9

Dom One Direction

       Pożegnanie. Do tej pory nie zdawałem sobie sprawy jakie to trudne. Przez ostatnich kilka miesięcy byłem ciągle zabiegany, moje życie obróciło się o sto osiemdziesiąt stopni, a rodzina była daleko. Na szczęście udało mi się do tego przyzwyczaić. Codziennie dzwoniłem do bliskich, rozmawialiśmy przez internet, pisaliśmy i cały czas byłem pewien, że będą na mnie czekać, dlatego nie było tak źle. Można powiedzieć, że moje przedwczesne usamodzielnienie się było czymś co przyszło naturalnie. Nie było mamy, która zanosiłaby się od płaczu jakby żegnała syna, który wyrusza na wojnę, czy brata dającego rady jak mam się zachowywać gdy nie będzie go obok. Tym razem jednak było inaczej. To zupełnie coś innego gdy musisz powiedzieć "do widzenia" osobie, która nagle pojawiła się w twoim życiu, skradła serce i opanowała wszystkie myśli. Dziewczynie, która w bardzo krótkim czasie stała się twoim całym światem, lekiem na wszystkie smutki i osobą, do której pierwszej chcesz zadzwonić żeby podzielić się szczęśliwą nowiną. Sorry mamo, ale sama wiesz jak to jest gdy ktoś się zakocha. 
Mimo deklaracji prawdziwości uczuć ze strony Gabrysi obawiałem się jak to będzie, gdy zostaniemy rozdzieleni. Odkąd się poznaliśmy byliśmy praktycznie nie rozłączni. Widywaliśmy się niemal codziennie, rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym, a będąc blisko niej czułem, że jestem na właściwym miejscu. Dokładnie tak jak teraz.
- Chodź tu- przyciągnąłem brunetkę bliżej siebie, zakładając jej pasmo włosów za ucho. 
- Będę tęsknić- mruknęła łamiącym się głosem, z twarzą schowaną w moją klatkę piersiową.
- Ja bardziej- zapewniłem, ale akurat w tej kwestii się nie zgadzaliśmy.
- Nie. Ja- odchyliła głowę aby mnie lepiej widzieć.
- Mylisz się.
- To ty się mylisz- odparła nieco pewniejszym głosem, ale łzy, które uparcie napływały jej do oczu zdradzały co czuje. Ze mną było dokładnie tak samo.
- Nie zapomnisz o mnie?
- Ja?!- spojrzała na mnie zaskoczona- To ja się powinnam o to martwić. Niemalże codziennie będziesz w innym mieście, spotykał się z fanami, szalał na koncertach i robił inne zwariowane rzeczy, których nie jestem w stanie sobie wyobrazić. Biorąc to wszystko pod uwagę to raczej ja z moim nudnym uczelnianym życiem powinnam się trząść ze strachu, że wylecę ci z głowy równie szybko jak się w niej znalazłam. Tym bardziej jak otoczą cię te wszystkie tancereczki, które z wami jadą...- zacisnęła mocno usta, krzyżując ramiona.
- Nawet robiąc te wszystkie rzeczy będziesz jedyną osobą, która będzie zaprzątała moje myśli- oznajmiłem- A co do innych dziewczyn to choćby na scenę wyskoczyła Megan Fox w samej bieliźnie to i tak nie zwrócę na nią uwagi, bo będę zajęty wypatrywaniem ciebie w tłumie z nadzieją, że może jednak zrobisz mi niespodziankę i przyjedziesz wcześniej na koncert. 
Gabrysia delikatnie zarumieniła się słysząc moje słowa, po czym ponownie wtuliła się w moje ciało.
- Bardzo bym chciała cię tak zaskoczyć, ale niestety uda mi się odwiedzić cię dopiero w Liverpoolu.
- Wiem, wiem. Masz dużo nauki i projekt do zrobienia z Colinem...- skrzywiłem się na wspomnienie chłopaka, który został wyznaczony jej do pomocy. Nic do niego nie mam, bo w końcu go nie znam, ale gdy koło mojej dziewczyny kręci się wysoki brunet, który mógłby robić za modela, a nie studenta literatury to nie za bardzo mi się to uśmiecha. Czemu nie może jak inne kujony od niej z grupy nosić wielkich okularów i mieć pryszczy na całej twarzy? Byłbym wtedy o wiele spokojniejszy.
- Jesteś zazdrosny?- uniosła do góry brew, a gdzieś w głębi jej oczu widać było zadowolenie z całej sytuacji.  
- Pewnie, że nie- zaprzeczyłem, choć to było zbyt oczywiste kłamstwo- Możesz mu tylko powiedzieć, że jak nie będzie trzymał łapsk przy sobie to mu je pourywam- uśmiechnąłem się grzecznie, zupełnie jakbym prosił żeby przekazała mu pozdrowienia, nie zawierające żadnej groźby z mojej strony.
- Chyba jednak sobie daruję. Nie chcę żeby uciekł gdzie pieprz rośnie, przez co ja zostanę sama z masą roboty na głowie.
- Na pewno dałabyś sobie radę. Założę się, że jesteś najzdolniejsza na tej uczelni- skomplementowałem ją co wywołało kolejny rumieniec.
- Może i tak, ale wtedy zajęłoby mi to zdecydowanie więcej czasu i nawet w Newcastle byśmy się nie zobaczyli- zaznaczyła, a ja wybałuszyłem na nią oczy. Miałbym przeżyć prawie całą trasę bez ani jednego spotkania?! W takim wypadku pod koniec mogliby mi załatwić trumnę zamiast łóżka w hotelu.
- Dobra. Może ci pomagać- zezwoliłem jej na pracę z tym typkiem, choć nie miałem za dużo do gadania.
- Dziękuję bardzo- zaśmiała się pod nosem widząc moja wciąż niezadowoloną z tego faktu minę- Nie przejmuj się. Będę pod dobrą opieką.
- Mam nadzieję, że mówimy teraz o Kate, a nie tym lalusiu...
Gabrysia wywróciła oczami, wzdychając lekko.
- Tak, o niej. Prędzej ona go poderwie niż pozwoli mi się do niego zbliżyć bliżej niż to konieczne.
- I za to ją lubię!- uśmiechnąłem się szeroko, oddychając z ulgą. 
Najwidoczniej nieco się zagadaliśmy, ponieważ po tym jak usłyszałem jak ktoś mnie woła, zorientowałem się, że wszystko jest już gotowe. Bagażniki wypełnione walizkami, dom skontrolowany przez Paula, a chłopaki przyglądając mi się znacząco dawali do zrozumienia, że czas jechać. Niestety na jeszcze chwilę prywatności nie miałem szans.
- Cześć misiaczki!- zarzucił mi rękę na barki Louis, który od wczoraj chodził uradowany jak nigdy dotąd. Ciekawe co takiego robili z Eleanor...- Ślicznie razem wyglądacie, ale czas się zbierać.
