jej sprzyja. Nie dość, że udało jej się udowodnić jaką świetną jest aktorką (przynajmniej ona wolała to określenie od słowa "kłamczucha"), potem nie musiała natrudzić się z namawianiem swojej współlokatorki na wieczorne wyjście, to na dodatek kierowała się w wynajęte przez nią wcześniej miejsce. Te wszystkie małe zwycięstwa utwierdzały ją w przekonaniu, że nic złego się nie może stać. 
Trzymając się wypolerowanej poręczy z ciemnego drewna, wspinały się na górę. Kate po raz kolejny przeklinała w duchu człowieka, który wymyślił szpilki i gdyby tylko mogła w ramach zemsty za stworzenie tego narzędzia tortur przybiłaby mu je na stałe do stóp, aby poczuł jej ból. Po pokonaniu ostatniego stopnia, uniosła do góry głowę i o mało nie spadła z powrotem na dół, cofając się do tyłu. Rozejrzała się dookoła. Mrugając szybko kilka razy utwierdziła się w przekonaniu, że widok jej byłych podopiecznych to nie są omamy. Spojrzała przez ramię na swoją przyjaciółkę, która nerwowa przygryzała wargę. 
- Czemu odnoszę wrażenie, że nie spotykamy ich tu przypadkiem?- zwróciła się bezpośrednio do niej ignorując pozostałych.
- Bo tak nie jest- odpowiedziała pierwszy raz szczerze tego wieczoru- Tak naprawdę nie pokłóciłam się z Niallem.
- Nie?- uniosła do góry brwi z zaskoczenia- Byłam święcie przekonana, że...- urwała mierząc wzrokiem blondyna, który wyglądał jakby czekał na ogłoszenie wyroku w jego sprawie- Czy ty zdajesz sobie sprawę z tego, że byłam gotowa go obedrzeć ze skóry jeśli okazałoby się, że jego zdrada okazałaby się prawdą? Co to za pieprzony teatrzyk?!
W sali zapadła cisza. Nikt nie wiedział jak odpowiedzieć żeby nie pogorszyć sytuacji. Louis był gotowy podejść do najbliższej ściany i zacząć w nią walić z całej siły głową aby chociaż trochę rozumu się w niej wreszcie znalazło. Savan ostrzegał go tyle razy, a on i tak musiał zrobić po swojemu. Teraz nadszedł czas aby zapłacić za wtykanie nosa w nieswoje sprawy. 
- Nie wiedziałaś o tym?- zabrał głos Harry, który jako jedyny mógł nie czuć się winny wytrącania z równowagi Kate.
- A wyglądam jakbym się tego spodziewała?- obróciła się w jego stronę, ale gdy tylko lepiej się mu przyjrzała, jej złość zaczęła się w magiczny sposób ulatniać. Stał na przeciwko niej, a ona nie mogła oderwać od niego oczu. Wyczuwała jego palące spojrzenie na swojej skórze gdy lustrował jej ciało od góry do dołu. Pierwszy raz pomyślała, że wybór tego stroju był strzałem w dziesiątkę. Może i tego nie przyznawała, ale chciała mu się podobać. Chciała aby ją obserwował i podziwiał nawet jeśli oboje nie mogli liczyć na nic więcej. Odkąd zaczęli się dogadywać potrzebowała jego uwagi prawie tak samo jak tlenu- A ty? Wiedziałeś o tym?
- Nie- zaprzeczył, niechętnie przenosząc wzrok na sprawców całego zamieszania- Możecie się w końcu odezwać i powiedzieć co my tu tak właściwie robimy?- chłopak zaczynał tracić cierpliwość. Nie był zły za zorganizowanie tego wszystkiego. Po prostu bał się reakcji Kate. Był na dobrej drodze żeby w końcu spełnić swoje marzenia, a teraz mogło wszystko runąć jak domek z kart. 
- To wszystko moja wina- przerwała milczenia Gaba- Zorganizowałam to wszystko dla was. Dla ciebie i Kasi- wskazała na nich ruchem ręki- Nie mogę już dłużej patrzeć jak przechodzicie obok siebie i udajecie, że nic was nie łączy.
- Ja też maczałem w tym palce- dołączył się do rozmowy Louis- Nie chcieliśmy was zdenerwować. Chcemy wam tylko pokazać, że nie musicie niczego przed nami udawać. Nie ma w tym nic złego.
- A nie pomyśleliście, że miło by było gdybyście się nie wpieprzali w to co was nie dotyczy?- warknął na niego Loczek, czego Tommo się nie spodziewał. Sądził, że to kompozytorka będzie tą, która zacznie wieszać na nich psy, a tymczasem było zupełnie na odwrót. 
- Nie mieliśmy złych intencji- postanowił wspomóc go Liam- Wy zrobilibyście dla nas to samo.
- A skąd ty możesz...- Styles zaczął na nich wrzeszczeć lecz umilkł gdy poczuł delikatny dotyk na swoim ramieniu. Spojrzał w dół i ujrzał przenikliwe zielone tęczówki, z których bił spokój. 
