28

Szwecja, Sztokholm, Hotel Grand

       Mój jak mniemam wspaniały sen, gdyż nie jestem w stanie sobie przypomnieć do końca jaki obraz jeszcze przed chwilą zaprzątał moją głowę, przerwał ktoś szamoczący się po pokoju. 
- Cholera!- usłyszałem pojedyncze, obce słowo, którego zdążyłem się nauczyć w ciągu ostatnich kilku lat. Spojrzałem na zegarek, który wskazywał czwartą trzydzieści siedem. 
- Co Ty robisz? Wiesz która jest godzina?- jęknąłem unosząc się na łokciach aby lepiej widzieć dziewczynę biegającą w tę i z powrotem z jednym butem w ręce. 
- Wiem. Idź spać- krótki rozkaz i kolejne uderzenie się Kasi o otwartą szafę połączone z kolejnym przekleństwem. 
- Gdzie się wybierasz o tak wczesnej porze?
- Popracować- odparła szeptem, po czym dodała nieco głośniej- Czy ja Ci czasami nie kazałam iść dalej spać?- spytała kładąc dłonie na biodrach- Nie chciałbyś skończyć swojego cudownego snu o Anie idącej do ołtarza, na którego końcu stoi niesamowity szczęściarz czyli Ty?- uniosła pytająco do góry brwi, a ja otworzyłem szeroko oczy ze zdziwienia.
- Skąd wiesz co mi się śniło skoro nawet ja tego nie pamiętam?!
- Jestem czarownicą- zauważyłem jak mruga do mnie okiem pomimo panującego półmroku- A tak na serio to przestań gadać przez sen bo przez to się obudziłam i dopadła mnie ta cholerna wena!
- Czyli jedziesz do studia?- wywnioskowałem. Nie sądziłem, że będę w stanie o tej godzinie logicznie myśleć. 
- Sherlock się znalazł... A może Ty też jesteś czarownikiem? Mówiłam Ci, że na pewno jesteśmy spokrewnieni!- klasnęła w dłonie i rzuciła się na mnie mocno przytulając- Mój zaginiony braciszek!
- Kaśka złaź!- odsunąłem ją od siebie- Możesz mi wyjaśnić po co wychodzisz tak wcześnie? Jesteśmy umówieni z Max'em dopiero na dziesiątą. 
- Jak już mówiłam dopadła mnie wena...
- Moim zdaniem to trzyma Cię od wczoraj- wtrąciłem się- Dopiero po dwunastej zawlokłem Cię do łóżka, a i tak pomimo tego, że byłaś nieprzytomna nie chciałaś puścić swojego notesu. 
- Możesz mi nie przerywać?- uniosłem ręce do góry i czekałem na drugi powód zdecydowanie zbyt wczesnego wyjścia. I wcale nie chodziło o to, że się przez nią obudziłem...
- Mam dzisiaj z Martinem spotkanie z kolejną potencjalną osobą, która jak to ktoś stwierdził zawładnie światem muzycznego show biznesu i mam ją przetestować i sprawdzić czy faktycznie tak będzie żeby wytwórnia mogła zarobić na niej grube miliony.- jej mina gdy wypowiadała ostatnie słowa była naprawdę zabawna. Kasia nienawidzi gdy ktoś przedstawiając jej nowo odkrytego artystę używa sformułowań typu "gwiazda", "show biznes", a przede wszystkim "kupa kasy" i wszelkie synonimy tych słów i zwrotów. Jako jedna z niewielu nie przejmuje się stroną materialną swojej pracy, a zwraca szczególną uwagę na część czysto artystyczną. Dlatego też jest tak szanowana nawet przez tych, którzy jej nie znają i nigdy nie widzieli. Uważana za chodzącą legendę wyrobiła sobie taką markę o jakiej każdy kompozytor marzy aby uzyskać. 
- W takim razie rozumiem czemu się tak wystroiłaś- zmierzyłem ją wzrokiem od góry do dołu, oglądając jej strój.
- Wcale się nie wystroiłam. Ubrałam się adekwatnie do sytuacji czyli spotkania czysto biznesowego.- spojrzała w lustro poprawiając rękawy czarnej marynarki. 
- Oczywiście- uśmiechnąłem się ciepło i usiadłem na łóżku- Kasia...
- Hm?- odwróciła się w moją stronę. Widząc mój jak sądzę zatroskany wyraz twarzy od razu się spięła i zaczęła przecząco kręcić głową- Nie. Nie ma mowy. Nie będziemy rozmawiać na temat tego co się wczoraj stało.
- Ale...- wstałem i zacząłem iść w jej kierunku.
- Savan...- ostrzegła mnie unosząc palec wskazujący do góry, ale nie mogłem tego tak zostawić. 
- Martwię się...- powiedziałem smutno i złapałem jej dłoń- Obiecuję, że nie będę o nic pytać. Chcę tylko wiedzieć czy wszystko jest w porządku.
- Tak- odpowiedziała szybko nawet na mnie nie patrząc. 
- Kłamiesz.
- To po co się pytasz skoro wiesz jak jest?