- Jeśli zrobicie to teraz, to istnieje duże prawdopodobieństwo, że Higgins nie zabije nas za jeszcze większe spóźnienie i spotkacie się jeszcze nie raz- dodał Harry, który ni z gruchy ni z pietruchy pojawił się przy Gabie obejmując ją ramieniem. Posłałem mu gniewne spojrzenie, ale nic sobie z tego nie zrobił. Jak mogę być zazdrosny o najlepszych kumpli?
- Chyba faktycznie powinnam wam go szybko oddać- westchnęła smutno.
- Nie smuć się kochana!- pocieszał ją Loczek- Przypilnuję go. Będzie grzeczny i potulny jak baranek.
- Byłabym bardziej usatysfakcjonowana gdybym usłyszała to od Liama.
- Ranisz mnie!- przyjaciel położył teatralnie rękę na piersi, po czym obrócił się do niej plecami obrażony. Przynajmniej jej nie dotyka.
- Przykro mi Harry, ale widziałam do czego jesteś zdolny razem z resztą i tylko Payne wzbudza we mnie choć odrobinę zaufania.
- No teraz to łamiesz mi serce- skrzyżowałem ramiona na piersi, a Louis zaczął mnie pocieszać.
- Nie martw się skarbie- gładził mnie po włosach uklepując je jeszcze bardziej niż były do tej pory- Na mnie zawsze możesz liczyć. Jak będzie ci smutno to możemy spać razem.
- Nie chcę tego słuchać!- brunetka zatkała uszy dłońmi, a my zaczęliśmy się z niej śmiać. Szybko popsuł nam się humor, gdy Higgins znalazł się koło nas.
- Chłopaki, jeśli za dziesięć sekund nie znajdziecie się w samochodach to wyślę was na Syberię!- krzyknął. Po chwili podszedł do Styles'a i Lou i zaczął ciągnąć ich za uszy w kierunku auta- Ile ja bym dał żeby Kate tu była. Na pewno chciałaby się was jak najszybciej pozbyć żeby nie musieć na was patrzeć. Dzięki temu już dawno bylibyśmy w drodze.
- Nie denerwuj się tak, bo ci żyłka wychodzi- Tommo wskazał palcem na czoło menadżera. Mężczyzna zatrzymał się, wziął kilka głębokich wdechów i puścił ich wolno, wracając do mnie i mojej dziewczyny. Chyba udawał, że nie zauważył jak chłopcy, których przed chwilą odciągnął wrócili za nim gęsiego na swoje miejsca. Mogę się założyć, że gdyby tylko mógł to przełożyłby ich przez kolano. 
- Gabrysiu możesz mi powiedzieć kiedy masz zamiar odwiedzić chłopaków w czasie trasy?- zwrócił się do brunetki, którą jako jedyną tolerował z tutaj obecnych. Chciałem się zapytać co ja mu takiego zrobiłem, ale wolałem nie ryzykować. 
- Przyjadę na pierwszy koncert w Liverpoolu.
- Świetnie. Nie musisz się o nic martwić. Załatwię ci bilet i pokój w hotelu, w którym będziemy mieszkać. Gdybyś miała jakieś pytania zawsze możesz zadzwonić.
- Dziękuję bardzo Paul. To miło z twojej strony- uśmiechnęła się do niego promiennie.
- Nie ma za co. Zawsze do usług. Poproś Kate o mój numer w razie czego.
- Ciekawe czemu dla nas nie jesteś taki miły- wtrącił się Louis.
- Bo ona w przeciwieństwie do was umie się zachować i słucha co się do niej mówi. Kiedy wy ostatnio stawiliście się gdzieś na czas kiedy was o to poprosiłem?- spytał.
- Nie spóźniliśmy się na ani jedną próbę- odpowiedział pewnie szatyn.
- Na żadną, na której była wasza kompozytorka. Na ostatnie dwie przyjechaliście spóźnieni pół godziny- poprawił go, na co przyjaciel wywrócił oczami.
- Nie moja wina, że Harry nie przygotował śniadania i musieliśmy po drodze wstępować do sklepu.
- Czemu zawsze zwalasz wszystko na mnie?- spytał oburzony Loczek.
- Na kogoś muszę, a najmłodszy ma zawsze najgorzej. Poza tym to szczera prawda- wzruszył niewinnie ramionami.
- Nie licz na to, że cokolwiek ci ugotuję po przyjeździe.
- Chłopaki!- warknął na niech zdenerwowany Paul- Czy wy czasem nie mieliście siedzieć na swoich czterech literach w samochodzie?
- Przecież i tak jeszcze nie odjeżdżamy, bo Niall nie pożegnał się z Gabą- odparł Harry.
- O Jezu...- mężczyzna przetarł zrezygnowany twarz dłonią- Dobra. Horan daję ci dwie minuty, a wy...- wskazał na upartą dwójkę- macie być za trzy sekundy w aucie. 
- Tylko dwie minuty?- jęknąłem niezadowolony.
- Ciesz się, że dałem ci aż tyle- ostrzegł mnie, przenosząc wzrok na moją dziewczynę- Do zobaczenia Gabrysiu. Pamiętaj, że w razie czego możesz zadzwonić lub gdyby Kate zdecydowała się jednak przyjechać również prosiłbym cię o jakąś informację.
- Kate będzie na naszym koncercie?- spytał zaskoczony Harry.
- Zaprosiłem ją, ale powiedziała, że najprawdopodobniej nie będzie miała czasu.
Słowa menadżera nie ucieszyły biednego Styles'a, który pewnie bardzo by się ucieszył na widok naszej tekściarki wśród publiczności. Jednak chyba żaden z nas nie sądził, że faktycznie mogłaby się pojawić. Ale jak to mówią- nadzieja umiera ostatnia i właśnie została pogrzebana.
- Dziękuję jeszcze raz. Skontaktuję się z tobą przed moim przyjazdem i gdyby się coś zmieniło też dam ci znać- dziewczyna pożegnała się z nim wymieniając uścisk ręki i obiecując, że nie będą na mnie czekać dłużej niż wyznaczone dwie minuty.
- Będą mnie musieli wołami zaciągnąć do auta- stwierdziłem przytulając się do mojej księżniczki- No chyba, że wsiądziesz razem ze mną.
- Nawet nie wiesz jak bardzo bym chciała, ale oboje wiemy, że nie mogę- odparła smutno wspinając się na palce i składając delikatny pocałunek na moich ustach- Będę strasznie tęsknić!
- Ja bardziej- uśmiechnąłem się lekko choć wcale nie miałem ochoty na ten gest- Będę codziennie dzwonić i pisać.
- Spróbowałbyś nie.
Gabrysia zarzuciła ręce na moje ramiona, a ja objąłem ją w talii. Unosząc ją nieco do góry, zbliżyłem nasze twarze do siebie i pocałowałem ją starając się nadrobić to co zostanie mi odebrane na najbliższe dwa tygodnie. Gdy w końcu odsunęliśmy się od siebie, nabierając zachłannie powietrze do płuc, przytuliłem ją ostatni raz i ruszyłem w kierunku samochodu, w którym czekali na mnie przyjaciele i zdenerwowany menadżer.
- Kocham cię!- krzyknąłem nim wsiadłem do środka.
- Ja też cię kocham!- usłyszałem w odpowiedzi, co posklejało nieco moje popękane z rozpaczy serce.

