19 lipca 2015

23

Dom One Direction

     Ktoś kiedyś powiedział "Nie żyj marzeniami. Spraw, aby marzenia stały się twoim życiem". W zasadzie to nic trudnego. Wystarczy codziennie budzić się z przekonaniem, że uda nam się osiągnąć wyznaczony cel, korzystać z każdej możliwej okazji, która jest w stanie przybliżyć nas do jego zrealizowania, by na koniec dnia położyć się wygodnie w łóżku, zamknąć oczy i odetchnąć z ulgą mówiąc "Udało mi się". Jak to zwykle bywa teoria jest o wiele prostsza od praktyki...
 Zapewne wspominałem już, że odkąd poznałem Kate G moim nadrzędnym celem było dowiedzenie się o niej absolutnie wszystkiego. Ta inteligenta, utalentowana, piękna i przede wszystkim tajemnicza brunetka o kręconych włosach i malachitowych oczach szybko zawróciła mi w głowie i nim się spostrzegłem, pragnąłem jej bardziej niż czegokolwiek na świecie. Być może zastanawiacie się, po co to wszystko powtarzam, ale chcę abyście zrozumieli podjęte ostatnio przeze mnie decyzje. Moim marzeniem było móc być blisko niej, spędzać z nią całe dnie i noce, a przy każdej nadarzającej się okazji sprawiać, by na jej ustach zagościł uśmiech. Robiłem absolutnie wszystko, żeby dopiąć swego. Nie twierdzę, że zawsze mi to wychodziło, ale starałem się z każdej porażki wyciągać jakąś lekcję i nie powtarzać swoich błędów. W końcu osiągnąłem sukces, dzięki czemu mogę teraz beztrosko przyglądać się jej spokojnym rysom twarzy, kiedy śpi obok mnie i co jakiś czas cicho coś pomrukuje. Chwila... czy ja powiedziałem "beztrosko"? Wolne żarty! 
 W całym tym moim nudnym monologu doszliśmy do sedna sprawy. Marzenia są po to by je realizować, a na końcu się z nich cieszyć. Jednak czy czasami nie jest łatwiej tylko nimi żyć, zamiast zamieniać je w nasze życie? Co jeśli marzenie, które prześladuje nas od bardzo dawna staje się naszym przekleństwem? Nie twierdzę, że Kate nim jest! Absolutnie! Chodzi mi o to, że gdy oficjalnie mogę odhaczyć na swojej liście rzeczy do zrobienia rozkochanie jej w sobie, wcale mnie to nie cieszy. Wręcz przeciwnie. Przeraża mnie to. I nie dlatego, że sam tak naprawdę jej nie kocham, ponieważ jeszcze nigdy nikogo nie darzyłem tak wielkim uczuciem jakim darzę ją. Powodem jest to, że boję się co zrobię jeśli ją zawiodę. Jeśli popełnię błąd, z którego nie dam rady się wybronić? Stracę jej zaufanie, miłość i doprowadzę do tego, że ponownie zamknie się w swojej skorupie i nie dość, ze sam nie będę mógł sobie tego wybaczyć, winą za to obarczą mnie również inni? Złamię jej serce, które i tak ledwo udało mi się posklejać? Lęki jak te prześladują mnie, odkąd postanowiła otworzyć się przede mną i wyznać całą prawdę o sobie i jej rodzinie. Mimo to dopadły mnie one ze zdwojoną siła, kiedy wczoraj powiedziała, że mnie kocha. Kompletnie nie widziałem jak mam zareagować. Oczywistym było, że powinienem wziąć ją w ramiona, pocałować i przyrzec, iż zapewnię nam szczęście i radość do końca naszych wspólnych dni... ale nie mogłem tego zrobić. W momencie, gdy postanowiła obdarzyć mnie swoją bezwarunkową miłością, doszedłem do wnioski, że ona ufa mi bardziej niż ja sobie. Dlatego nie mogłem jej nic obiecać. Nie mogłem postąpić inaczej. Muszę najpierw sam przekonać się o tym, że w pełni na nią zasługuję, nim złożę jej tak ważną obietnicę. 
 Przekazałbym wam jeszcze kilka mniej lub bardziej mądrych zdań na temat marzeń i wszystkiego co jest z nimi związane, ale moje własne właśnie zaczęło się przebudzać. 
 Kate zaczęła się niespokojnie wiercić, zanim powoli otworzyła swoje zaspane oczy i rozejrzała się dookoła. Gdy odwróciła głowę w moją stronę, potarłem kciukiem po śladach odciśniętej poduszki na jej rozgrzanym policzku i uśmiechnąłem się do niej.
- Dzień dobry kochanie- musnąłem delikatnie jej usta swoimi, po czym przyciągnąłem ją bliżej siebie.
- Nie nazywaj mnie tak- mruknęła niezadowolona, oplatając ramiona wokół mojej talii- Wszystkie pary tak do siebie mówią. To nudne.
- W takim razie jak mam się do ciebie zwracać?- spytałem, śmiejąc się pod nosem z jej niezadowolonej miny. Wyglądała uroczo, kiedy na jej twarzy pojawiało się kilka niewyraźnych grymasów, a mnie traktowała jak pluszowego misia, który odpowiednio ułożony pomógłby jej z powrotem zasnąć. 
- Wymyśl coś oryginalnego. Czemu tylko ja muszę ubierać wszystko ładnie w słowa?
- Taki masz zawód.
- W takim razie...- uniosła się nieco na łokciu, by poprawić sobie poduszkę, po czym wróciła do poprzedniej pozycji- Zatrudniam cię jako mojego osobistego wymyślacza od ładnych słówek.
- Wymyślacza?- zaśmiałem się głośno- Nie chcę cię martwić, ale nie istnieje takie słowo.
- Widzisz? Już masz pierwsze zadanie na dzisiaj- odparła poirytowana- A teraz bądź cicho, bo próbuję zasnąć. 
Dziewczyna zarzuciła sobie moją rękę na plecy i ruchem ramienia nakazała abym ją mocniej objął. Nie zwlekałem długo ze spełnieniem rozkazu od mojej księżniczki. Boże. Zamieniam się w Nialla...
- Kate...
- Hm? 
- Zaraz muszę wyjść.- poinformowałem ją- Jestem umówiony z...
- Guzik mnie to obchodzi- oznajmiła- Zostajesz ze mną i nigdzie się stąd nie ruszamy przez cały dzień. A może i dwa.
- Chyba jeszcze nigdy nie wpadłaś na lepszy pomysł!
- Ja mam same dobre pomysł Styles. Nie zapominaj o tym.
Nim zdążyłem odpowiedzieć, chcąc się z nią trochę podroczyć, na szafce nocnej zaczął dzwonić jej telefon. Wnioskując po jej reakcji, a właściwie jej braku, że nie ma zamiaru odebrać, sam sięgnąłem po grającą "Naive" zespołu The Kooks komórkę. 
- Cześć Ana!- przywitałem się z narzeczoną Savana- Jest, choć nie wydaje się być zbyt rozmowna. Ok, zapytam. Kate?
- Nie ma mnie!
- A pamiętasz, że masz dzisiaj przymiarkę w jakimś salonie?
Usłyszałem jak ciężko wzdycha. Po krótkiej chwili zerwała się na równe nogi i mrucząc pod nosem, że nienawidzi swojego życia udała się do łazienki.
- Będzie za pół godziny.