Przyciągnąłem ją do siebie i zamknąłem w silnym uścisku. Kasia schowała twarz w mojej klatce piersiowej, a ja złożyłem kilka krótkich pocałunków na czubku jej głowy. Trzymając ją w ramionach zastanawiałem się jak ochronić ją przed złem tego paskudnego świata. Nie mogę uwierzyć, że po tym co ją spotkało los dalej rzuca jej kłody pod nogi, nie dając ani chwili wytchnienia i czasu na to aby choć odrobinę nacieszyć się życiem. Gdybym wiedział, że poznanie One Direction, a właściwie Harry'ego tak na nią wpłynie, prawdopodobnie nigdy bym się na to nie zdecydował. Oczywiście mogę wymienić kilka pozytywnych aspektów tej znajomości, ale niestety zdecydowanie więcej jest tych negatywnych.
Dziewczyna wyswobodziła się z moich objęć i po raz kolejny poprawiła marynarkę.
- Muszę już iść. Mam do nagrania kilka kawałów i chciałabym to zrobić zanim będę musiała wziąć udział w tym głupim spotkaniu...
- Jasne- uśmiechnąłem się do niej, a ona niezdarnie odwzajemniła mój gest. 
Pomogłem jej założyć kurtkę i naciągnąłem czapkę na głowę, co spotkało się z jawnym niezadowoleniem z jej strony. Znając życie i tak ściągnie ją zaraz po wyjściu z pokoju, ale dla własnego spokoju musiałem to zrobić. Poza tym lubię patrzeć jak marszczy nos gdy się denerwuje. To takie urocze! Choć ona nie podziela mojego zdania. 
 Po wyjściu Kasi, położyłem się z powrotem na łóżku i tępo patrząc się w sufit zastanawiałem się co dalej. Wiem, że nie zerwie kontraktu z chłopakami i na pewno nie wpłynie to na jakoś jej dzieł, które im przekaże, ale nie to mnie najbardziej martwiło. Co będzie dalej gdy ich drogi się rozejdą? Co zrobi? Zamknie się w domu i będzie tylko komponować przesyłając materiały przez internet? Naprawdę nie chcę tego przyznać, ale jak poradzi sobie bez Tomka, który był na jej każde skinienie? Ma Gabę, ale jak już dążyłem się przekonać to nie zawsze wystarcza. Musi znaleźć kogoś komu zaufa w sposób inny niż mi czy swojej najlepszej przyjaciółce. Jeszcze niedawno powiedziałbym, że idealnym kandydatem byłby Harry, ale teraz... Nie jestem już pewien niczego. 

       Określenie rodzaju atmosfery jaka panowała dzisiaj przy śniadaniu sprawiłoby problem nawet największym znawcom tej sztuki o ile taka istnieje. Ciężko ją nazwać napiętą gdyż do tej kategorii mógłbym zaliczyć jedynie zachowanie Liama, który nerwowo bawił się swoim jedzeniem na talerzu, nie będąc w stanie nic przełknąć. Savan, Zayn i Niall zachowywali się tak jak gdyby nigdy nic, a Harry był irytująco nijaki. Siedział na krzesełku i tępo patrzył się w bliżej nieokreślony punkt, a z jego wyrazu twarzy nie dało się nic wyczytać. Ja z kolei chyba jako jedyny główkowałem nad tym jak przekonać Kate, że ten kręcony pajac, który nie umie trzymać języka za zębami zasługuje na kolejną już szansę i wybaczenie. Mam nadzieję, że dalej mu na tym zależy bo jak nie to naprawdę mocno mu przywalę. 
- Gdzie Kate?- odważyłem się zacząć rozmowę przy okazji poruszając temat, którego każdy (oprócz mnie) pragnął ominąć. Czekałem na odpowiedź Kotechy, który nie podnosząc wzroku znad swojej filiżanki z kawą burknął, że pojechała wcześnie do studia. Denerwowało mnie ich zachowanie. Powinni teraz siedzieć i razem ze mną wymyślać plan przeprosin NASZEJ (nie tylko Harry'ego) tekściarki, a oni siedzą i nie robią zupełnie nic.
- Jak myślicie...- odezwałem się po chwili do tej bandy, która boi się jednej nastolatki- Lepiej samemu przygotować jedzenie na dzisiejszy wieczór filmowy czy może powinniśmy coś zamówić?
- Jaki wieczór?- spytał Liam. A to podobno on jest tym, który wszystko pamięta.
- W ramach prezentu urodzinowego obiecałem Kate przygotować dla niej maraton horrorów i ustaliliśmy, że będzie to podczas naszego pobytu w Szwecji, gdzie jakby ktoś nie zauważył, aktualnie się znajdujemy- sarkastycznie uśmiechnąłem się do nich, a Zayn wywrócił oczami.
- Nie sądzę żeby to był dobry pomysł Louis...- wyraził swoją opinię Payne za co miałem ochotę mu rąbnąć. Zero optymizmu. Zero. 
- A to niby czemu? Kto nie lubi posiedzieć wieczorem i obejrzeć kilku dobrych filmów?