Mieszkanie Kasi i Gaby

- Trzysta sześćdziesiąt dwa, trzysta sześćdziesiąt trzy, trzysta sześćdziesiąt cztery...
Liczyłam na głos odbicia mojej prowizorycznej piłki, którą zrobiłam niedawno gdy miałam problem egzystencjalny. "Ty masz całe życie takie problem". Ignorując moją irytującą podświadomość i udając, że wyglądam równie fajnie co Hugh Laurie w serialu Dr. House, siedziałam wygodnie w fotelu, obserwując jak moje serce kłóci się z rozumem. Który to już raz? Po pewnym czasie przestałam liczyć, ale muszę szczerze przyznać, że ostatnio to narząd bijący w mojej klatce piersiowej wychodził na prowadzenie. Poza tym ich rozmowy były niekiedy inspirujące i zabawne. Wyglądało to mniej więcej tak jak dzisiaj.

Serce: Ona musi tam pojechać!
Rozum: Nie ma mowy! Wczoraj się już ostatecznie pożegnali!

Ta odpowiedź akurat mi się nie spodobała, ale postanowiłam poczekać na dalszy bieg wydarzeń.

Serce: Wcale, że nie! Jeśli zaraz nie wyjdzie, to nie wiadomo kiedy go znowu zobaczy!
Rozum: Jak to kiedy? Nigdy. I to będzie dla niej najlepsze.
Serce: Bardzo ciekawa teoria...
Rozum: Taka jest prawda. Nie spotkają się, ona o nim zapomni i wszystko będzie tak jak dawniej. Będzie prowadzić spokojne i poukładane życie. Ten chłopak tylko mąci jej w głowie i naraża na zranienie.
Serce: Zraniona to ona będzie jak zostaną rozdzieleni.

Wsłuchiwałam się w walczące wewnątrz mnie głosy, kiedy nagle usłyszałam... poczułam... nie wiem jak to określić, ale było mi to kompletnie obce.

Serce: Prawdziwej miłości nie można powstrzymać.
Rozum: Miłości? Ona nie wie co to miłość, więc tym bardziej nie jest gotowa żeby obdarzyć kogoś takim uczuciem. A już na pewno nie jego. 

Piłka uderzyła mnie w głowę, a ja zamarłam w miejscu. Tego się nie spodziewałam. W tym momencie walka tocząca się w moim wnętrzu ucichła, czekając na to co zrobię. A co zrobiłam? Nic. Siedziałam w miejscu jak skamieniała bojąc się zacząć myśleć i analizować cokolwiek, bo to mogłoby doprowadzić mnie do samoistnej destrukcji. Niestety mój mózg podłapał temat i prędzej czy później musiałam zdecydować po czyjej stronie stoję. Serca, które uparcie wierzy, że powinnam postąpić wbrew zdrowemu rozsądkowi i zaryzykować, czy rozumu, który nalega abym postawiła na takie życie jak dawniej. Jedno było pewne. Bez względu na to jaką podjęłabym decyzję, zawsze będzie mnie prześladować pytanie "Co by było gdyby?".
  Wstałam z fotela i przebrałam się w pierwsze lepsze jeansy i bluzę. W biegu zakładałam kurtkę i buty, spoglądając co chwila na zegarek. Dokładnie za siedem minut i trzydzieści pięć sekund szansa na ostatnie pożegnanie, które mogłoby wyglądać zupełnie inaczej niż wczoraj miała minąć. Postanowiłam poczekać jeszcze minutę na jakiś znak. Gdy owy czas minął pociągnęłam za klamkę i o mały włos nie zostałam uderzona w sam czubek nosa. 
- Kate!- zobaczyłam Alexa, który trzymał uniesioną dłoń w powietrzu, najwidoczniej chcąc zapukać do drzwi, ale nie zdążył tego zrobić.
- Cześć- uśmiechnęłam się nieszczerze, ale gdy zobaczyłam jego zaszklone i podkrążone oczy, wiedziałam że coś jest nie tak- Stało się coś?
- Nie. To znaczy tak...- potarł zdenerwowany dłonią kark- Nie chciałem ci przeszkadzać. Przyjdę kiedy indziej, bo widzę, że się śpieszysz. 
- No coś ty!- zaprzeczyłam- Właśnie przyszłam. Chciałam tylko zobaczyć czy nie zostawiłam klucza w zamku- skłamałam wciągając go za rękę do środka- Mów o co chodzi.
Chłopak ściągną kurtkę, po czym pomógł mi zdjąć również moją. Zawiesił je koło siebie na wieszaku i zwrócił się w moją stronę ze łzami w oczach.
- Czy ja zawsze muszę trafiać na samych sukinsynów?- spytał, a ja wiedziałam dokładnie co się stało.
- Zerwałeś z Loganem- stwierdziłam, gdyż nie potrzebowałam od niego odpowiedzi. Przyjaciel pociągnął nosem próbując się nie rozkleić, ale kwestią czasu było aż skończymy w salonie, zajadając się lodami z popcornem narzekając na facetów chodzących po tym świecie- Och Alex...- uśmiechnęłam się do niego pocieszająco, zamykając go w mocnym uścisku.
Oto mój znak- pomyślałam, kierując się do kuchni i nastawiając wodę na gorącą czekoladę.