Salon sukien ślubnych

       Możemy mieć wielu wrogów, ale czasami zachowanie najbliższych nam osób może doprowadzić nas do białej gorączki.
- Kate, liczę do trzech i jeśli stamtąd nie wyjdziesz to poskarżę się Savanowi!- pukałam uparcie w drzwi przebieralni, gdzie moja druhna honorowa postanowiła się zabarykadować.
- Ale mnie nastraszyłaś...- krzyknęła przez drzwi z przepełnionym sarkazmem głosem. Może to akurat nie był dobry argument, ale tonący brzytwy się chwyta- Nie pokażę się nikomu w tej kiecce! 
- Dlaczego?
- Bo jest różowa!- odparła, zapewne rozkładając ręce w geście "ślepa jesteś czy co?". W sumie to można mnie uznać za niedowidzącą, bo rentgena w oczach jeszcze nie mam.
- Oj daj spokój! Chcę tylko zobaczyć jak na tobie leży- próbowałam ją przekonać do wyjścia- Kolor będzie inny. Fioletowy albo jakiś taki...- zerknęłam kątem oka na moją konsultantkę ślubną, która przytakując lekko głową dała mi znać, że da się to zrobić- Poza tym jesteśmy tu tylko ja i Morgan. Nikt cię nie zobaczy.
Po pełnej napięcia minucie oczekiwania, dziewczyna wychyliła się lekko zza drzwi rozglądając się dookoła i sprawdzając teren. Gdy upewniła się, że mówiłam prawdę, niepewnie wyszła z przymierzalni i stanęła na niewysokim podeście przed wielkim lustrem. Gdy ją zobaczyłam, od razu stwierdziłam, że w takim stroju mogłaby odgrywać jedną z księżniczek Disneya, ale zdecydowanie musieliby wymyślić dla niej nową postać, bo z jej charakterkiem żadna obecna się nie nadawała. No i może okiełznałabym jej nieco nastroszone włosy. 
- Wyglądasz prześlicznie!- klasnęłam uradowana w dłonie- Po prostu cudownie!
- Idę stąd!- obróciła się na pięcie i skierowała w stronę swojego tymczasowego bunkru, słysząc mój zachwyt. 
- Chodziło mi o krój, a nie o kolor!- pociągnęłam ją za ramię, aby wróciła na miejsce. Nikt nie musi wiedzieć, że ten lekko wyblakły róż na jej porcelanowej skórze też mi się podobał.
- Nie założę...
- Tak wiem, wiem...- machnęłam na nią ręką. Przyjrzałam jej się jeszcze raz dokładnie, po czym stanęłam obok i spojrzałam na nasze odbicia w lustrze- Co sądzisz o tej propozycji?
Kate wzruszyła nieporadnie ramionami, przyglądając się sobie raz z jednej strony raz z drugiej. Po kilku próbach dojrzenia jak sukienka wygląda z tyłu, konsultantka pomogła jej dostawiając drugie lustro. Chwilę to jeszcze trwało nim brunetka, delikatnie się uśmiechnęła i wyraziła swoją, mimo wszystko pochlebną opinię.
- Ładna- stwierdziła krótko i odwróciła się w moją stronę- Jeśli tobie odpowiada mogę ją założyć w dniu twojego ślubu.
- Świetnie! Bardzo się cieszę kochana!- uścisnęłam ją zadowolona.
- Co wy macie z tym kochana?- mruknęła pod nosem, rozprostowując luźno opadający wzdłuż jej nóg materiał.
- To znaczy? Jak to my?- dopytywałam się, nie rozumiejąc o co jej chodzi, ale ona jedynie machnęła ręką.
- Nie nic. Tak tylko... To jaki będzie ten kolor?
- Jeszcze nie wiem- westchnęłam- Podoba mi się ten, ale chcę żebyś ty też się dobrze czuła.
- Mogę coś zaproponować?- Morgan spytała grzecznie. Odniosłam wrażenie, że wcale nie czekała na odpowiedź z mojej strony, co niedługo się potwierdziło.
- Oczywiście- Kate udzieliła jej przyzwolenia, co okazało się wystarczające. Pewnie! Kto by się przejmował przyszłą panną młodą, która stoi obok... 
- Myślę, że ciemna zieleń będzie idealnie pasować nie tylko do wszystkich druhen, ale również idealnie wkomponuje się w wystrój wnętrz i stanowić będzie doskonałe zwieńczenie całej ceremonii. Taka kropka nad "i". Dodatki powinny być w kolorze miedzi, bądź starego złota, ewentualnie srebra z zielonymi kryształkami.
Wyobrażając sobie pomysł konsultantki, na mojej twarzy pojawiał się coraz większy uśmiech i nawet Kate wydawała się być zaintrygowana jej sugestiami. Po jeszcze kilku uwagach i wymianie zdań, poprosiłam o przygotowanie kilku próbek na następną wizytę w salonie. 
- Będziecie wyglądać fenomenalnie!
- Możliwe, ale ciebie i tak nie przebijemy- zapewniła mnie moja przyszła szwagierka.
- Tylko byście spróbowały!- pogroziłam jej palcem, co wywołało u nas obu śmiech. Dziewczyna oznajmiła, że idzie się przebrać, ale nim zamknęła za sobą drzwi, zdążyłam zadać jej nurtujące mnie pytanie.
- Kate, czy coś cię gryzie?
Zatrzymała się w pół kroku i powolnie stanęła do mnie przodem.
- Wiesz Ana, już trochę mnie znasz, więc powinnaś wiedzieć, że zawsze mnie coś gryzie.
- W takim razie czy to coś nowego?- spytałam, cierpliwie czekając na odpowiedź. Między nami zapadła niezręczna cisza, która została przerwana przez jej ciche odetchnięcie.
- Nie. To nic nowego.
Może gdybym nie spędzała z nią tak dużo czasu i nie słyszała tylu opowieści o niej, uwierzyłabym. Niemniej jednak przez te kilka lat znajomości nauczyłam się również, że jeśli Kate G czegoś nie chce zrobić, jesteś na straconej pozycji. 