- Nie w tym tkwi problem- wtrącił się Malik- Naprawdę sądzisz, że Kate zechce przyjść, usiąść z nami i obejrzeć jakiś beznadziejny horror po wczorajszej akcji? Jeśli tak to chyba zwariowałeś... 
- W takim razie możecie wysłać mnie do psychiatryka- oparłem się oburzony o oparcie krzesła i założyłem ręce na piersi.
- Nie obrażaj się Lou- poklepał mnie po ramieniu Niall- Chociaż bardzo bym chciał żebyśmy spędzili z nią trochę czasu, to mogę się założyć, że do tego nie dojdzie. 
- A Ty co o tym sądzisz Savan?- zrzuciłem dłoń Horana i skupiłem się na mężczyźnie, który słysząc swoje imię na chwilę zamarł. 
- Sam nie wiem...- odparł, a mnie nie zadowoliła jego odpowiedź. Na szczęście po chwili kontynuował- Po tym co się wczoraj stało nie sądziłem, że będę jeszcze kiedykolwiek miał okazję zjeść z Harry'm śniadanie, a tu taka niespodzianka!- wskazał na Loczka ręką, a ten flegmatycznie podniósł do góry głowę żeby zobaczyć co się dzieje- Jak chcesz możesz spróbować...- wzruszył ramionami i upił kolejny łyk kawy. 
- Nie- usłyszałem ochrypły głos. Odwróciłem głowę w stronę Styles'a.
- Co powiedziałeś?- nachyliłem się w jego kierunku, a on łaskawie raczył na mnie spojrzeć. 
- Nie zaprosisz jej do nas wieczorem- powtórzył ze stoickim spokojem, a ja prychnąłem na niego.
- Oczywiście, że zaproszę!
Hazza niespodziewanie wstał z miejsca, głośno odsuwając krzesło i pociągnął mnie za rękę przez co byłem zmuszony zrobić to samo. Pomimo mojego oporu udało mu się mnie wywlec z hotelowej restauracji i zaciągnąć na klatkę schodową, której nikt nie używał do póki działały windy. 
- Weź mnie puść!- wyrwałem mu swoje ramię i potarłem je dłonią- O co Ci chodzi?!
- Nie udawaj głupszego niż jesteś Tomlinson!- krzyknął, jednocześnie grożąc mi palcem- Po co to robisz?
- Co?- spytałem.
- Po co chcesz zorganizować ten cały maraton filmowy? Dobrze wiesz, że jej na tym nie zależy.
- Po to żebyś mógł naprawić po raz kolejny to co spieprzyłeś!
- Nie mam zamiaru nic naprawiać- odparł mierząc mnie lodowatym spojrzeniem.
- To co zamierzasz niby zrobić?- oparłem się o poręcz schodów i czekałem, aż przedstawi mi swój plan działania. Jak się okazało był on bardzo krótki.
- Nic.
- Nic?- powtórzyłem, wytrzeszczając oczy.
- Tak. To nie ma sensu Louis. Po tym co wczoraj powiedziałem nie ma szans żeby wybaczyła mi i dała kolejną szansę nawet za milion lat, choćbym nie wiem co dla niej zrobił i obiecał- przylgną plecami do ściany za nim i zamknął oczy.
- Nie sądzisz, że warto byłoby chociaż spróbować?
- Po co? Nawet gdyby jakaś nadprzyrodzona siła sprawiła, że by mi wybaczyła choć na to nie zasługuję to i tak prędzej czy później znowu bym to spieprzył. 
- Zawsze mógłbyś spróbować jeszcze raz to naprawić- stwierdziłem, sam chyba w to do końca nie wierząc.
- Za dużo razy się na mnie zawiodła pomimo tego, że obiecałem się poprawić. Nie potrzebny jej kolejny zawód. Nie chcę żeby znowu żałowała, że spróbowała mi zaufać- usiadł na posadzce i przeczesał włosy dłońmi. Przyglądałem mu się przez chwilę po czym dołączyłem do niego.
- Ty naprawdę tego nie chcesz... powiedziałem bardziej do siebie niż do niego. Przyjaciel pokręcił lekko głową- Unikasz nawet wypowiadania jej imienia- zwróciłem mu uwagę, a on zacisnął powieki.
- A Ty naprawdę chcesz zorganizować ten maraton- szepnął ledwo słyszalnie.
- To już nie ma znaczenia...- machnąłem ręką.
- Oczywiście, że ma. Nie po to siedziałeś całą noc przed wyjazdem i wybierałeś spośród kilkudziesięciu filmów, które mamy w swojej kolekcji te najlepsze- uśmiechnął się do mnie słabo- Zaproś ją.
- Co?- spojrzałem na niego zaskoczony.
- Słyszałeś.
Przyglądałem mu się przez chwilę, próbując rozgryźć czy nie robi sobie ze mnie żartów. Jego powaga wskazywała na to, że mówi całkiem poważnie.
- Jesteś pewien, że dasz radę wysiedzieć z nią w jednym pokoju kilka godzin nie będąc do tego zmuszonym pracą?
- A kto powiedział, że tam będę?