Birmingham, LG Arena

       Byłem stremowany od samego rana. Zresztą nie tylko ja. Patrząc na miny chłopaków, którzy uważnie słuchali ostatnich wskazówek Savana oni również czuli presję. Nawet sam Kotecha z resztą ekipy wydawał się poddenerwowany. Nie było co się dziwić, w końcu to pierwszy koncert i każdy chciał abyśmy wypadli jak najlepiej, a widownia świetnie się bawiła.
- Nie ma się co tak stresować- przemówiła Cher, która wychodziła na scenę jako pierwsza- Ciężko pracowaliśmy podczas prób, więc na pewno wszystko się uda. Robiliśmy to już tyle razy, że nie ma mowy aby coś poszło nie tak- dodawała nam otuchy, choć sama odczuwała panujące napięcie.
- Może pogadajmy o czymś innym?- zaproponował Niall. Pomysł sam w sobie nie był zły, ale Zayn postawił mu jeden warunek. 
- Dobra, ale jeśli jeszcze raz zaczniesz gdybać o tym, co akurat teraz może robić Gaba to zakleję ci usta taśmą, i odkleję dopiero kiedy przyjdzie nasza kolej.
- To róbcie w gacie dalej!- odparł Horan, biorąc garść cukierków, które stały nieopodal niego. 
- Lepiej podzielmy się wrażeniami sprzed kilku dni- podpowiedziałem kolejny temat do rozmowy, aby zająć się czymś innym niż powtarzanie tekstów piosenek- Jak wam minęły walentynki?
- Świetnie!- zaczął uradowany blond przyjaciel, ale o tym już zdążył nam opowiedzieć kilka razy.
- Twoją relację już słyszeliśmy- przerwał mu Liam, gdyż nawet on nie miał ochoty słuchać zachwytu kolegi nad wyglądem jego księżniczki i pyszności, które jedli. Wolał podzielić się własnymi wrażeniami- Ja wbrew wszelkim obawom bawiłem się rewelacyjnie.
- Niech zgadnę...- wtrąciłem się mu w zdanie- Klub był na tyle zapełniony, że twoje zdolności taneczne pozostały w ukryciu.
- Czy to ma jakieś znaczenie? Najważniejsze, że nikt nie ucierpiał, Danielle była zadowolona, przez co ja byłem w siódmym niebie- odparł- A wy co robiliście?
- Ja spędziłem miły wieczór w towarzystwie Eleanour- uśmiechnąłem się szeroko przypominając sobie naszą randkę.
- Ciekawe kto ci to załatwił...- prychnął pod nosem Harry.
- Nie ma opcji żebym ci dziękował za kradzież mojego telefonu kolejny raz- zastrzegłem.
- Możecie przestać się kłócić jak stare dobre małżeństwo? Mów Lou czy działo się coś ciekawego- wtrącił się Zayn przewidując, że Styles zacznie zaraz się domagać kolejnych słów uznania dla jego wspaniałomyślności.
- Jak już mówiłem było bardzo sympatycznie. Ugotowaliśmy kolację, obejrzeliśmy film, rozmawialiśmy...
- Nuuuuudy!- wywrócił oczami Malik. Rozczarowany podszedł do lustra i zaczął poprawiać swoją fryzurę, nad którą przestali niedawno pracować fryzjerzy.
- A co ty robiłeś?
- Ja panowie...- zaczął uśmiechając się szelmowsko- Spędziłem nieziemską noc z naprawdę gorącą laską- poruszył wymownie brwiami, a Niall zaczął się z niego śmiać- Co cię tak bawi Horan?
- To raczej była bardzo przyziemna noc, skoro wróciłeś do domu cały brudny i ledwo co trzymałeś się na nogach- stwierdził.
- Myśl sobie co chcesz przyjacielu- machnął na niego ręką- Bawiłem się wystarczająco dobrze żeby wziąć od niej numer telefonu i zapamiętać imię.
- To jest dopiero wyczyn Malik!- pogratulował mu Liam- Koniec gadania chłopaki. Idziemy pod scenę- zarządził i wszyscy pospiesznie udaliśmy się za nim.
Wychodząc z garderoby zauważyłem, że Styles zapomniał marynarki. Ściągnąłem ją z krzesła i podbiegłem do niego podając mu ją.
- Zapomniałeś o czymś- uśmiechnąłem się, ale nie odpowiedział mi tym samym.
- Dzięki stary.
- Hej...- złapałem go za ramie zatrzymując- Wszystko gra?
- Pewnie, że tak- odparł, ale mu nie uwierzyłem. Jego mina mówiła zupełnie coś innego.
- Harry, daj spokój. Przecież widzę, że coś jest nie tak.
Chłopak westchnął głęboko, kładąc mi swoją wielką dłoń na ramieniu.
- Naprawdę wszystko jest ok.
- Chodzi o Kate, prawda?- spytałem wprost, a po jego wyrazie twarzy widziałem, że trafiłem w dziesiątkę.
- Nie chcę o tym gadać- burknął pod nosem. Odszedł na kilka kroków, ale widocznie zmienił zdanie, gdy zatrzymał się i zwrócił w moją stronę- Widziałem się z nią. W walentynki.
- Naprawdę?
- Tak. Na koniec naszego spotkania, pożegnała się ze mną tak jakbyśmy się już mieli więcej nie zobaczyć.
- Może tylko ci się wydawało...- starałem się go jakoś pocieszyć.
- Nie Louis. Jestem tego pewien. Gdyby było inaczej przyjechałaby, powiedzieć choćby głupie "powodzenia" nam wszystkim. Nie wspominając już od przyjęciu od Paula zaproszenia na koncert.
Nic nie odpowiedziałem. Żadne słowa by go teraz nie przekonały, że być może się myli. Poza tym musieliśmy się teraz skupić i udowodnić Simonowi, który miał nas dzisiaj oglądać z widowni, że zasługujemy na kontrakt, który podpisaliśmy. 
Zarzuciłem przyjacielowi rękę na ramiona i pociągnąłem w kierunku sceny.
- Wejdźmy tam i zróbmy niesamowite show.
Widząc jego uśmiech wiedziałem, że chociaż na tą chwilę zapomni o tym co go dręczy i całkowicie podda się temu co kocha, zapominając o innych powodach przez które jego serce szybciej biło.