Kancelaria adwokacka 

     Coś mi nie pasowało... Już kiedy spotkałem się z chłopakami na śniadaniu wiedziałem, że coś jest nie tak. Przyjrzałem się dokładnie ich twarzom, na których widać było lekki atak paniki i jak to zwykle bywa w przypadku Horana głód, ale nie to stanowiło problem. W końcu każdy by był zestresowany wizją przesłuchiwania przez jakiegoś nadętego adwokacinę, zwłaszcza jeśli obok znajdował się Cowell i Savan. Choć ten drugi to pewnie narobił już w portki tak jak i reszta ze stresu. Oczywiście nie można tu zaliczać Loczka, który wydawał się być nadzwyczaj zdeterminowany, tylko jeszcze wtedy nie wiedziałem do czego.
- Nie wydaje ci się, że coś tu nie gra?- szturchnąłem w łokieć Liama, który w przeciwieństwie do mnie uważnie przysłuchiwał się temu co miał do powiedzenia pan Mc-coś-tam.
- Może to, że zamiast siedzieć cicho i uważać na to co mówi adwokat cały czas coś do mnie szepczesz?- warknął na mnie odsuwając się jak najdalej.
- A może...
- Louis zamknij się!- przyłączył się do upominania mnie Zayn- Jeszcze trochę i sam będziesz potrzebował obrońcy. Tylko wtedy inaczej się ubierz, bo cię z sądu wywalą.
Nagle mnie olśniło! Kto by przypuszczał, że to Zayn będzie tym, który rozwiąże prześladującą mnie od rana zagadkę? Jeszcze raz zmierzyłem wszystkich obecnych wzrokiem i stwierdziłem, że wystroili się jak stróże w Boże Ciało. Przynajmniej taka była moja opinia. Jestem jeszcze wstanie zrozumieć garnitury, które przywdziali Mc... cholera wie jak ma na imię i Simon. Ale Liam pod krawatem, Niall zapięty pod samą szyję, Harry w czarnej marynarce i gwóźdź programu czyli Malik w śnieżnobiałej, wyprasowanej koszuli i lakierkach, przegięli pałę. Moje spodnie z szelkami i koszulka w paski sprawiają, że wyglądam przy nich jak menel. "Nie przyszło ci do głowy, że to ty się nieodpowiednio ubrałeś?" wątpiła w moje wyczucie stylu i sytuacji jakaś wredna cząstka mojego umysły, ale jak zwykle gdy zabierała głos postanowiłem ją zignorować. 
- Czyli chce pan powiedzieć, że nasze zeznania mogą w żaden sposób nie pomóc Kate?- odezwał się Harry, który ledwo trzymał nerwy na wodzy. Żałowałem, że nie usiadłem obok niego, bo jeśli wybuchnie to wątpię, żeby Horan dał mu radę. 
- Jeśli po tym co od was dzisiaj usłyszę uznam, że nie ma to żadnego znaczenia dla sprawy, nie zostaniecie wezwani nawet do sądu.
- To są jakieś żarty...- pokręcił głową z niedowierzaniem, na co adwokat rozłożył bezradnie ręce- A co jeśli coś wiemy?
- Mógłbyś się wyrażać jaśniej?- poprosił go Simon, który gdyby tylko mógł to podłączyłby nas pod wykrywacz kłamstw. 
Gołym okiem mogłem zobaczyć jak Styles'owi włosy zakręcają się jeszcze mocniej od nadmiaru myśli, a szare komórki pracują na pełnych obrotach, wypuszczając parę z uszu. Przyjaciel kilkakrotnie przygryzał od wewnątrz policzek, bijąc się z myślami, nim westchnął ciężko i wzruszył bezradnie ramionami. Wiedziałem, że źle czuje się z tym, że nie jest w stanie pomóc swojej ukochanej. Na szczęście nie wpadł na żaden głupi pomysł i nie zaczął kłamać, a nawet jeśli tak było to się opamiętał.
- Nie radzę wam składać fałszywych zeznań- ponownie zabrał głos adwokat naszej tekściarki, zdając sobie sprawę z tego co mogło chodzi po głowie jednemu z nas- Nie dość, że nie pomożecie tym Kate, a tylko jeszcze bardziej ją oczernicie, to w dodatku narobicie sobie problemów.
- I mi- dodał Cowell.
- Jak to jeszcze bardziej ją oczernimy?- wtrącił się zdezorientowany Zayn- To ile ona w końcu ma tych zarzutów?
- To nie powinno was obchodzić. Pragę jedynie zaznaczyć, że krzywoprzysięstwo, może w znacznym stopniu przyczynić się do przegranej. Nie ma co podrzucać prokuratorowi kolejnych dowodów stawiających pannę G w złym świetle.
- Jakim złym świetle?! Jakie nie powinno nas obchodzić?!- uniósł się Harry, a ja już mogłem zacząć przyjmować zakłady jak to się skończy- Przecież ona jest niewinna! 
Chłopak wymachiwał rękoma na lewo i prawo dochodząc swoich racji. Tak jak się spodziewałem, siedzący obok niego Horan na nic się nie mógł przydać, kiedy tak siedział i jedynie go obserwował. Payne próbował jakoś go udobruchać tłumacząc, że przecież nikt z nas nie podejrzewa Kate o żadne przestępstwo, ale marnie mu to wychodziło. Chłopak oprzytomniał dopiero słysząc słowa Cowella:
- Uspokój się Styles! Co jest z tobą?! Zachowujesz się tak jakby była co najmniej twoją dziewczyną. 
Wszyscy zamarliśmy, a przyjaciel stanął jak skamieniały. Jego twarz przybierała wszystkie kolory tęczy. Pewnie wyobrażał sobie co będzie, kiedy Kate się dowie o jakże słusznych przypuszczeniach naszego producenta. Na szczęście on o tym nie wiedział.
- Chłopcy po prostu zżyli się z nią, a jak wiemy niektórzy mają dość wybuchowy charakter- Savan postanowił zainterweniować, póki cała prawda nie wyszła na jaw.
- Ja z nią pracuję od dwóch lat i jakoś się z nią aż tak nie spoufalam- zaznaczył, wciąż nie spuszczając wzroku z Loczka, który został pociągnięty przez Nialla na swoje miejsce. Teraz się bohater znalazł...
- Są młodzi i głupi- zaakcentował ostatnie słowo Kotecha, który nie ukrywał do kogo było on w szczególności skierowane.
- Pozwolą panowie, że kwestie kto jest z kim w jakiej relacji omówicie między sobą po naszym spotkaniu- bezkompromisowo zakończył nasze "małe nieporozumienie" McConell. Przypomniałem sobie!- Zatem chłopcy, czy kiedykolwiek słyszeliście albo widzieliście coś podejrzanego co mogłoby rzucić nieco jaśniejszy cień na całą tą sprawę.
Wszyscy popatrzeliśmy po sobie, czekając aż któryś z nas wyskoczy nagle z niezbitym dowodem, potwierdzającym niewinność Kate, ale nic takiego się nie wydarzyło. Po kilku dodatkowych pytaniach typu kiedy spotkaliśmy po raz pierwszy Rudą Małpę, jak opisalibyśmy relację miedzy nią a Kate i tego typu pierdołach adwokat oświadczył, że bardzo nam dziękuje za przybycie.
- Na nic się nie przydamy, prawda?- spytał na odchodne Liam.
- Niestety to wszystko już wiem od pozwanej.
- Mógłby pan jej tak nie nazywać. To strasznie brzmi- poprosił Kotecha. Widać było, że z nerwów aż włosy mu siwieją. 
- Oczywiście- zgodził się starszy mężczyzna- Tak czy inaczej jeśli jednak coś sobie przypomnicie to bardzo proszę o kontakt. Dajcie znać pannie G lub waszemu producentowi, że na coś wpadliście. Pierwsza rozprawa za trzy dni, ale nie poddamy się bez walki. 
Wymieniliśmy ostatnie uściski dłoni i odetchnęliśmy głęboko, kiedy wyszliśmy na zewnątrz. Chłodne powietrze dostało się do naszych płuc, ale w nawet najmniejszym stopniu nie ochłodziło to naszej wrzącej w żyłach krwi. Zwłaszcza Harry'ego.
- Trzymasz się jakoś?- spytałem klepiąc go po ramieniu, kiedy zrezygnowany pocierał dłonią policzek.
- Ja?- spojrzał na mnie zaskoczony- Nie mnie powinieneś zadać to pytanie.
- Jeśli ty się załamiesz to Kate również.
- Ona już jest załamana- odparł, kręcąc z rezygnacją głową- I to przeze mnie.
- Przecież to nie twoja wina, że ta cała Laura ma jakieś ubytki pod tą swoją rudą czupryną.
- Nie chodzi o to- odparł, rozglądając się dookoła czy nikt nas nie słyszy- Kate powiedziała mi wczoraj, że... wyznała mi miłość.
- Że niby co zrobiła?
- Powiedziała, że mnie kocha- powtórzył przez zaciśnięte zęby.
- Traktuję cię jak brata, więc z troski o twoje zdrowie psychiczne muszę spytać... czy ty coś brałeś?!- przyłożyłem mu rękę do czoła, aby sprawdzić czy nie ma gorączki, ale od razu ją od siebie odsunął.
- Najpierw byłeś na mnie obrażony, że nic ci o nas nie mówiłem, a gdy dzielę się najważniejszym wydarzeniem odkąd ją poznałem, robisz sobie ze mnie żarty?!
- Nie! Jasne, że nie! Ja tylko... wow!
Kompletnie nie wiedziałem jak zareagować. Nie spodziewałem się tego. Jeszcze nie tak dawno skakali sobie do gardeł, później robili to samo, ale w bardziej przyjemny sposób, a teraz wyznają sobie miłość?! Prędzej bym się spodziewał usłyszeć jaka to Kate okazała się utalentowana również w łóżku, ale nie że... Moment! Ona pierwsza powiedziała mu...
- Chwila, chwila...- uniosłem dłonie do góry, powstrzymując przyjaciela przed powiedzeniem czegokolwiek, choć aktualnie nie wyglądał na skorego do rozmowy- A ty jak zareagowałeś?
- Nijak- przeczesał nerwowo włosy palcami- Odsunąłem się od niej i uznałem, że to idealny moment by iść spać.
- Co takiego?!- wytrzeszczyłem na niego oczy. Czułem jak pomału wychodzą mi z oczodołów. To by dopiero było widowisko- Kochasz ją?
- Tak! Jasne, że tak- niemal krzyknął- Ja pierwszy odważyłem powiedzieć to na głos, ale gdy ona to zrobiła to ogarnął mnie strach.
- Strach?- zmarszczyłem brwi ukazując moje niezrozumienie w stosunku do jego zachowania. 
- Twoje ciągłe pytania i zmuszanie mnie do powtarzania w kółko tego samego wcale nie są pomocne- oświadczył- Pragnę wyjaśnić tą kwestię, żebyś nie żył w błędzie i nieświadomości. 
- Wiem, wiem ja po prostu jestem w szoku.
- Cóż ja też wczoraj byłem...- westchnął zrezygnowany.
Serce mnie bolało patrząc na jego smutną minę i zrezygnowaną postawę. Musiałem go jakoś wesprzeć, mimo iż nie miałem tym razem żadnego świetnego pomysłu. Trzeba było postawić na prostotę.
- Moim zdaniem powinieneś jej o tym powiedzieć. O tym czego się boisz.
- Tak po prostu?- popatrzył na mnie zaskoczony.
- Dokładnie- uśmiechnąłem się do niego pocieszająco- Wydaje mi się, że w tej kwestii szczerość będzie najlepszym rozwiązaniem. Skoro oboje się kochacie, dojdziecie do porozumienia. Gdy zaczniesz kombinować narobi się z tego więcej problemu niż pożytku, a wy już dawno przekroczyliście limit kłótni jak na jeden związek.
Chłopak zaśmiał się cicho, patrząc przed siebie.
- Trochę ich już było...
- Moja ulubiona to ta kiedy ją pierwszy raz pocałowałeś.
- Ulubiona? Zwariowałeś- tym razem to on zaczął się obawiać o moje zdrowie psychiczne. Zupełnie niepotrzebnie. 
- Wcale, że nie! Takiego kina to jeszcze w życiu nie widziałem i pewnie nieprędko zobaczę.
- Jesteś nienormalny.
- Dlatego się ze mną przyjaźnisz- uśmiechnąłem się chytrze i zarzucając rękę na jego ramiona, ruszyłem w kierunku naszego domu. 

