You don't know that I know...

Retrospekcja z rozdziału #3 pt. "Don't tell them" cz. II opowiadania

Studio taneczne "London Studio Center"

     Po tym co widziałem na ostatniej próbie chłopaków postanowiłem dmuchać na zimne i sprawdzić czy zrobili chociaż minimalne postępy. Nie mogłem sobie wyobrazić ich występu na żywo przed kilkutysięczną publicznością podczas trasy. A może po prostu nie chciałem, gdyż byłem święcie przekonany, że wyjdzie z tego jedna wielka klapa.
 Wysyłając ostatnie e-maile do moich współpracowników, kierowałem się do jednej z wielu sal w całym budynku. Nie zwracałem uwagi na to, co dzieje się dookoła, ani kto mnie mija. Dochodząc do skrzyżowania dwóch korytarzy, uniosłem na chwilę wzrok, aby na nikogo nie wpaść. Na szczęście nie zderzyłem się z nikim, kto akurat trzymałby w ręku kubek gorącej kawy, ale za to poczułem się tak, jakbym przeżył bliskie spotkanie z betonowym murem. Odruchowo cofnąłem się kilka kroków i przywarłem plecami do ściany. Nie wierząc własnym oczom, zamrugałem szybko kilka razy i ostrożnie wychyliłem się zza rogu, by sprawdzić czy czasem od nadmiaru kofeiny nie dostałem halucynacji. I przysięgam na własną firmę, to nie były żadne zjawy ani fatamorgana. Właśnie obserwowałem jak jeden z moich narwanych podopiecznych, przystawia się do najlepszej tekściarki na Wyspach. 
 Harry trzymał dłonie na opiętych wąskimi jeansami biodrach Kate, a ona za wszelką cenę starała się unikać jego spojrzenia. Próbowałem podsłuchać o czym rozmawiają, ale udawało mi się zrozumieć tylko niektóre słowa. W pewnym momencie zaczęli się w siebie intensywnie wpatrywać a napięcie, które wytworzyło się między nimi było wyczuwalne nawet przez ściany. Przemknęło mi przez myśl, że powinienem się wycofać, zamiast bawić się w podglądacza, ale chodziło tu o dwójkę ludzi, z którymi miałem podpisane kilkumilionowe kontakty. Musiałem wiedzieć co się dzieje, dla dobra własnego i wytwórni. 
 Przestałem sobie zaprzątać głowę moralnymi rozterkami, kiedy to kompozytorka położyła swoją drobną dłoń na jego karku, przyciągając bliżej i szepcząc coś do ucha. Szczęka opadła mi do podłogi, gdy Styles, zaczął całować linię jej żuchwy i szyję, a ona mu na to pozwalała. Jednak zamarłem na dobre dopiero wtedy, gdy ich usta złączyły się razem w namiętnym pocałunku. Nie wiedziałem co o tym sądzić. Z jednej strony miałem ochotę rzucić się na nich i spytać co oni do kurwy nędzy wyprawiają, ale z drugiej... Może Harry wcale nie jest taki głupi? Może ma lepszą żyłkę do interesu niż sądziłem. Postanowiłem po cichutku się wycofać i pozwolić mu działać. Tym bardziej, że poczułem jak w mojej kieszeni wibruje moja komórka.
- Cowell. Tak, już idę.