2 tygodnie później...

Mieszkanie Kasi i Gaby

       Ostatni raz byłam tak podekscytowana gdy szłam na finał X Factora, na który zaprosiła mnie Kasia. Po chwili zastanowienia stwierdziłam jednak, że tym razem wyczekiwanie na dzień, w którym zobaczę mojego chłopaka i jego przyjaciół na scenie po raz kolejny, było praktycznie nie do zniesienia. Może po prostu koncerty tak na mnie działają? Kto by pomyślał, że trzy miesiące temu poznam faceta, w którym zakocham się po same uszy, a potem będę dumnie oglądać jak szaleje na własnym show? No może nie do końca własnym, ale jest to zdecydowanie duży krok naprzód w jego karierze. Nie mogę w to uwierzyć! Historia niczym z bajki! 
  Wrzucałam do walizki rzeczy, które mogłyby mi się przydać podczas pobytu w trasie z zespołem. Niby to tylko kilka dni, ale kto wie co będziemy robić? A co jeśli pójdziemy na jakąś imprezę? Nie mogę założyć starych spodni i różowego swetra. Wyjęłam kilka sukienek z szafy i przyjrzałam się im dokładnie. Jak zwykle wybór był niezmiernie trudny.
- Co sądzisz o tej?- pokazałam się przyjaciółce, przykładając seledynową spódnicę z białym topem do ciała. Dziewczyna leżała na moim łóżku i kompletnie nie zwracała na mnie uwagi- Możesz na mnie na chwilę spojrzeć?
Niechętnie odwróciła wzrok od swoich notatek, które pisała dniami i nocami. Twierdziła, że skoro ma teraz więcej czasu, ponieważ nie musi, tu cytat, "użerać się z cyrkiem zwanym One Direction" powinna nadrobić kilka spraw, które odłożyła przez nich na później. 
- Możesz mi wyjaśnić po co ci taki strój?- spytała, z grymasem przyglądając się mojemu wyborowi.
- Muszę mieć coś w razie gdybyśmy chcieli gdzieś wyjść- oznajmiłam, przeglądając się kolejny raz w lustrze.
- Zapewniam cię, że jedyne miejsca w jakich się znajdziesz to sala koncertowa, autokar i pokój hotelowy. Założę się, że cała piątka będzie tak zmęczona po występach, że nie będą marzyć o niczym innym jak o łóżku. Poza tym jest za zimno na bluzkę bez pleców, nie sądzisz?- uniosła do góry brew, czekając aż przyznam jej rację.
- Wezmę tą szarą- odparłam, sięgając po sukienkę na chłodniejsze dni, kiedy zauważyłam czarny kombinezon, który kupiłam niedawno na przecenie- A może to?
- Gaba! Staram się pracować! Poza tym wiesz, że jest druga w nocy?!- jęknęła rozgniewana, chowając twarz w poduszce.
- Gdybyś poświęciła mi pięć minut swojej uwagi już dawno dałabym ci spokój.
- Wybieranie z tobą ciuchów nigdy nie trwało krócej niż godzinę. 
- Skoro tak, to nie utrudniaj sobie życia i pomóż mi coś szybko wybrać.
Kasia przymknęła oczy i biorąc głęboki wdech zwlokła się z materaca. Stanęła przed otwartą na oścież szafą i omiotła wzrokiem wszystkie półki. Wyjęła kilka koszulek, dwie pary spodni, a z wieszaków ściągnęła trzy swetry. Podała mi je przechodząc do komody, która stała obok. Otworzyła pierwszą szufladę i po szybkich oględzinach zamknęła ją, kładąc na walizce trzy szaliki.
- Myślę, że bielizny nie muszę ci kompletować- uśmiechnęła się lekko, po czym wróciła z powrotem na łóżko. 
Ku memu zdziwieniu w pełni zaakceptowałam jej propozycję. Wszystko co wybrała mogłam połączyć na kilka sposobów, co zdecydowanie odchudziło moją wypchaną do tej pory po same brzegi torbę. 
- Dziękuję!- przytuliłam ją mocno, siadając obok niej.
  Przyglądałam się jej przez chwilę jak zapisuje coś w swoim notatniki, by zaraz to skreślić, zaznaczyć kółkiem lub dodać jakąś adnotację. Bił od niej spokój kiedy w pełnym skupieniu oddawała się swojej pracy. Niestety mam zbyt długi język, więc ten stan nie trwał wiecznie.
- Jestem taka podekscytowana tym wyjazdem!- zagadnęłam, gdy zaczynałam się nudzić. Przyjaciółka zerknęła na mnie kątem oka, po czym ponownie skoncentrowała się na zapisywanym tekście być może kolejnego hitu.
- Zauważyłam. Mówisz o tym od tygodnia.
- To chyba naturalna reakcja, prawda?- snułam głośno przypuszczenia- Wyobraź sobie, że twój chłopak występuje przed kilkoma tysiącami ludzi na żywo. Czy to nie cudowne?
- Niesamowite...- mruknęła pod nosem, zapewne w ogóle mnie nie słuchając.
- Twój entuzjazm mnie powala.
- A co ci mam innego powiedzieć?- spytała, zamykając zeszyt i odwracając głowę w moją stronę- Nie wiem jakie to uczucie oglądać kogoś kogo kocham, kiedy podbija serca setek, tysięcy czy milionów fanów. Nigdy nie byłam w takiej sytuacji.
- I co z tego?- spojrzałam na nią z niezrozumieniem- To twoi podopieczni. Powinnaś być ciekawa jak im idzie, a skoro wiemy z relacji Savana i reszty ekipy, która codziennie do ciebie wydzwania żeby podzielić się nowymi wrażeniami, że całkiem nieźle, to powinnaś być z nich dumna i z tego czego ich nauczyłaś. Naprawdę nie interesuje cię o ile się poprawili odkąd zaczęli z tobą pracować?
Dziewczyna przeniosła wzrok na splecione palce, które spoczywały na jej kolanach. Chciałam wiedzieć o czym teraz myśli, gdyż jej ściągnięte brwi jednoznacznie wskazywały na to, że coś chodzi jej po głowie. Niestety to co się tam działo nigdy nie wychodziło na jaw. Tak było też tym razem.
- Widziałam ich na próbach. Wiem na co ich stać i nad czym muszą jeszcze popracować. Moja obecność z nimi w trasie jest zbędna.
- Próba, a koncert na żywo to zupełnie coś innego- odparłam, wstając i kończąc pakowanie. 
- A skąd niby o tym wiesz?
- Od Nialla. Kto mógłby być lepszym źródłem informacji na ten temat niż on?
Nie liczyłam na żadną odpowiedź, gdyż było to pytanie retoryczne. Obie wiedziałyśmy, że tym razem mam rację i nie ma się co o to sprzeczać. Chowając kosmetyczkę do jednej z kieszeni walizki, usłyszałam dzwonek telefonu Kasi, który zaraz ucichł gdy odebrała połączenie.
- Witaj Paul. Co słychać? Nie, nie śpię. Pomagam Gabie się pakować - uśmiechnęła się sama do siebie, ale po chwili wyglądała na wystraszoną- Jak to? Co mu się stało?!- podniosła głos, a ja siedziałam na podłodze skamieniała. 
O co albo raczej o kogo chodzi?!