Dom Danielle

    Każda z nas przysłuchiwała się opowieści Kasi, która co prawda nie ukrywała znudzenia, ale dzielnie odpowiadała na każde pytanie.
- I co w końcu wybrałyście?- rządna największej ilość informacji na temat tego jak będzie wyglądało wesele Savana i Any Danielle, nie dawała za wygraną. Kiedy tylko przyjaciółka zbaczała z tematu ta zaraz sprowadzała ją na właściwe (przynajmniej dla siebie) tory. 
- W sumie to nic wyszukanego- odparła leniwie- Zwykła kiecka przed kolano. Oryginał, który przymierzałam jest różowy, ale kolor zostanie zmieniony na ciemną zieleń.
- Czemu nie chciałaś różowej?- spytała popijając swojego drinka Eleanor.
- Ponieważ nie lubię tego koloru.
- Daj spokój- szturchnęła szatynkę Dani- Zielony będzie ekstra wyglądać! Zwłaszcza na Kate. Podkreśli kolor twoich oczu.
- I Harry już w ogóle będzie chodził za tobą na klęczkach- dodałam, co ku memu zdziwieniu nie spotkało się z żadną reakcją. Dziewczyna jedynie wygięła usta w krzywym półuśmiechu i szybko zmieniła temat.
- To co zamierzamy dzisiaj robić?- zwróciła się do gospodyni, która miało wszystko dopięte na ostatni guzik. 
- Najpierw skończymy nasze drinki, potem zrobimy kolejne, naszykujemy coś do jedzenia, w miedzy czasie wypijemy kolejnego cosmopolitana czy co tam będziecie chciały i na końcu zasiądziemy przed telewizorem i będziemy oglądać durne i odstresowujące filmy.
- Już się bałam, że skończy się tylko na piciu- odetchnęłam teatralnie z ulgą, kładąc rękę na piersi.
- A czym jesteście takie zestresowane?- zainteresowała się ich problemami Kasia.
Dziewczyny popatrzyły po sobie z przerażeniem, po czym niemo błagały mnie o pomoc. Jak tylko tu dotarłam oznajmiły mi, że wiedzą o wszystkim od chłopaków i w razie czego mam interweniować. Nie sądziłam jednak, że nastąpi to tak szybko.
- Razem z El mamy niedługo egzaminy końcowe, a Dani pewnie jakieś przesłuchanie...- podpowiedziałam im linię obrony, którą z chęcią przyjęły.
- Zgadza się- przyznały mi rację.
- To gdzie się teraz starasz o posadę, miejsce czy jak to się tam nazywa w waszym tanecznym świecie?- przyjaciółka nie dawała za wygraną, najwyraźniej czując co jest grane.
- Będę tańczyć w teledysku Jessie J- oznajmiła dumnie Peazer- To znaczy jeśli mnie wezmą.
- Liam mówił, że jesteś świetna, a chyba jemu jedynemu zawsze wierzę na słowo, więc czemu miałoby być inaczej?- uśmiechnęła się do niej przyjaźnie, upijając łyk ze schłodzonej szklanki.
- Opowiadał ci o mnie?
- Tak jakby...
Kasia wydawała się nieco zmieszana. Chyba nie chciała powtórki z rozrywki, kiedy to dziewczyna Payne'a delikatnie rzecz ujmując za nią nie przepadała
- Czasami coś wspomina jak wpadam do nich do domu albo jak spotkamy się w studiu. Tak samo Niall opowiada o Gabie, a Louis o Eleanor.
- Naprawdę mówią o nas?- otworzyła szeroko oczy szatynka- A co takiego?
- To się wkopałaś- zaczęłam się śmiać z przyjaciółki, która przewróciła oczami zdając sobie sprawę, że właśnie wpadła z deszczu pod rynnę. 