- Skąd wiedzieliście?- zaciekawiona Kate chciała wiedzieć w jaki sposób jej znajomi domyślili się prawdy. Przecież uważała żeby nie rzucać się oczy. Gdy tylko znajdowali się w pobliżu zakładała swoją maskę obojętności i udawała, że nie interesuje ją nic poza pracą. 
- Musiałabyś mi wydłubać oczy żebym nie zauważył- oznajmił Zayn- Nawet kret nie jest tak ślepy by nie widzieć jak na siebie reagujecie kiedy znajdujecie się w jednym pokoju. 
- Poza tym ostatnio traktowaliście się wyjątkowo łagodnie, co mogło wzbudzić pewne podejrzenia- dodał Horan.
Dziewczyna westchnęła głęboko, skupiając całą uwagę na przyjaciółce, która ukrywała się za plecami swojego chłopaka. Podeszła do niej i skrzyżowała ręce na piersi. 
- Okłamałaś mnie- stwierdziła beznamiętnie wpatrując się w jej pełne poczucia winy oczy- Mimo to wiem, że gdybym była inna nie zrobiłabyś tego. 
- Chciałam dobrze. Byłam przekonana, że to dobry pomysł. Jesteś zła?
- Może trochę, ale znam cię na tyle długo, że wiem, że miałaś dobre intencje. 
- Przepraszam- Gabrysia przytuliła ją mocno do siebie- Ja tylko...
- Nie tłumacz się. Wszystko jest w porządku.
- Naprawdę?- spojrzała na nią niepewna tego co usłyszała.
- Tak- tekściarka uśmiechnęła się do niej ciepło- A teraz idźcie już sobie- poprosiła, choć oni przyjęli to jako rozkaz, na co nie mogła narzekać.
Po chwili Harry został sam na sam z Kate. Przyglądał jej się przez chwilę nie do końca wierząc w to co się przed chwilą stało. Sądził, że to całe zdarzenie będzie początkiem trzeciej wojny światowej, ale się mylił. Brunetka zwróciła się w końcu w jego stronę i niespiesznym krokiem skierowała się ku niemu, nie spuszczając z niego wzroku.
- Co teraz?- spytał gdy stanęła kilka centymetrów od niego. Tak bardzo chciał wyciągnąć rękę i zmniejszyć dystans między nimi do absolutnego minimum lecz nie był pewny czy to dobry pomysł.
- To znaczy?
- Nie chciałaś żeby się ktokolwiek dowiedział co jest między nami, a teraz okazało się, że nie mamy już czego ukrywać. 
- Przeszkadza ci to?- spytała zaplatając ręce na jego karku. Przysunęła się bliżej tak, że teraz ich ciała stykały się ze sobą. Chłopak objął ją w talii uniemożliwiając jakikolwiek ruch, w razie gdyby zdecydowała, że to nie był mądry ruch.
- Nie, ale jeśli ty nie chcesz...- po raz kolejny nie zdołał dokończyć zdania, zaskoczony niespodziewanym pocałunkiem z jej strony. Gdy zdołał otrząsnąć się z pierwszego szoku poczuł ziemny powiew na swoich wargach. Kate wpatrywała się w niego z błyszczącymi iskierkami w oczach, a dłoń przesunęła na jego policzek.
- Chcę- szepnęła, muskając delikatnie jego wargi- Zależy mi tylko na tym aby pozostało to tajemnicą dla ludzi z wytwórni. Nie mam nic przeciwko temu aby nasi przyjaciele o nas wiedzieli.
- Czemu zmieniłaś zdanie?- chciał dowiedzieć się co wywołało tą nagłą zmianę.
- Czy to ważne? Nie możemy po prostu zacząć cieszyć się sobą bez obawy o to czy ktoś nie przygląda nam się z ukrycia? 
Harry toczył ze sobą wewnętrzną walkę. Z jednej strony chciał się dowiedzieć prawdy, ale z drugiej zrozumiał, że w tym momencie nie ma to większego znaczenia. Trzymał w ramionach dziewczynę, o której marzył dniami i nocami. Wyobrażał sobie jak zabiera ją do kina lub na kolację tylko po to by zobaczyć uśmiech na jej twarzy. Odpuścił. Bez zbędnych słów wpił się w jej bladoróżowe usta, a gdy je lekko rozchyliła pogłębił pocałunek. Nie mógł on się równać z żadnym, który dzielili ze sobą do tej pory. Był on jedyny, wyjątkowy i niepowtarzalny. Pełno było w nim uczucia, którego jeszcze nigdy w życiu nie doświadczyli, ale byli na najlepszej drodze żeby je odkryć. Kate czuła się bezpiecznie tulona przez chłopaka, który mimo swojego porywczego charakteru sprawiał, że nareszcie wiedziała gdzie jest jej miejsce. Sama też nie była idealna i dalej nie pojmowała jak ktoś taki jak on może chcieć mieć z nią cokolwiek do czynienia. Uważała, że jest zepsuta do szpiku kości, ale gdy była z nim ta myśl zdawała się zacierać w jej głowie. Jedno było pewne- byli dla siebie ważni i wyjątkowi. Przyjdzie czas kiedy oboje to zrozumieją.

Ona i on. Tacy sami. Tak różni. Razem- idealni.