Liverpool, Hotel Hampton 

       Wszystko szło wręcz idealnie! Publiczność była zadowolona, chłopcy byli zadowoleni, Savan był zadowolony, Cowell był zadowolony, dlatego ja też byłem zadowolony. Co więcej potrzeba mi było do szczęścia? Może odrobina kawy, bo ostatnia podróż wymagała ode mnie wiele poświęceń. Nie wiem skąd ta piątka ma tyle siły, ale ja po kilku występach pod rząd padałbym na twarz, a ci biegali pół nocy po dworze bez kurtek. Odpowiedź Louisa na moje pytanie co najlepszego wyprawiają nawet nie jest warta cytowania. Niby jest najstarszy, ale oleju w głowie to ma chyba najmniej z nich wszystkich. Dzisiaj na szczęście angielskie ulice były dla nas łaskawe i dojechaliśmy do kolejnego hotelu bez stania w niekończących się korkach. Dodatkowo jutro mieliśmy wolne, co pomimo zmęczenia wprawiało mnie w pozytywny nastrój. 
 Po przydzieleniu nam pokoi moi podopieczni obiecali zrezygnować z wszelkich rozrywek i pójść grzecznie spać. W głębi duszy wiedziałem, że jest to nie możliwe, ale miałem nadzieję, że ograniczą się do wygłupów w swoich pokojach i będą na tyle cicho, że pozostali goście hotelu nie będą żądać ich wyrzucenia za bramy budynku.
 Ledwo przekroczyłem progu mojego pokoju i od razu rzuciłem się na łóżko. Najchętniej usnąłbym w tym co miałem na sobie, ale zapach moich ubrań za bardzo wdawał mi się we znaki. Zsuwając się niechętnie z wygodnego łóżka, które wołało za mną "Nie odchodź! Połóż się i oddaj się zasłużonemu odpoczynkowi", udałem się do łazienki. Po szybkim prysznicu, przebrałem się w coś wygodnego i wróciłem do sypialni, gdzie wsunąłem się pod ciepłą kołdrę zapadając w głęboki sen.
  Jedną z najgorszych rzeczy jaka może przytrafić się zapracowanemu człowiekowi to wrażenie, że przed chwilą się położył, a już musi wstać, bo dzwoni jego budzik. Po omacku sięgnąłem po telefon, wciskając pierwszy lepszy klawisz aby go uciszyć, ale nic to nie dało. Po chwili zacząłem się zastanawiać od kiedy to jako dźwięk alarmu mam ustawiony odgłos walenia do drzwi. Gdy nieco oprzytomniałem, podświetliłem ekran, co poraziło moje oczy i na chwilę straciłem zdolność korzystanie z tego zmysłu. Gdy wszystko wróciło do normy, spojrzałem jeszcze raz na wyświetlacz, ale tym razem z większej odległości. Okazało się, że wcale nie musiałem wstawać. Była dopiero druga w nocy i spokojnie mogłem przewracać się z boku na bok jeszcze kilka godzin. Mógłbym gdyby ktoś natarczywie nie dobijał się do mojego pokoju. Przeklinając pod nosem, zarzuciłem na ramiona bluzę, którą zostawiłem na krześle, po czym otworzyłem drzwi. Na korytarzu stał Liam z Louisem. Wyglądali jakby połowa rodziny im wymarła, a to nie wróżyło nic dobrego.
- Błagam...- zacząłem łapiąc się za obolały kark- Powiedzcie, że nie rozwaliliście kolejnego łóżka, a Niall nie najadł się żadnego dziadostwa z hotelowego baru.
- Gdyby tak było to pozostawilibyśmy cię w błogiej nieświadomości do rana- oznajmił Payne. Nie wiedziałem czy powinienem być cieszyć się z tego oświadczenia czy nie.
- W takim razie o co chodzi?
- Z Harry'm jest coś nie tak- poinformował mnie Louis, a ja spojrzałem na niego zaskoczony.
- A tak konkretniej? Jeszcze kilka godzin temu szalał  na scenie i nic nie wskazywało na to żeby mu coś dolegało- stwierdziłem, przypominając sobie jak skakał, biegał i wydurniał się przez ponad godzinę.