- Wiem, że masz nie po kolei w głowie, ale teraz to już przegięłaś. Zapomniałaś już jak wyglądała nasza kuchnia po tym, jak pozwoliłaś mi dotknąć patelni i oleju?!- złapałam Kasię za ramiona i potrząsnęłam nią kilka razy- Halo! Tu Ziemia!
- Weź mnie zostaw!- wyrwała się z moje uścisku i odeszła na kilka kroków- Narobisz mi siniaków i ciekawe jak się z nich później wytłumaczę Styles'owi. 
- Zwal na niego. Założę się, że gdy tylko próbujesz wyjść z łóżka stara się cię zatrzymać.
Brunetka popatrzyła na mnie zaskoczona, po czym zaczęła się śmiać.
- I to podobno ja jestem zboczona...
- W przeciwieństwie do ciebie nie opisuję co musicie wyprawiać za zamkniętymi drzwiami- odparłam, krzyżując ręce na piersi- Teraz mi powiedz po co mnie tu przyciągnęłaś, a dziewczynom kazałaś zostać w pokoju i naszykować wszystkie kosmetyki i ciuchy jakie mają?
- Chciałam żebyśmy na chwilę zostały same, a tylko to je mogło na chwilę zatrzymać- wyjaśniła.
- Serio nie mogłaś wpaść na nic lepszego?- uniosłam do góry brwi ze zdziwienia- Wiesz jaki pokaz ci tu zaraz urządzą? Ja nie będę narzekać, ale ty...
- Cel uświęca środki- oznajmiła, wyjmując z lodówki sałatkę przygotowaną przez Dani.
- W takim razie musiało się stać coś poważnego, skoro jesteś w stanie znieść kilka godzin przymierzania ciuchów i malowania.
- Żebyś wiedziała- usiadła na jednym z barowych krzeseł i poklepała miejsce koło siebie.
Zajęłam wskazane przez nią miejsce i cierpliwie czekałam, aż ubierze w słowa swoje jak zwykle rozbiegane myśli.
- Wczoraj byłam u Harry'ego.
- Wiem- zmarszczyłam czoło nie rozumiejąc po co mi to mówi- Zauważyłam po tym jak wstałam rano i mój żołądek zaczął płakać widząc, że nic nie ma na stole.
- Możesz mi nie przerywać? Proszę?- spojrzała na mnie błagalnie. Lekko przytaknęłam, nie zabierając głosu dopóki nie skończyła- Jak łatwo się domyśleć, chciał wiedzieć jak było na przesłuchaniu i takie tam...- machnęła niedbale ręką omijając szczegóły, które według niej nie miały żadnego znaczenia w tej opowieści- Źle się czułam, miałam doła i generalnie ostatnie kilka dni były mało pozytywne, więc pragnęłam by to się zmieniło. Poza tym stwierdziłam, że skoro już tyle zaryzykowałam odkąd go poznałam to czemu nie miałabym zrobić kolejnego kroku naprzód i...- zawahała się, chowając twarz w dłoniach. Ujęłam jej dłonie i schowałam w moich, przyglądając się jej uważnie.
- I co zrobiłaś?
Kasia wzięła głęboki oddech i pokręciła zrezygnowana głową, kiedy w jej oczach pojawiły się łzy.
- Powiedziałam, że go kocham.
Poczułam się jakby ktoś z całej siły uderzył mną o ścianę. Naprawdę. Możecie mnie uznać za wariatkę, ale chyba jeszcze nic w życiu mnie nie zaskoczyło jak to, co przed chwilą usłyszałam. Szczerze powiedziawszy to nie sądziłam, że uda jej się jeszcze kiedykolwiek odważyć na takie wyznanie. Nawet w stosunku do niego. 
Siedziałam z szeroko otwartą buzią i nie wiedziałam jak zareagować. Dopiero kiedy przyjaciółka pospiesznie zerwała się z krzesełka, kierując w stronę drzwi, ocknęłam się i ruszyłam za nią.
- Poczekaj!- zatrzymałam ją nim zdążyła wybiec- A on? Jak na to zareagował?
- Powiedział, że wyglądam na zmęczoną i poszliśmy spać- odpowiedziała załamana- Wcześniej powiedział, że mnie kocha, ale gdy tylko jasno dałam mu do zrozumienia co do niego czuję, on...- głos się jej załamał i kilka łez spłynęło po policzku.
- Hej, nie płacz- przytuliłam ją mocno do siebie- Wszystko będzie dobrze. Może go po prostu zaskoczyłaś. Nie spodziewał się, że tak szybko odwzajemnisz jego uczucie i powiesz mu o tym otwarcie.
- M-może- odkaszlnęła, próbując wziąć się w garść- A może zrobiłam z siebie idiotkę.
- Nie wolno ci tak myśleć!- ostrzegłam ją zdenerwowana bardziej na Harry'ego niż na nią. Jak on mógł zrobić coś takiego? A właściwie nie zrobić nic?! To ja z Louisem narażaliśmy nasze przyjaźnie i życie, żeby połączyć ich razem, a on odwala coś takiego?!
- To co ja mam robić?- spytała załamana- Dzisiaj rano udawałam, że wszystko gra, ale gdyby nie to spotkanie z Aną to nie wiem ile dałabym jeszcze radę wytrzymać, zanim bym się rozpłakała na jego ramieniu.
- Boże, Kasia... nie wiem...- przytuliłam ją ponownie do siebie- Coś wymyślimy, ale teraz musisz się uspokoić.
- Dziewczyny idziecie?!- jak na zawołanie usłyszałam głos El dochodzący z drugiego pokoju.
- Jasne- odetchnęła głęboko- Już mi lepiej- zapewniła, wycierając mokre od łez policzki rękawem swetra. 
- Zrobimy tak- zakomunikowałam bezapelacyjnie- Wrócimy do Dani i El, przebierzemy w seksowne ciuchy, wymalujemy, pstrykniemy mnóstwo fotek i będziemy się świetnie bawić. Potem obejrzymy beznadziejną komedię romantyczną i na koniec pójdziemy zadowolone spać, ponieważ nawet jeśli ktoś złamie nam serce, zawsze będziemy miały siebie i naszą przyjaźń. Pasuje?
- Pasuje.
Uśmiechnęłyśmy się do siebie radośnie, po czym dołączyłyśmy do pozostałej dwójki, która niecierpliwie przeglądała ułożony na podłodze stos sukienek.
- Już myślałyśmy, że będziemy musiały wyciągać was z tej kuchni siłą. Zaczynajmy!

Dom One Direction

     Siedzieliśmy z chłopakami w salonie i zajadaliśmy się zrobioną przeze mnie kolacją. Dzisiaj specjałem mojej kuchni były burgery ze słonecznikiem, serem camembert i maślaną kukurydzą. Po całym dniu spędzonym w kancelarii adwokackiej i zastanawianiu się czemu urodziłem się takim idiotą uznałem, że nie ma lepszego sposoby na odreagowanie, jak przyrządzenie wyśmienitej kolacji. Chłopaki też nie narzekali i pewnie gdyby się dowiedzieli co było powodem nagłego przypływu mojej kulinarnej weny, codziennie woziliby mnie na byle jakie przesłuchania albo uświadamiali mnie jakie błędy popełniam w życiu.
 Louis wraz z Liamem i Niallem co chwili śmiali się pod nosem, zupełnie nie zwracając uwagi na to co dzieje się na ekranie. Spojrzałem zdezorientowany na Zayna, który najnormalniej w świecie postanowił ich olać. Też miałem taki zamiar, ale gdy ich głupkowate miny sprawiały wrażenie należących do chorych psychicznie, postanowiłem dowiedzieć się co ich tak rozbawiło.
- Co jest takiego zabawnego?- zwróciłem się do Tomlinsona i zajrzałem mu przez ramię.
- Nie dostałeś tego?- zdziwił się, pokazując mi zdjęcia naszych dziewczyn, które raz wyglądały jak małe dziewczynki z lizakami w rękach i kucykami na głowie, a na kolejnych jak przebiegłe tygrysice, kusząc swoimi wdziękami i mrocznym makijażem. 
- Nie- odpowiedziałem, sprawdzając czy mam włączony telefon. Zdziwiło mnie to, że nie mam żadnej nieodebranej wiadomości tym bardziej, że na każdym zdjęciu, które widziałem była również Kate. 
- W takim razie masz przerąbane- stwierdził krótko, a ja bez zbędnych wyjaśnień zrozumiałem co ma na myśli.
Odłożyłem swój niedokończony posiłek i poszedłem do swojego pokoju. Gdy dotarłem na górę, zamknąłem za sobą drzwi i wybrałem numer Kate. Po kilku sygnałach odezwała się poczta głosowa i dopiero za drugim razem, usłyszałem jej cichy głos.
- Cześć Harry- przywitała się ze mną, a mi zabrakło słów. Jak miałem tak po prostu z nią rozmawiać, po tym jak wczoraj ją potraktowałem?- Jesteś tam?
- T-tak- odchrząknąłem, starając się wziąć w garść- Widziałem wasze zdjęcia.
- Zdjęcia?- powtórzyła zdezorientowana- Jakie zdjęcia?
- Twoje, Gaby, Danielle i El- wyjaśniłem- Domyślam się, że zrobiłyście je na swoim babskim wieczorze.
- Te zdjęcia...- uzmysłowiła sobie o co mi chodzi- Przepraszam, nie wiedziałam, że będę je komukolwiek wysyłać.
- Nic się nie stało- zaznaczyłem szybko- Po prostu byłem zazdrosny, gdy widziałem jak prowokujesz swoim pięknym spojrzeniem resztę chłopaków.
- Nie musisz się o to martwić. Mówiłam ci wczoraj, że...- zamilkła nie kończąc swojej wypowiedzi. W głębi serca wiedziałem, co chciała powiedzieć, dlatego zabolało mnie, że mogła się powstrzymać przez moje wczorajsze zachowanie. W tym momencie nie pragnąłem niczego więcej jak usłyszeć te słowa padające z jej ust jeszcze raz.
- Kate, czy między nami wszystko w porządku?
- Jasne- odpowiedziała szybko. Za szybko- Jak było na przesłuchaniu? Czego chciał McConell?
- Zadawał nam mnóstwo bezsensownych pytań i doradzał abyśmy trzymali się tylko i wyłącznie prawdy- streściłem pokrótce nasze spotkanie z jej adwokatem.
- Posłuchałeś?- spytała z napięciem w głosie.
- Tak. Obiecałem ci to.
- Chciałam się tylko upewnić.
Między nami zapadła niezręczna cisza. Słyszałem jak nabiera głośno powietrze i powoli je wypuszcza, co mogło być oznaką zdenerwowania lub powstrzymywania się od płaczu. Zacisnąłem pięści, gdyż żadna opcja nie była dla mnie pocieszająca tym bardziej, że każdej powodem byłem ja.
- Spotkajmy się- odezwałem się w końcu, jednocześnie naciągając na nogi buty.
- Mogę wpaść jutro popołudniu jeśli ci to odpowiada.
- Dzisiaj. Teraz- oznajmiłem nie chcąc słyszeć sprzeciwu- Gdzie mieszka Danielle?
- Nie jestem już z nimi. Wróciłam do domu.
- W takim razie jadę do ciebie.
- Harry, to nie jest najlepszy pomysł...- oświadczyła, ale ja nie zważałem na jej argumenty- Nie czuję się dobrze.
- Sprawię, że poczujesz się lepiej- zapewniłem pewny siebie, zbiegając na dół i sięgając po kluczki do samochodu.
- Nie chcę żebyś tu przyjeżdżał, słyszysz? Styles!
- Będę za piętnaście minut.
Rozłączyłem się i modliłem, by po drodze nie zatrzymała mnie policja ani rozpędzona ciężarówka, kiedy gnałem w kierunku domu Kate.