Szwecja, Sztokholm, studio nagraniowe

       Gdy dotarliśmy do studia spodziewałem się usłyszeć przed wejściem, że mamy się odpowiednio zachowywać, a najlepiej w ogóle nie odzywać żeby tylko nie pogorszyć swojej sytuacji. Byłem również zdziwiony, że jeszcze nie otrzymaliśmy telefonu od Paula, który informuje nas, że nasza kariera legła w gruzach przez ostatni wyskok Harry'ego. Wczoraj byłem strasznie na niego wkurzony żeby nie powiedzieć brzydziej, ale jednocześnie muszę przyznać, że moim zdaniem miał trochę racji co do Kate. Niemniej jednak powinien się pohamować. Nie dość, że co prawda, niecałe dwa miesiące, ale jednak jest starsza to zdecydowanie ma więcej do powiedzenia w tym całym biznesie chociażby dlatego, że ma więcej doświadczenia. Mógł sobie darować wypowiadanie się na temat jej charakteru. Niech sobie żyje jak chce. Co nas to obchodzi? Niestety. Na to wygląda, że jego obchodzi. I to bardzo. 
  Weszliśmy do studia w którym pracowaliśmy przez cały pobyt w Sztokholmie. Jak się okazało była w nim już Kate. Ubrana w czarny, elegancki komplet składający się z dopasowanych spodni i idealnie skrojonej marynarki, który stanowił podstawę jej stroju. Całości dopełniała biała koszula i wysokie, skórzane kozaki. 
  Znacie powiedzenie "nie chwal dnia przed zachodem słońca"? Jeśli nie to to co dzieje się aktualnie, idealnie pokazuje o co w niej chodzi. Jak już wspominałem zdziwiło mnie to, że Higgins do nas jeszcze nie zadzwonił. Jak się okazało, zadzwonił. Tyle tylko, że nie do nas czy Savana, a do Kate. Kurwa.
- Ale o co Ci chodzi Paul?- tekściarka siedziała w fotelu z jedną nogą założoną na drugą i bawiła się długopisem, co jakiś czas notując coś w swoim zeszycie- Kto Ci tak powiedział? Max? Daj spokój...- machnęła ręką choć nie mógł tego zobaczyć. 
Po chwili zauważyła naszą obecność i ruchem ręki pokazała nam żebyśmy usiedli po czym wróciła wzrokiem na swoje kolana. Ciekawe o czym rozmawiają...
- Naprawdę nic wielkiego się nie stało. Tak. Martin jest po prostu przewrażliwiony- akurat w tym momencie do środka wszedł Max. Zerknęła na niego spode łba po czym ponownie coś zapisała- Posłuchaj...- poprawiła się na fotelu, odkładając notes na bok i wyjmując telefon spomiędzy ramienia, a ucha przekładając go do ręki- Naprawdę nic strasznego się nie wydarzyło. To była kolejna, nic nie znacząca kłótnia pomiędzy mną a Styles'em. Max nigdy ie widział nas podczas takiej sprzeczki, więc pewnie dlatego się przejął. Tak. Nie. Oczywiście, że nie zerwę kontraktu! Za kogo mnie masz? Nie. Mogę powiedzieć, że są na ukończeniu... Myślę, że około tygodnia, ewentualnie kilka dni dłużej, ale nie sądzę, żebym była potrzebna przy nagrywaniu tego utworu. Nie ja jestem jego autorką. Załatwię to i się z Tobą skontaktuję. Dobrze. Udanej końcówki urlopu. Żegnam. 
Kate odłożyła telefon na stół i zmierzyła Maxa zabójczym spojrzeniem. 
- Ale z Ciebie kabel Martin!- rzuciła w niego zgniecioną kartką papieru, która leżała przed nią i pokręciła z niedowierzaniem głową. 
- Przykro mi, ale gdy ich menadżer zadzwonił do mnie wczoraj wieczorem nie wiedziałem co mam powiedzieć- bronił się- Próbowałem udawać, że nic się nie stało, ale nie jestem aż takim dobrym kłamcą jak Ty.
- To ma być komplement czy obelga?
- Teraz chcesz kłócić się ze mną?
- Tylko zapytałam...- dziewczyna podniosła ręce w geście obronnym i wstała ze swoje miejsca- Idziemy na to spotkanie?
- Tak właściwie...- Martin przejechał dłonią po karku, a Kate wywróciła oczami.
- Co znowu? 
- Przyjdzie tutaj.
Kate popatrzyła nie niego z niedowierzaniem po czym tajemniczo się uśmiechnęła. Spojrzałem na chłopaków chcąc sprawdzić czy może oni rozumieją o co chodzi tej dwójce, jednak sądząc po ich minach nie mieli bladego pojęcia co się dzieje. Nialla nie interesowało nic poza chrupkami, których o dziwo jeszcze nie zjadł, Louis od śniadania zastanawia się jak zorganizować ten cały seans, a Harry dalej się nie odzywa. Dopiero Liam postanowił dowiedzieć się co jest grane.
- Mógłbym się o coś zapytać?- zaczął niepewnie, sprawdzając czy w ogóle ma prawo brać udział w tej konwersacji- Kto ma tu przyjść?
