Prolog

       Często musimy dokonywać wyborów, które niejednokrotnie sprawiają nam wielką trudność. Czasami nasze uczucia są tak sprzeczne, że ciężko nam zdecydować co jest lepsze i co stanowi mniejsze zło. Z takimi wyzwaniami, które polegają na podjęciu właściwej decyzji spotykamy się codziennie. Z reguły zajęcie odpowiedniego stanowiska nie zajmuje nam wiele czasu, ale bywa tak, że ze znalezieniem odpowiedzi borykamy się kilka dni, a nawet i dłużej. Dotyczyć one mogą rzeczy błahych takich jak wybór czy na drugie śniadanie zjemy kanapkę z serem czy pomidorem, lecz w większości skupiają się one na czymś poważniejszym i to wtedy dostrzegamy trudności w nich ukryte. Szybkość i trafność podjęcia (teoretycznie oczywiście) właściwych kroków zależy od osoby, którą życie postawi przed takim zadaniem. Im człowiek "prostszy" tym mniej analizuje i przejmuje się ewentualnymi konsekwencjami swoich czynów. W związku z tym ludzie uważają go za głupiego, ale jednocześnie szczęśliwszego i być może taka jest prawda. Jednak żeby nie było nudno, świat został tak stworzony, że nie każdy potrafi patrzeć na niego tylko i wyłącznie przez różowe okulary. A już na pewno nie ona...
  Kasia zdecydowanie nie należy do osób o pospolitym sposobie myślenia. Dla niej wszystko jest skomplikowane i ma w sobie drugie dno. Zawsze tak było, ale nie zawsze stanowiło to dla niej taki problem. Ale do tego na pewno jeszcze kiedyś wrócimy...
  Zwykły spacer w dość niezwykłym miejscu może okazać się nie lada zagwozdką. W końcu kto normalny wybiera się w mroźny, zimowy wieczór na cmentarz? Jest tyle innych miejsc! Parki, niezatłoczone uliczki oddalone od centrum miasta... Wszystkie są piękne, ale żadne z nich nie pozwala na pojednanie z przeszłością.
  Cmentarz większości z nas kojarzy się z miejscem gdzie w pewnym momencie naszego życiu przychodzi nam rozstać się i pożegnać z bliskimi. Oczywistym jest fakt, że dla znacznej większości jest to miejsce pełen bólu i smutku. Ale jak już wspominałem nie mówimy o większości tylko o jednostce, a to diametralnie zmienia postać rzeczy. 
  Idąc zaśnieżonymi alejkami, Kasia nie czuła przygnębienia, a jej wyraz twarzy wskazywał na to, że jest zadowolona z tego gdzie się znajdowała. Dla niej widok migoczących się za kolorowym szkłem płomieni, nie był wyrazem żałoby i zadumy. Fakt, że pomimo tylu lat od czyjejś śmierci, ktoś dalej pamięta o tym, że inni kiedyś chodził po tej samej ziemi co my, budził w niej radość i nadzieję na to, że może kiedyś i o niej ktoś będzie pamiętał. Będzie wspominał szczęśliwe momenty, które z nią przeżył i wypominał błędy, które popełniła. Nie zostanie nikim. Kolejnym nazwiskiem wyrytym w marmurowym kamieniu. Dalej będzie ważna, nawet gdy nie będzie jej obok.
  Wróćmy jednak do początku, czyli problemu podejmowania właściwych decyzji. Skoro znaczna większość społeczeństwa uznaje takie miejsce jak to za kojarzące się jedynie z bólem i koniecznością rozstania, to czy właściwym jest postrzeganie go tak jak robi to Kasia? Sam długo się nad tym zastanawiałem, ale odpowiedź przyszła do mnie sama w momencie gdy dziewczyna znalazła się u celu swojej wędrówki. Prawda jest taka, że nie ma na to pytanie odpowiedzi, gdyż wszystko zależy od perspektywy, z której na nie spojrzymy. Czujemy co innego gdy patrzymy na grób kogoś zupełnie nam obcego, a co innego gdy stajemy przed miejscem gdzie spoczywają najważniejsze osoby w naszym życiu pomimo tego, że już dawno odeszły. 
  Kasia przysiadła na małej ławeczce, a po jej policzkach zaczęły spływać strumienie łez. Nawet nie próbowała ich powstrzymać, ponieważ była to z góry przegrana walka. Przez dłuższą chwilę wpatrywała się w zdjęcia na granitowej płycie nim zdecydowała się podjąć rozmowę, dla której tu przyszła.