Mieszkanie Kasi i Gaby

     Od dziesięciu minut udawałam, że w moim mieszkaniu nie ma żywego ducha, ale stawało się to coraz trudniejsze. Ciągłe pukanie zaczęło powodować ból głowy i w pewnym momencie nie wiedziałam, czy ktoś dalej dobija się do moich drzwi czy to już tylko i wyłącznie moje urojenia. 
- Kate, wiem że tam jesteś!- usłyszałam po raz kolejny. Zatkałam uszy, ale na niewiele się to zdało- Nie odejdę dopóki mnie nie wpuścisz!
- Czego pan tutaj chce?- usłyszałam nowy głos, który zdecydowanie nie należał do mojego natarczywego chłopaka.
- Próbuję prowadzić dojrzałą konwersację.
- Jeśli zaraz nie przestaniesz zadzwonię po policję- ostrzegł go mój sąsiad z naprzeciwka. Szybko wstałam i otworzyłam na oścież drzwi.
- Dobry wieczór panie Klein- spojrzałam na mężczyznę, stojącego na korytarzu- Przepraszam za hałas, ale byłam pod prysznicem- skłamałam, choć na szczęście miałam jeszcze lekko wilgotne włosy. Przeniosłam swój wzrok na bruneta, który od razu wykorzystał okazję i wszedł do środka.
- Jesteś pewna, że dasz sobie radę?- dopytywał się, najwyraźniej nie obdarzając nocnego awanturnika zbytnim zaufaniem.
- Oczywiście.
- W razie czego krzyknij moje imię, a pokażę mu na co stać takiego poczciwego staruszka jak ja- zaoferował swoje niewątpliwie wysłużone już pracą ramiona, w razie gdyby trzeba było powalić kogoś na ziemię. Nie chciałam niszczyć jego ambitnych złudzeń, dlatego tylko obiecałam go powiadomić w razie jakichkolwiek kłopotów i życzyłam dobrej nocy. 
Gdy zamknęłam za sobą drzwi, poczułam jak rozzłoszczony brunet obraca mnie w swoją stronę i przypiera do drewnianej powłoki. 
- Gdybyś wpuściła mnie od razu, uniknąłbym gróźb i nadszarpnięcia mojego dobrego imienia.
- Gdybyś mnie posłuchał i nie przyjeżdżał też mógłbyś tego uniknąć- odgryzłam się.
Wyswobodziłam się z jego uścisku i ruszyłam w kierunku mojego pokoju. Moje nerwy zostały wystawione na skraj wytrzymałości, kiedy słyszałam jego długie nogi kroczące za mną. Nie zwracając na niego uwagi, usiadłam przy biurku i udawałam, że mam w tym momencie ważniejsze rzeczy do roboty.
- Porozmawiamy?- spytał siadając na skraju łóżka.
- Pracuję- wskazałam ręką na plik kartek znajdujący się przede mną. Nikt nie musiał wiedzieć, że jest to plan rozsadzenia gości na weselę Any, które dała mi do przejrzenia. 
- Nie przyjechałem tu po to żeby wpatrywać się w twoje plecy i udawać, że wszystko jest w porządku. Musimy porozmawiać.
- Uważaj o co prosisz- warknęłam, tracąc nad sobą kontrolę- Jeszcze któreś z nas powie coś czego będzie potem żałować.
Może i ja byłam strzępkiem nerwów, ale on przebijał mnie dziesięciokrotnie. Nawet nie wiem kiedy przyciągnął mnie wraz z krzesłem i zablokował każdą możliwą drogę ucieczki swoimi szerokimi ramionami. Z jego oczu biło tak wiele emocji, że nie wiedziałam czy powinnam skupić się na tych odzwierciedlających jego złość czy inne uczucia, o których nie chciałam w tym momencie myśleć. Wstrzymałam oddech, gdy zbliżył się do mnie tak blisko, że mogłabym bez problemu rzucić się na niego i dać upust swoim emocjom.
- Żałujesz?- spytał zdenerwowany, uważnie obserwując moją reakcję.
- Czego?- wyszeptałam, starając się skupić na jego pociemniałych oczach.
- Tego co wczoraj powiedziałaś. Tego, że mnie kochasz.
- A powinnam?
Chłopak odsunął się ode mnie i podszedł do okna, za którym deszcz grał cichą i ponurą melodię. Im dłużej się nie odzywał, tym bardziej chciało mi się płakać. Nie wiedziałam co się za chwilę wydarzy. Bałam się jakiej udzieli mi odpowiedzi. Nie byłam pewna czy wolę trwać w niewiedzy, czy pogodzić się z bolesną prawdą.
- Kocham Cię Kate- usłyszałam jego ciche wyznanie, ale zwlekałam z tym aby na niego spojrzeć. Kiedy w końcu się odważyłam, ujrzałam jego zaczerwienione oczy, które wyrażały podobne uczucia do moich. 
- Nic z tego nie rozumiem- pokręciłam przecząco głową- Czemu wczoraj, kiedy zrobiłam najbardziej szaloną i zarazem najodważniejszą rzecz w moim życiu potraktowałeś mnie tak... obojętnie.
- Wystraszyłem się- przyznał szczerze, a ja byłam jeszcze bardziej zdezorientowana niż wcześniej.
- Dałam ci moje serce jak na tacy, a ty stwierdziłeś, że go nie chcesz?
- Tego nie powiedziałem- zastrzegł, niezadowolony z wniosku do jakiego doszłam.
- To co chcesz powiedzieć?- rozłożyłam bezradnie ręce- O co ci do jasnej cholery chodzi Styles?! Najpierw wyznajesz mi miłość, a gdy ja chcę zrobić to samo odpychasz mnie jakbym była zwykłą zabawką. Czego ty ode mnie chcesz?
- Ciebie- zrobił krok w moim kierunku, ale ja odruchowo się cofnęłam- Niczego ani nikogo bardziej nie pragnę niż ciebie. Problem w tym, że boję się odpowiedzialności jaką to ze sobą niesie. Nie zdawałem sobie z tego sprawy dopóki nie ujrzałem wczoraj w twoich oczach tego o czym marzyłem przez cały ten czas. Świadomie czy też nie...
- Co cię powstrzymuje?- spytałam, uwalniając kilka łez spod półprzymkniętych powiek- Czemu nie chcesz mi pozwolić darzyć siebie takim samym uczuciem jakie ty mi ofiarujesz?
- Ponieważ boję się cię zniszczyć- wyznał, a jego szczerość spowodowała, że kolana się pode mną ugięły- Takiej otwartej, uśmiechniętej lub przynajmniej obdarowującej mnie tym pięknym widokiem. Ufającej mi i innym. Szczęśliwej- przeczesał nerwowo włosy- Pamiętasz jak powiedziałaś, że jestem twoją nadzieją na szczęście? Co jeśli teraz stanę się osobą, która ci je odbierze? Nie wybaczyłbym sobie tego.
- Harry...- zakryłam dłonią usta, tłumiąc szloch- To wszystko co mówisz, co robisz... to dowodzi tego, że jak nikt inny zasługujesz na moją miłość. Na mnie- podeszłam bliżej i choć tego nie chciał ujęłam jego twarz w dłonie- Nigdy wcześniej nie spotkałam osoby, która tak bardzo starałaby się, abym budziła się każdego dnia z myślą, że czekam mnie coś dobrego. Kogoś kto stawiałby moje potrzeby ponad swoje. Kogoś kto byłby wstanie kłamać dla mnie przed sądem.
Oboje zaśmialiśmy się cicho, a z jego przeszklonych oczu, spłynęła pojedyncza łza. Przyciągnęłam go bliżej, łącząc nasze usta w długim pocałunku. Chciałam nas uspokoić i zapewnić, że oboje jesteśmy w stanie zapewnić sobie nawzajem odrobinę radości.
- Pozwól mi cię kochać Harry- poprosiłam szepcząc w jego usta- Niczego więcej od ciebie nie oczekuję. Możemy się kłócić, wrzeszczeć na siebie i być chorobliwie zazdrośni, ale nie odbieraj mi tego jednego. Tylko o tyle cię proszę.
- Nie zasługuję na ciebie- westchnął, skradając jeden krótki pocałunek- Powiedz to jeszcze raz. Proszę...
- Kocham cię Harry.
Przez załzawione oczy widziałam, jak zaciska powieki i zaciska mocno szczękę.
- Ja też cię kocham Kate. I przyrzekam po raz kolejny, że będę twoim najlepszym błędem.
- Już nim jesteś- zapewniłam, uśmiechając się.
Harry popatrzał na mnie z góry, a w jego oczach nie skrywał się już strach. Jedyne co można było w nich dostrzec to miłość zmieszana z pożądaniem, jakiego nigdy wcześniej nie widziałam. Poczułam jak wszystkie mięśnie boleśnie się we mnie zaciskają, pragnąc go tu i teraz. Sięgnął po rąbek mojej koszulki i podciągnął go do góry. Uniosłam ręce i zrzuciłam z siebie tą część ubioru, która pomimo cienkiego materiału bardzo mi przeszkadzała. Nie pozostałam mu dłużna i z drobną pomocą uwolniłam go z jego rozpiętej pod szyją koszuli. Brunet chwycił mnie na wysokości ud i uniósł do góry, kierując się w stronę nieposłanego łóżka. Położył mnie delikatnie na plecach, a ja przyciągnęłam go, kładąc rękę na jego karku. Po raz kolejny zatraciliśmy się w namiętnym pocałunku, który tym razem wyzwolony był od wszelkich negatywnych uczuć i uprzedzeń. Jedną dłoń wsunął pod moje plecy i swoimi długimi palcami rozpiął mój biustonosz, uwalniając nabrzmiałe od jego krótkich pocałunków i kąsań piersi. Zanurzyłam dłonie w jego włosy i lekko za nie pociągnęłam, co wyzwoliło pomruk zadowolenia, który opuścił jego usta. Schodził coraz niżej, rozpalając moją skórę do czerwoności i zostawiając przyjemne wspomnienie jego opuszków palców, które pozostawało w miejscach gdzie przerywał ich kontakt z moim ciałem. Gdy tylko odpiął guzik moich jeansów, uniosłam do góry biodra, ułatwiając mu tym samym pozbycie się ich. Nie zwlekał z uwolnieniem swojej nabrzmiałej męskości spod zdecydowanie zbyt ciasnego materiału spodni i bokserek. Kolejna fala gorąca oblała moje ciało, kiedy ułożył się wygodnie między moimi nogami i złożył delikatny niczym piórko pocałunek na mych nabrzmiałych wargach. Jedną ręką ścisnęłam jego ramię, a drugą badałam każdy napinający się pod nią mięsień jego pleców, kiedy powolnie i z przygniatającą mnie delikatnością wykonywał ruchy w przód i tył. Odchyliłam do tyłu głowę, co zaraz wykorzystał i zaczął muskać skórę mojej szyi. Nasze oddechy były ciężkie i nierównomierne, a kiedy każde z nas nieubłaganie zbliżało się do osiągnięcia cudownego spełnienia, wstrzymaliśmy parzące powietrze w naszych płucach. W tym samym momencie nasze ciała przeszedł przyjemny i obezwładniający dreszcz, a Harry opadł na mnie, przygniatając mnie swoim ciężarem. Odwróciłam głowę w jego stronę i po chwili on zrobił to samo. Na wciąż drżących ramionach uniósł się do góry i po raz ostatni złączył nasze usta razem.
- Kocham cię Kate.
- Kocham cię Harry.