Delikatny uśmiech brunetki nie schodził jej z twarzy. Już utworzyła usta żeby wszystko wyjaśnić gdy rozległo się pukanie do drzwi. 
  Do środka weszła wysoka kobieta o długich, rudych włosach i lekko piegowatej cerze, która dodawała jej uroku. Ubrana była tak jak Kate z tym wyjątkiem, że jej nogi opinała ołówkowa spódnica, a zamiast czerni postawiła na biel. Wyglądała na starszą od nas. Mogła mieć około dwudziestu pięciu lat. Wszyscy skanowaliśmy jej ciało wzrokiem co musiała zauważyć gdyż triumfalnie się uśmiechnęła i wypięła pierś mocniej do przodu. Wow...
- Dzień dobry Panno Marin- nasza tekściarka podała drugiej kobiecie rękę- Dawno się nie widziałyśmy...
- Owszem- odparła tak samo poważnym tonem jak jej młodsza koleżanka. O ile można je nazwać koleżankami- Było to tak dawno, że najwidoczniej zapomniałaś moją prośbę o to abyś zwracała się do mnie Laura- zwróciła jej uwagę niezadowolona. Widocznie nie tylko nas irytuje gdy Kate zwraca się do kogoś per Pan/Pani.
- Och wybacz!- teatralnie położyła dłoń na sercu i popukała się w głowę. Na sto procent się nie lubią.
- Nic się nie stało moja droga- Laura uśmiechnęła się do niej sztucznie, za to na twarzy Kate pojawiło się nieme zadowolenie. Jeden zero dla nas! To znaczy dla Kate...
- Mam nadzieję, że nie będzie Ci przeszkadzać obecność tych oto młodych mężczyzn?- wskazała na mnie i chłopaków ruchem ręki- Mamy dzisiaj dużo pracy, więc wolałabym żeby od razu byli na miejscu gdy skończymy nasze spotkanie. Poza tym myślę, że to będzie dla nich dobra lekcja jak niedługo będzie wyglądać biznesowa część ich nowego życia- wyjaśniła jej, a kobieta pokręciła przecząco głową.
- Oczywiście, że nie- zgodziła się- Mogę wiedzieć kim są?
- To zespół One Direction- wtrącił się Savan za co dostał mrożące krew w żyłach spojrzenie od swojej siostry i od razu umilkł. Ta walka należy tylko do pań.
- Dokładnie- potwierdziła jego słowa- Byli uczestnikami ostatniej edycji brytyjskiego X Factora.
- Wygrali?
- Nie- przyznała szczerze- Ale to nie oznacza, że nie brakuje im talentu. 
Laura musiała wkroczyć na dość niebezpieczny grunt gdyż brunetka nieco się spięła i założyła ręce na piersi. 
- Nawet gdy ktoś jest utalentowany nie zawsze jest w stanie skłonić Cię do współpracy...- zwróciła jej uwagę rudowłosa- Co jest zatem takiego w tej piątce? 
Dziewczyna zerknęła na nas przez ramię przypatrując się każdemu z nas z osobna zatrzymując swój wzrok nieco dłużej na Harry'm po czym z powrotem zwróciła się w kierunku swojej przeciwniczki.
- Są wyjątkowi. Zresztą przekonasz się o tym jak wydadzą swój pierwszy album.
- Myślałam, że nie pracujesz z debiutantami...
Czyżby jeden- jeden?
- A ja myślałam, że zadajesz się tylko z porządnymi "artystami"- zrobiła cudzysłów, akcentując ostatnie słowo, na co Marin zmarszczyła czoło. Dwa do zera!
- Możemy przejść do sedna?- zapytał poddenerwowany rudzielec.
- Ależ oczywiście!
Obydwie Panie usiadły naprzeciwko siebie zupełnie tak, jakby miały zaraz zacząć siłować się na rękę. Niall nachylił się do mnie i Liama.
- Jak myślicie? Która pierwsza wybiegnie z płaczem?- wyszczerzył się głupio, a ja zaśmiałem się pod nosem, za to Li wywrócił oczami- Robimy zakład? 
- O co się zakładacie?- dołączył do naszej cichej rozmowy Louis.
- O to która z nich pierwsza podporządkuje się drugiej- wskazałem ruchem głowy na kobiety siedzące przed nami.
- Ciężki wybór... Wydają się do siebie podobne jeśli chodzi o podejście do biznesu, nie?- zaczął je porównywać Payne.
- Gdyby nie to, że jedna jest ubrana na czarno, a druga na biało mógłbym je ze sobą pomylić- stwierdził Tommo.
- Serio?- zdziwił się Horan- Od razu widać, że Kate ma nad nią przewagę pomimo tego, że jest młodsza.
- No nie wiem...
- To co? Zakładamy się czy nie?- szepnął konspiracyjnie blondyn. 
- Ja stawiam na tą całą Laurę- odezwał się Liam.
- Ja też- dołączył do niego Lou.
- Idioci. Oczywiście, że wygra Kate!- odparł pewny siebie Niall- Malik?- spojrzałem ostatni raz na dziewczyny i oddałem głos na G.