- Cześć... Dawno mnie nie było, co? Pewnie uważacie mnie teraz za najgorszą córkę na świecie, ale musicie zrozumieć, że nie mogłam zrobić tego wcześniej. Pewnie gdyby nie ty tato, to dalej byście na mnie czekali. Tak na marginesie to ciekawe co takiego przede mną ukrywałeś, że nawet po śmierci zmusiłeś mnie do powrotu tutaj. Jak się okaże, że to jakiś głupi żart i zapomniałeś mi przekazać kolekcję swoich monet to wrócę i skopię ci tyłek- uśmiechnęła się lekko, wpatrując się w czarno-białe zdjęcie przystojnego trzydziestokilkulatka- Wiem, że mi nie odpowiesz. Nawet gdybyś mógł i tak byś tego nie zrobił w ramach kary za to, że opuściłam was na tak długo- westchnęła i przeniosła wzrok na podobiznę pięknej kobiety w średnim wieku- Przepraszam mamo... Nie powinnam była wyjeżdżać, ale...- głos się jej załamał przez co nie mogła dalej mówić. Dopiero po kilku głębokich wdechach była w stanie kontynuować tą jednostronną rozmowę- Myślę, że wtedy to była najlepsza decyzja jaką mogłam podjąć. Mogłabym próbować się bronić i zrzucić winę na rodziców Gaby, którzy mnie do tego namawiali, ale nie ma sensu tego robić. Sama o tym zadecydowałam. Właśnie! Macie od nich pozdrowienia. To naprawdę wspaniali ludzie. Opiekowali się mną kiedy was zabrakło. Teraz robi to Gaba choć marnie jej to wychodzi. Sami dobrze wiecie jaka ona jest...- machnęła ręką wspominając przyjaciółkę- Zaczytana w tych swoich romansidłach, które zawsze maja szczęśliwe zakończenie. Najgorsze jest to, że wydaje jej się, że tak jest w prawdziwym życiu. Niestety się myli, a my o tym wiemy lepiej niż ktokolwiek inny. Pewnie patrzycie od czasu do czasu na mnie z góry. Nie muszę więc wam mówić, że nasza niepoprawna romantyczka znalazła swojego księcia z bajki. Mam prośbę... Moglibyście czasami czuwać też nad nią? Marna ostatnio ze mnie przyjaciółka, a zależy mi na tym aby ktoś miał na nią oko- uśmiechnęła się smutno do szarych fotografii i skupiła wzrok na swoich dłoniach- Na pewno wiecie też o mnie i o Tomku... Mam nadzieję, że rozumiecie naszą decyzję. Wiem, że wszyscy od zawsze uważali nas za bratnie dusze i rzeczywiście nimi jesteśmy, ale nie do tego stopnia żeby spędzić ze sobą resztę życia jako para. Jest lepiej tak jak teraz. Dla nas obojga. 
  Dziewczyna nie odzywała się przez dłuższy czas borykając się z myślami. Po małej zmarszczce formującej się na jej czole i nerwowym bawieniu się pierścionkiem widać było, że coś jeszcze ją gryzie.
- Jak źle to zabrzmi gdy powiem wam, że z jednej strony cieszę się, że was tu nie ma? Jeśli do tej pory uważaliście mnie za wyrodną córkę, to wolę nie wiedzieć co sądzicie o mnie teraz, a już na pewno nie zasługuję na ani gram miłości, którą mi podarowaliście za życia. Niestety taka jest prawda. Nie chciałabym żebyście mnie widzieli w takim stanie. Spotkali taką mnie. Nie jestem już waszą małą, ukochaną córeczką, którą trzeba było pocieszać i całować na dobranoc. Zmieniłam się i to tak bardzo, że sama siebie nie poznaję. Stałam się zimną i oschłą kobietą, która nie zważa na uczucia innych. Gdyby nie moja praca, która wymaga ode mnie krzty człowieczeństwa, zrozumienia i empatii w stosunku do innych to należałoby zmienić płeć w moim dowodzie z "kobieta" na "robot" i to wcale nie miało być zabawne. Nie bylibyście ze mnie dumni. Nie wspominając o tym, że nie poszłam na studia tak jak chciałaś mamo. Proszę nie susz mi o to głowy. Może jeszcze się zdecyduję. Teraz mam za dużo problemów na głowie... Co mogłabym wam jeszcze opowiedzieć?
  Stałem niedaleko i wpatrywałem się w jej trzęsącą się z zimna sylwetkę. Powoli podszedłem do niej i położyłem dłoń na rozdygotanym ramieniu. Kasia uniosła głowę i spojrzała na mnie wypełnionymi łzami oczami.
- Jestem żałosna, co? Gadam do pomnika...- pokręciła z politowaniem głową i schowała twarz w dłoniach.
- Oczywiście, że nie!- usiadłem obok i objąłem ją ramieniem- Myślę, że powinnaś robić to częściej.
- Wiem, ale nie mogę tu zostać...
- Nie musisz być tutaj żeby móc rozmawiać z rodzicami. Na co dzień masz ich tu- przycisnąłem palec w miejscy gdzie biło jej pokaleczone serce.
 Kasia przez chwilę wpatrywała się we mnie swoimi szklistymi, zielonymi tęczówkami, po czym wtuliła się w mój bok. Starłem z jej zarumienionego od zimna policzka kilka łez i uśmiechnąłem się pocieszająco.
- Dziękuję, że przyleciałeś Tomek. Nie wiem co bym bez ciebie zrobiła...
- Mówiłem, że nigdy cię nie zostawię i zawszę będę przy tobie gdy będziesz tego potrzebowała- ucałowałem ją w czubek głowy i złapałem za rękę- Chodźmy, bo zaraz mi tu zamarzniesz, a tego mi twoi rodzice nie wybaczą.
 Przyjaciółka delikatnie się uśmiechnęła i położyła na grobie czerwony znicz, który oświetlił uśmiechające się do nas ze zdjęć twarze. Pociągnąłem ją lekko za rękę, a ona zerknęła jeszcze przez ramię na twarze swoich rodziców i szepnęła.
- Kocham was.