34 komentarze:

  1. Mam idealne wyczucie czasu :)
    Lecę czytać, co by się przed pracą jutro odstresować :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mam nadzieję, że pomogło się odstresować :)
      Xx.

      Usuń
  2. Brak słów :D
    Pisz szybciutko 24 rozdział xd

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Brak słów, a jednak coś napisałaś ;p
      Xx.

      Usuń
  3. ŚWIETNE! *.* Dawaj next, bo nie wytrzymam :D

    OdpowiedzUsuń
  4. Bardzo fajnie to opisałaś, czekałam na to. Tak delikatnie i bez przesady. Super rozdział, czekam na więcej.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardzo się cieszę, że się podobało :)
      Xx.

      Usuń
  5. Wow super cudo
    po prostu wow! <3
    Fajnie, że nie było tak łatwo,
    ale udało im się :)
    Miałam dreszcze podczas rozmowy Kate z Harry'm, a dodatkowo piosenka idealnie oddawała to wszystko. Awww *.*
    Weny zycze i pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dreszczyk emocji! To jest to co lubię :D Nie jestem wielką fanką Lany, ale ta akurat tutaj pasowała :)
      Xx.

      Usuń
  6. Dobra, a więc tak: nie będę zaczynać po kolei, bo po ostatnim akapicie ciężko byłoby mi to zrobić... Tak jak już Ci wspominałam, to było piękne! I możesz mi nie wierzyć, ale nie mówię tu o Kate i Harrym w łóżku, dzięki Tobie moja zboczona "Ja" odsunęła się na drugi plan po przeczytaniu rozmowy naszych głównych bohaterów i ich... zbliżenie, było tylko małą kropką nad "i". Jeśli o mnie chodzi to ten rozdział wskakuje chyba na pierwsze miejsce w TOP rozdziałów, właśnie ze względu na ich wymianę zdań. To było tak prawdziwe i piękne, bo w końcu nastąpił w ich związku taki przełom, że byli ze sobą całkowicie szczerzy. Chyba na to tak właściwie czekałam najbardziej! A co do sceny z 277... naprawdę szczere gratulacje. Osobiście wiem jak trudno się pisze takie rzeczy (przynajmnien mi...), a Tobie wyszło to niezwykle naturalnie i nie przesadnie, jak w większości opowiadań!
    Lecąc dalej... Nie mogę się doczekać Any w białej sukni i Savana, składających przysięgę małżeńską! (No i oczywiście Kate w zielonej sukience, ale to sprawa drugorzędna ;p) Miejmy nadzieję, że będą mieli ślub jak z bajki i nic im nie stanie na drodze (bo jak coś kminisz takiego w swojej pokręconej główce, to lepiej zrezygnuj, bo się pogniewamy... I to mocno!)
    Louis jest zdecydowanie najlepszy Nic dodać nic ująć! Ty dobrze wiesz jak uwielbiam jego postać! ;D
    A tymczasem czekam z niecierpliwością, pozdrawiam i kocham! Xx. <3
    sis

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. O nie! Zboczona "Ty" wracaj! :(
      Przebiło 16? It is impossible!
      Z 227! Na szczęście nie wpadłam na pomysł, żeby przeczytać coś erotycznego w ramach inspiracji, bo by się działo...
      Ja nic nie kminię! To samo wychodzi...
      Pisałam tą perspektywę specjalnie dla Ciebie :)
      Xx.