- A Ty Harry?- przyjaciel klepnął go w ramię, ale ten nie zareagował. Machnęliśmy na niego ręką i wróciliśmy do obserwacji walki wszechczasów. Mam nadzieję, że będzie gorąco!  

       Po godzinie i odsłuchaniu kilku nagrań, które Laura przyniosła dla Kate panie dalej toczyły zacięty bój. W sumie to Ruda Małpa, jak ochrzcił ją Horan, za wszelką cenę starała się przekonać kompozytorkę do tego, aby dała szansę jakiejś Ashley i spotkała się z nią na żywo, ale ona po wykładzie na temat przeróbki piosenek, które według niej zostały praktycznie w stu procentach przerobione, aby głos owej Ashley brzmiał znośnie pozostawała nieugięta. 
- Wcale nie używaliśmy obróbki komputerowej. To są wersje akustyczne!- warknęła na nią Panna Marin, która zaczynała tracić nad sobą kontrolę.
- Nie rób ze mnie idiotki- brunetka ciężko westchnęła pocierając palcami czoło. Ona również zaczynała się denerwować- Chcesz mi wmówić, że te basy, które słychać w tle zostały wydobyte tylko i wyłącznie ze zwykłej gitary akustycznej? Założę się, że gdybym wyciszyła wszystkie dźwięki oprócz wokalu tej dziewczyny brzmiałaby zupełnie inaczej...
- Dobrze!- wyrzuciła ręce do góry starsza kobieta- Faktycznie trochę pokombinowaliśmy żeby brzmiało to lepiej, ale to tylko i wyłącznie dlatego żebyś zgodziła się na podpisanie wstępnej umowy- przyznała się do winy, a Kate zaczęła się śmiać.
- Naprawdę uważasz, że kłamiąc zyskacie sobie moją przychylność i sprawicie, że zainteresuje się waszą propozycją?- spojrzała na nią jak na wariatkę- Wybacz, ale nie bawię się już w zamieniania w złoto wszystkiego co mi podstawią pod nos. Za ciężko pracowałam na pozycję, którą mam aktualnie. 
- Sodówka uderzyła Ci do głowy...- skomentowała jej wypowiedź pod nosem Laura, ale na jej nieszczęście kompozytorka to usłyszała. 
- Możliwe Panno Marin- odezwała się przez zaciśnięte zęby próbując opanować swój gniew- Skoro ma Pani taką opinię na mój temat, tym bardziej dziwię się, że w ogóle zdecydowała się Pani tu przyjść.
- Niestety, choć uważam Cię za jędzę muszę przyznać, że jesteś najlepsza w tym biznesie- odpowiedziała niechętnie kobieta.
- Jak miło usłyszeć taki komplement z Pani ust. Mam na myśli tą jędzę oczywiście...- odpowiedziała jej ze sztucznym uśmiechem- Skoro znamy już moje stanowisko w tej sprawie myślę, że możemy się pożegnać. Wybacz, ale mam dużo pracy z kimś kto o wiele bardziej na to zasługuje- wskazała skinieniem głowy w naszą stronę, a całą naszą piątkę zatkało. 
- Twoja hierarchia wartości najwyraźniej jest nieco zaburzona.
- Widocznie potwierdza się moje zdanie, że zupełnie nie zna się Pani na muzyce.
Laura nabrała wody w usta i bez słowa zaczęła zbierać swoje rzeczy. Kątem oka zauważyłem jak wraz ze swoim kalendarzem zabiera jedną z zgniecionych kartek Kate. Chciałem zwrócić jej uwagę, ale skoro brunetka uznała ją za śmieć pewnie nie było to nic ważnego. Poza tym bałem się wtrącić w ich rozmowę.
- Czyli nie podpiszesz tej umowy?- zapytała ostatni raz rudowłosa. 
- Może i angielski nie jest moim ojczystym językiem, ale wydaje mi się, że oznajmiłam to całkiem wyraźnie. W razie czego powtórzę. NIE.- podkreśliła ostatnie słowo wstając i odprowadzając Laurę do drzwi.
- Dobrze Ci radzę Kate, uważaj z kim zadzierasz i komu odmawiasz- powiedziała na koniec Marin, a brunetka zaczęła się jej uważnie przyglądać. 
- To ma być groźba?
- Oczywiście, że nie- odparła- Raczej ostrzeżenie. 
  Kompozytorka stała jeszcze przez chwilę w miejscu po tym jak kobieta, której zdecydowanie nie darzy sympatią opuściła studio. Przeczesała dłonią swoje bujne loki przygryzając przy tym wargę i szepcząc coś pod nosem. Podeszła do fotela na którym wcześniej siedziała, zdjęła marynarkę i rzuciła ją na nie. Rozpięła guziki przy rękawach swojej koszuli i podciągnęła je do góry.
- Wszystko w porządku?- obok niej pojawił się Savan pomagając z drugim guzikiem.
- Nie teraz- szepnęła cicho, zdenerwowana i chwytając w biegu swój zeszyt znikła za drzwiami zostawiając nas w osłupieniu. Co to miało kurwa być?