- Ale teraz jest inaczej. Zresztą chodź i sam zobacz- pociągnął mnie za rękę w stroję pokoju, który dzielił ze Styles'em. 
Gdy weszliśmy do środka, przy łóżku najmłodszego z całej paczki siedział Zayn i Niall.
- Co mu jest?- spytałem, przysiadając obok chłopaka, który leżał przykryty dwiema kołdrami i cały się trząsł.
- Nie wiem- zruszył ramionami Malik, a w ślad za nim poszedł Horan- Tommo przybiegł po nas żebyśmy mu pomogli, ale nie jestem doktorem żeby oświadczyć co mu jest.
- Po przyjeździe narzekał, że boli go głowa- wtrącił się Louis, który stąpał w miejscu zmartwiony stanem swojego przyjaciela- Wziął gorący prysznic i położył się spać. Ja poszedłem jeszcze na chwilę do chłopaków, a gdy wróciłem cały dygotał i ledwo co mówił. Zawołałem chłopaków, a oni kazali mi iść po ciebie.
Uważnie wysłuchałem opisu wydarzeń przedstawionego przez Tomlinsona, po czym zabrałem się za oględziny Loczka. Podobnie jak Zayn nie jestem lekarzem żeby jasno stwierdzić co mu dolega, ale gdy tylko przyłożyłem dłoń do jego czoła wiedziałem, że nie jest dobrze. Był strasznie rozpalony. 
- I co z nim?- spytał przerażonym głosem Niall.
- Jak dla mnie to nieźle się rozchorował- odparłem, wzdychając ciężko- Liam idź po Savana i powiedz mu żeby zdobył na recepcji numer do najbliższego szpitala. Musi go zobaczyć ktoś kto się na tym zna. Potem niech tu przyjdzie.
  Po kilku minutach w pokoju zrobiło się całkiem tłoczno. Przyjaciele spoglądali na Harry'ego, do którego nie docierało to co się wokół niego działo, a ja z Kotechą próbowaliśmy wymyślić jak mu pomóc, gdyż doktor mógł przyjechać dopiero rano. Pieprzona służba zdrowia!
- Jakieś pomysły?- spytałem mężczyznę, który chodził w tę i z powrotem po pokoju.
- Musimy mu podać jakieś lekarstwo. Jak tak dalej pójdzie to nam do rana zejdzie.
- Co?!- usłyszeliśmy głośny krzyk czwórki siedzącej pod oknem.
- Uspokójmy się. Nic mu nie będzie- próbowałem zapanować nad sytuacją, ale takie gadanie nie pomagało.
- Zadzwońmy do Kate- wypalił nagle Savan, a ja spojrzałem na niego jak na idiotę.
- Słucham?
- Ona na pewno nam pomoże. Ostatnio jak byłem chory, podała mi jakieś zioła i przeszło mi w mgnieniu oka.
- Ciebie chyba też coś dopadło...- stwierdziłem, kręcąc z niedowierzaniem głową- Nie zadzwonię do niej w środku nocy.
- To wyjątkowa sytuacja. Na pewno zrozumie- przekonywał mnie, ale nie chciałem dać się na to namówić. 
- Czemu ja? To ciebie nazywa swoim bratem. Ty to zrób!
- To ty jesteś menadżerem chłopaków. Poza tym na mnie zaraz zacznie krzyczeć, że go nie upilnowałem- odparł, na co zacisnąłem mocno szczękę. Też mi się zachciało takiej roboty!
Wyjąłem telefon z kieszeni i wybrałem numer Kate. Po co w ogóle to robiłem? Jak mogłaby nam pomóc skoro jest prawie cztery godziny drogi stąd? 
- Witaj Paul. Co słychać?- usłyszałem po drugiej stronie słuchawki i przełknąłem głośno ślinę.
- Dobry wieczór Kate. Mam nadzieję, że cię nie obudziłem...
- Nie, nie śpię. Pomagam Gabie się pakować- odpowiedziała, a ja odetchnąłem z ulgą.
- Bardzo mnie to cieszy. Dzwonię ponieważ mamy mały problem- zacząłem objaśniać jej całą sytuację- Chodzi o Harry'ego. Nie jest z nim najlepiej...
- Jak to? Co mu się stało?!- niemal krzyknęła do mikrofonu, przez co musiałem odsunąć urządzenie od ucha.
- Wydaje mi się, że jest poważnie chory. 