      Usuń
  7. AGDSJAKGAGL!
    O. MÓJ. BOŻE. Ty to wiesz, jak wszystkich zaskoczyć. W końcu Harry okazał się być facetem i odważył się wyznać co mu leży na duszy, bo gdyby dalej zachowywał się jak baba to nie ręczę za siebie.. Pierwszy raz Louis nie wpadł na jakiś głupi pomysł tylko podsunął Hazzie dojrzałe rozwiązanie (co chyba trzeba uwiecznić, ponieważ CO!? Lou i dojrzałość? To chyba przełomowy moment w jego wyimaginowanym życiu, tylko nie pozwólmy mu się za bardzo rozbrykać, bo jeszcze filozofować mu się zachce i odejdzie z zespołu ^^).
    Co to końcówki, tak jak już wcześniej wspomniałam: ADSALKHSAKL. To było tak przepiękne, a Ty chyba naprawdę chcesz, żebym się utopiła we własnych łzach (tym razem szczęścia).
    A scenę miłości opisałaś w tak delikatny i piękny sposób oraz ubrałaś to w tak ładne słowa, iż wcale nie wydawała się wulgarna jak w większości ff. Szczerze, była leciutka jak piórko co idealnie zwieńczyło ten rozdział <3
    Po prostu Cię uwielbiam dziewczyno! No i oczywiście czekam na next :*
    xoxo.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jestem tu już trochę, ale dalej nie rozumiem tego dziwnego języka... "AGDSJAKGAGL!"- co to znaczy?! Istnieje jakiś słownik? Jeśli tak to gdzie mogę go dostać?
      Co do Louisa to każdy ma czasem jakieś odpały...
      "ADSALKHSAKL" <- tego też nie rozumiem...
      Nie toń! To jeszcze nie koniec!
      Wulgarna jestem tylko wtedy jak ktoś mnie wkurzy ;)
      Awww bez przesady ;)
      Xx.

      Usuń
    2. "AGDSJAKGAGL!" - szczerzę, pierwszy raz użyłam czegoś takiego, a wynikło to z braku słów do opisania tego co przeczytałam (rzadko mi się coś takiego zdarza).
      Co do tonięcia to nie mam zamiaru, chociaż jak tak dalej pójdzie... Nie mogę nic obiecać ^^
      No i oczywiście nie przesadzam, bo jesteś najlepsza ;*
      xoxo.

      Usuń
  8. Wow. Wow. Wow. Wow. Jejku jak ja się cieszę, że oni to sb wszystko wyjaśnili i jest już tak dobrze jak chyba nigdy nie było. To jest takie wzruszające. Po prostu zapiera dech w piersiach. Jeszcze pozostaje czekacie aż Ruda Małpa zostanie zrównana przez wszystkich z ziemią. Chociaż mam wrażenie, że i tu pojawi się jakiś ciekawy zwrot akcji. Pozdrawiam i życzę weny na przyszłość ♥♥♥

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wasze modlitwy zostaną wysłuchane. Może ;)
      Xx.

      Usuń
  9. Wiem że to głupie pytanie ale musze je zadać.Czy w następnym rozdziale będzie poruszony motyw tatuażu Kasi? Szczerze nie mogę się doczekać momentu kiedy Harry dowie się gdzie on jest odkąd o nim napisałaś.
    I tak jak to moi poprzednicy uznali ten rozdział to cudo.Bardzo mi się podobał.Do dam że od 3 dni jestem twoją fanką.Tak mnie tym zaciekawiłaś że zerwałam na przeczytanie wszystkiego całe dwie noce podrząd i nie żałuje tego.Mimo że wyglądem teraz jak trup z gupim uśmiechem na twarzy spowodowanym tym że znalazłam twój blog.Czekam na więcej.

    Na koniec dodam że za wszystkie błędy ortograficzne przepraszam ale na telefonie nie umiem pisać normalnie,klawiatura jest za mała,pomimo tego jestem bardzo śpiąca.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To nie jest głupie pytanie! Żadne pytanie nie jest głupie. Czasami to jego brak świadczy o głupocie (Ja i to moje filozoficznepodejście do życia...). Ale może w końcu odpowiem na twoje pytanie- tak. Będzie :)
      Wyśpij się porządnie, a jak wrócę z wakacji to dodam to na co tak długo czekasz :)
      Ja też przepraszam za błędy. Te telefony... próbowałam pisać na tel rozdział, ale mi coś nie idzie...
      Pozdrawiam i serdecznie witam!
      Xx.

      Usuń
  10. A ja mam wrażenie że ty nam coś za bardzo słodzisz:) Za dużo tej miłości itp. Coś czuje, że następny rozdział nie będzie już taki kolorowy:) Czyż nie mam racji? Aaa co do rozdziału to cud miód :) i z niecierpliwością czekam na następny :*

    OdpowiedzUsuń
  11. To jest piękne *.* Koniec rozdziału był troszeczkę (matko, co ja mówię... napewno był zboczoczony) zboczony xDD Najbardziej rozśmieszył mnie tekst Louis'a "Moje spodnie z szelkami i koszulka w paski sprawiają, że wyglądam przy nich jak menel. "Nie przyszło ci do głowy, że to ty się nieodpowiednio ubrałeś?" " :D Rozdział jest cudowny i dłuuugi :D Przepraszam, że mój komentarz jest taki krótki :( Porównując go z innymi to jest ziarenkiem piasku na pustyni xD Czekam na kolejny rozdział z niecierpliwością <3 Weny życzę :* :) :D xD ;) =) B)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Aaa tam ;) Louis jest moim mistrzem. Koniec. Kropka.
      Komentarz jest idealny ;)
      Xx.

      Usuń
  12. O, mój boże. To dla mnie zbyt wiele. Nie mogę. Czytałam z zapartym tchem i... prawie się udusiłam. CUDO DZIEWCZYNO, CUDO!! Nadal jest mi ciężko oddychać, kiedy myślę o tym, co przed chwilą skończyłam czytać! Ja tam to kocham. :D <3

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. ODDYCHAJ!!! Ktoś tu kiedyś kupował zestaw ratunkowy na takie wypadki. Musisz z nim pogadać ;)
      Xx.

      Usuń
  13. [...] Nie wiem ile tak już leżałam. Miałam wrażenie, że zalałam krwią z nosa całe łóżko. Do pokoju wszedł Harry, spojrzał na mnie i się zaśmiał. Szczerze powiem, że miałam nadzieje, że chociaż powie coś Zaynowi a on tak po prostu patrzył się na mnie i się śmiał.
    - Musiało boleć - zachichotał, po czym podszedł do mnie i złapał mnie za podbródek.
    - Długo już ci tak leci ? - zapytał
    - raczej tak - odpowiedziałam smutno, prawie że płacząc.
    Usłyszałam tylko jak głośno wypuszcza powietrze.
    - Musiałaś sobie czymś zasłużyć, następnym razem trzymaj zęby na kłódkę , bo sama widzisz jak na tym wychodzisz. - podał mi gazik, żebym sobie przytkała do nosa.
    Siedziałam na tym łóżku i słuchałam co ma do powiedzenia, a ze mną było co raz gorzej. Było mi tak bardzo słabo, kręciło mi się w głowie, a do tego jeszcze nie mogłam złapać oddechu. Widziałam tylko jakieś czarne plamki, które jeszcze bardziej się powiększały, po czym nastała tylko ciemność.
    Serdecznie Zapraszam :) http://rose-abducted.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  14. Świetny :) przyznam bez bicia, że dawno nie zaglądałam na tego bloga i jak znowu trafiłam to przeczytałam od początku. Muszę przyznać, że czegoś takiego jeszcze nie czytałam. Nie dość, że świetnie piszesz, to jeszcze poruszasz w niektórych rozdziałach. Życzę weny i pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  15. IDEALNE!! NAJLEPSZE!!!! Kocham to :3 Czekam na next!!!!!! <33333333333333333

    OdpowiedzUsuń