       Teraz albo nigdy. Powtarzałem sobie te trzy słowa od dobrych dziesięciu minut stojąc przed drzwiami, za którymi według zebranych przeze mnie informacji znajduje się Kate. "A może wnioskujesz tak bo słyszysz jak śpiewa?" To też zdecydowanie ułatwia mi zadanie. 
  Po dziesięciokrotnym przeżegnaniu się i odmówieniu wszystkich modlitw jakie znam odważyłem się zapukać. Głos zza ściany ucichł, a po chwili drzwi uchyliły się na oścież. 
- Tak Louis?
- Moglibyśmy chwilę porozmawiać?
- Jasne- dziewczyna zrobiła mi przejście w drzwiach, a ja wszedłem do środka.
Rozejrzałem się po pomieszczeniu. Poza kilkoma instrumentami i porozrzucanymi kartkami nie dostrzegłem nic interesującego. Co jak co, ale Kate wie jak narobić bałaganu w miejscu gdzie nie ma czym nabałaganić. Odwróciłem się w jej stronę, a ona stała oparta o ścianę.
- W czym mogę Ci pomóc?- zapytała odpychając się od niej nogą i sięgając po leżące na podłodze skrzypce. 
- Chciałem się zapytać... Co robisz dzisiaj wieczorem?- zacząłem, a dziewczyna za wszelką cenę starała się nie roześmiać.
- Zaprasza mnie Pan na randkę Panie Tomlinson?
- Co?- spojrzałem na nią zaskoczony- Nie! Oczywiście, że nie! To znaczy... Nie to żebym nie chciał... Nie to chciałem powiedzieć! Ugh!- plątałem się w tym co mówię, aż Kate w końcu nie wytrzymała.
- Spokojnie Louis...- poklepała moje ramie jednocześnie śmiejąc się ze mnie. Bardzo zabawne... "No. Bardzo!"- Wiem, że nie jestem w Twoim typie- puściła do mnie oczko i zaczęła bawić się gitarą.
- A co jeśli się mylisz?- zapytałem zaczepnie choć oboje dobrze wiedzieliśmy, że ma rację. 
- Pomimo tego, że jesteś najbardziej walnięty z was wszystkich, w pozytywnym tego słowa znaczeniu oczywiście...- zaznaczyła, a ja się uśmiechnąłem dając jej do zrozumienia, że wiem co ma na myśli- To gołym okiem widać, że nie pasujemy do siebie. Wracając do Twojego pytania to nie mam planów na dziś wieczór. Nie licząc pakowania oczywiście. W razie gdybyście zapomnieli to przypominam, że jutro wracamy do Anglii. 
- Tak, wiem- wywróciłem oczami. Naprawdę ma nas za takich nieogarniętych. "I powiedz mi, że nie ma racji" Może trochę ma. Ale tylko trochę!- W takim razie już masz, nie licząc pakowania.
- Doprawdy?
- Tak- odparłem pewny siebie- Przychodzisz do nas na obiecany przeze mnie maraton filmowy pod tytułem "Noc strachów"!
- Nie- odpowiedziała szybko.
- Nie przyjmuję odmowy. Jestem starszy i masz się mnie słuchać.
- Że co?- spojrzała na mnie rozbawiona, a ja przygryzłem wargę.
- No... Nie możesz odmówić, bo to miał być Twój prezent na urodziny, którego nie zdarzyłaś odebrać zanim... Pokłóciłaś się z Harry'm.
- Louis...
- Kate, proszę...- chwyciłem jej dłonie- To nasz ostatni wieczór tutaj, a później z tego co słyszałem nagramy szybko te dwa single i nasze drogi się rozejdą. Chcesz się pożegnać w taki sposób?
Dziewczyna przez chwilę siedziała nieruchomo wpatrując się we mnie. Jej zielone tęczówki przeszywały mnie na wskroś choć wiedziałem, że nie chciała we mnie wywołać dreszczy, które pojawiły się jak na zawołanie.
- Masz rację. Nie chcę- przyznała w końcu i spuściła wzrok, wzdychając.
- Właśnie- uśmiechnąłem się do niej ciepło- To jak? O ósmej?
- Naprawdę nie wiem czy to jest dobry pomysł...
- Jeśli martwisz się tym jak wytrzymacie ze Styles'em w jednym pokoju to nie masz się co przejmować. Nie będzie go- poinformowałem ją.
- Czemu?- czyżby była zawiedziona?
- Nie wiem. Powiedział, że nie będzie go dzisiaj wieczorem. Nie chciał mi zdradzić jakie ma plany.
- Ale...
Niestety Kate nie zdążyła dokończyć, ponieważ rozległo się pukanie do drzwi, a w progu stanął Liam, który najwyraźniej był zaskoczony naszym widokiem. Nie dziwię się. Powiedziałem wszystkim, że idę do sklepu.
- Yyy... Kate, Max prosi żebyś przyszła na chwilę do studia- przekazał jej wiadomość- Jeśli możesz oczywiście.
- Jasne- uśmiechnęła się do niego- Już idę- Odłożyła skrzypce i ruszyła za Payne'm.