Mieszkanie Kasi i Gaby

       Nie mogłam tak bezczynnie siedzieć. Podeszłam do okna przeczesując nerwowo włosy, ale to również nie pomagało ani mi ani Harry'emu. 
- Możesz być bardziej szczegółowy?- poprosiłam, chcąc żeby bardziej naświetlił mi zaistniałą sytuację.
- Przyjechaliśmy do hotelu i według wersji Louisa zaczęła go boleć głowa, potem dopadły go dreszcze, a teraz w ogóle nie kontaktuje.
- Tak nagle? Jeszcze niedawno gdy do mnie dzwoniłeś wszystko było w porządku- domagałam się konkretnych informacji. Jak ze zdrowego, szalejącego chłopaka, zamienił się w konające na łóżku warzywo?!
- Sam nie wiem. Pewnie to przez to, że biegali po dworze bez kurtek.
Otworzyłam szeroko oczy słysząc jego przypuszczenia. Co. Za. Debile. Miałam ochotę przywalić każdemu z osobna. Nawet Styles'owi choć jemu darowałabym dopóki by nie wyzdrowiał.
- Po tym jak skończymy tą rozmowę możesz im przekazać, że mają u mnie przerąbane- oznajmiłam- Dzwoniłeś po lekarza?
- Tak, ale przyjedzie dopiero jutro rano.
- Pieprzona służba zdrowia- przeklęłam pod nosem, ale Paul musiał to usłyszeć.
- Mam taką samą opinię na ten temat.
Nagle poczułam jak ktoś szturcha mnie w ramię. Zerknęłam przez ramię i zobaczyłam zdezorientowaną twarz Gaby. Cholera. Zapomniałam, że wszystko słyszy.
- Co się stało?- spytała szeptem. Przyłożyłam dłoń do mikrofonu mojego telefonu i odpowiedziałam krótko.
- Harry jest chory. Opowiem ci później.
- Kate?- usłyszałam głos Higginsa, który musiał coś do mnie mówić, ale go nie słyszałam.
- Jestem- oparłam czoło o zimna szybę okna i starałam się pozbierać myśli.
Z jednej strony ogarniała mnie chęć zabicia całej piątki za bezmyślność, ale z drugiej bardziej przejmowałam się stanem Loczka. Prawda była taka, że na odległość nie mogłam mu pomóc, a nawet gdybym była na miejscu nie znałam się na medycynie aż tak dobrze. Jedne co wiedziałam to jak udzielić pierwszej pomocy i jak zbić gorączkę domowymi sposobami, których nauczyła mnie mam mojej przyjaciółki. Mimo to gdzieś w głębi czułam, że powinnam tam być. Czyżby kolejny znak? Ktoś na górze mógłby się wreszcie na coś zdecydować! Przez takie sytuacje mam tylko jeszcze większy mętlik w głowie.
- Wyślij Savana do apteki po leki na obniżenie temperatury. Podejrzewam, że jest strasznie rozpalony skoro ma dreszcze. Dajcie mu od razu podwójną dawkę. W międzyczasie ubierzcie go w coś ciepłego i przykryjcie czym się da. Jak porządnie się wypoci powinno być lepiej. Niech ktoś też zrobi mu zimny okład na czoło i zmienia go co jakiś czas. Wystarczy ręcznik zamoczony w zimnej wodzie- skończyłam wydawać polecenia i instrukcje, które mogłyby jakoś złagodzić cierpienia Harry'ego- To tyle co mogę na razie zrobić, ale jutro obowiązkowo musi zobaczyć go lekarza.
- Oczywiście. Dziękuję bardzo za pomoc- wyrażał swoją wdzięczność Paul.
- Nie ma za co- odparłam- Zobaczymy się jutro i wtedy mi wszystko dokładnie opowiesz.
- Jutro?!- spytał zaskoczony. Wierz mi chłopie, sama nie wierzę, że to zaraz powiem.
- Tak. Przyjadę razem z Gabą. To chyba nie stanowi wielkiego problemu?
- Skądże!- zaprzeczył, choć pewnie zupełnie się tego nie spodziewał. Zupełnie tak jak ja- Za zawracanie ci głowy możesz liczyć na co tylko chcesz.
- Poproszę o dużą kawę. Powinnyśmy za niedługo wyjechać. Spakuję tylko kilka rzeczy i ruszamy. Będziemy u was koło siódmej. Do zobaczenia.
  Odłożyłam telefon i pognałam do swojego pokoju, wyjmując z pod łóżka walizkę i pakując do niej najpotrzebniejsze rzeczy. Po chwili w drzwiach stanęła moja współlokatorka, która uważnie przyglądała się temu co robię.
- Chcesz mi powiedzieć, że jedziesz ze mną do Liverpoolu?
- Tak- odpowiedziałam, wrzucając na dno torby kilka bluzek i parę ulubionych jeansów.
- Teraz?
- A kiedy?!- uniosłam się zirytowana- Przepraszam. Dla mnie też jest to zaskoczeniem.
- Nie wątpię- odparła- Chwila... chcesz żebym ja nas tam zawiozła?
- Na mnie nie mamy co liczyć, bo nie mam prawa jazdy.
- Ale ja nie wiem jak tam dojechać! Nigdy nie wyjeżdżałam poza Londyn! Nie ma mowy!- buntowała się, a ja czułam jak krew zaczyna mnie zalewać.
- Posłuchaj...- starałam się ukryć moje zdenerwowanie- Styles jest chory. Jako, że wciąż według obowiązującej mnie umowy jest moim podopiecznym muszę mu pomóc- zaczęłam, ale to co mówiłam to stek bzdur. Nigdzie w kontrakcie nie było wzmianki, że muszę bawić się w pielęgniarkę któregoś z chłopaków jeśli źle się poczują- Poza tym sama namawiałaś mnie żebym z tobą pojechała. Potraktuj to jako małą wycieczkę. Taki road trip.
- Tylko, że ja dalej nie wiem, którą drogę wybrać!- zaprotestowała po raz kolejny.
- Nie słyszałaś nigdy o GPS'ie? 



~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Rozdział krótki i nudny, ale muszę jakoś płynnie przejść do kolejnych wydarzeń ;).
Dziękuję za kolejną nominację do BLOGA MIESIĄCA: KWIECIEŃ! Jesteście kochani! <3 Ten kto chce może zagłosować na stronie http://spis1d.blogspot.com/. Z góry dziękuję za każdy głos!
Xx.