- Hej, Kate!- krzyknąłem za nią- To jak? O ósmej?
Zgodziła się przytakując głową, po czym zniknęła mi z pola widzenia. 

- Co jest?- zwyciężczyni pojedynku weszła do studia, w którym na nią czekaliśmy- Znowu coś zepsuliście? 
- Ha. Ha. Ha- zaśmiał się ironicznie Kotecha pokazując jej język- Czy Ty myślisz, że jak Ciebie nie ma to wszystko musi pójść źle?
- Tak, jeżeli Ty tam jesteś- poklepała go po ramieniu i pocałowała w czubek głowy- Więc? Co dla mnie macie?
- Dostaliśmy demo piosenki o Kelly Clarkson i uważamy, że mogłaby się nadać dla One Direction- poinformował ją Max.
- Okej...- dziewczyna popatrzyła na niego z niezrozumieniem- W takim razie po co kazaliście Liamowi po mnie przyjść skoro uważacie, że się nadaje?
- Tak dla pewności.
- Aha. Jak coś będzie nie tak to zawsze można zwalić na biedną Kate, której łaskawie pozwoliliście podjąć ostateczną decyzję. Dzięki chłopaki!- prychnęła z udawanym oburzeniem, a jej braciszek poczochrał jej włosy, za co dostał kuśca w bok- Pokażcie co tam macie.
  Muzyka zaczęła wydobywać się z głośników, a Kate na początku nie wyglądała na zadowoloną. W trakcie drugiej zwrotki usiadła na środku studia, a nasz wzrok skupił się na niej. Co ona robi? Schowała twarz w dłoniach i cicho nuciła podobną melodię do tej, która wypełniała pomieszczenie. Nie wiedziałem czy mam się skupić na niej czy na muzyce. Ostatecznie postanowiłem skupić się na tym drugim. Jak dla mnie cała piosenka idealnie pasowałaby do Harry'ego. On z pewnością zadowoliłby się kłamstwem ze strony Kate byleby tylko móc sobie wmówić, że ma u niej jakieś szanse.
 Louis wybijał rytm jedną stopą, Zayn z kolei stukał palcami o oparcie krzesła. Niall, no cóż... On wyglądał tak, jak zwykle gdy udało się nam napisać kolejną piosenkę. Bałem się, że jeszcze trochę i eksploduje z tej radości. Harry postanowił pozostać w neutralnym nastroju przez co ciężko było powiedzieć jakie jest jego zdanie na temat tego utworu. Co do Savana i Maxa, Ci tak jak ja na początku wpatrywali się w pełnym skupieniu w Kate, a gdy piosenka dobiegła końca jakby nieco się nad nią nachylili aby usłyszeć co ma do powiedzenia. Niestety dziewczyna cały czas siedziała cicho, w tej samej pozycji, na środku studia. 
- I jak? Co sądzisz?- próbował wyciągnąć z niej informacje Martin. Dopiero po minucie Kate wstała z podłogi i sięgnąwszy po czystą kartkę i długopis zaczęła coś na niej notować. 
- To nie mnie powinieneś się o to pytać...- mruknęła pod nosem, skupiona na swoich zapiskach- Chłopaki?
Dziewczyna przyglądała się każdemu z nas i czekała aż wyrazimy swoją opinię. Owszem, to nie pierwszy raz kiedy zapytała nas o zdanie, ale tym razem było inaczej. Gdy prezentowała nam napisane przez siebie Gotta be you od początku wiedzieliśmy, że to będzie naprawdę dobre. W końcu Kate nie mogła napisać czegoś złego. Teraz mieliśmy ocenić utwór kogoś innego, a biorąc pod uwagę początkową reakcję kompozytorki nie przypadła jej do gustu. 
- Długo mam jeszcze czekać? Każdy z was musi mi powiedzieć co sądzi o tej piosence inaczej stąd nie wyjdziemy- zagroziła przez co poczułem się jak w szkole kiedy to nauczyciel nie wypuszcza swojej klasy dopóki nie odpowiedzą na jego pytanie- Ostrzegam, że odpowiedzi nie mogą się pokrywać, więc jeśli zdecydujecie się zabrać głos jako pierwsi jest mniejsze prawdopodobieństwo, że będziecie musieli bardziej zgłębiać tajniki tego utworu. Jeśli mogę tak to ująć...
- Myślę, że gdyby zamiast słowa "she" wstawilibyśmy "he" byłoby w porządku- zaproponował Niall, a Kate uśmiechnęła się pod nosem.
- Tak. Bardzo dobra uwaga Panie Horan- przyznała- Kto dalej? Może Louis?- wbiła w niego swoje spojrzenie.
- Hmm...- powiedzmy, że zaczął swoją wypowiedź, ale przerwał mu Zayn.
- Ja bym pokombinował trochę przy końcówce. 
- Mógłbyś jaśniej?- brunetka popatrzyła na niego z zaciekawieniem. 
- Nie wiem jak to określić. Po prostu coś bym tam zmienił- wzruszył ramionami- To Tobie płacą za pisanie i poprawianie naszych utworów, nie?
- Owszem Malik, ale za kilka dni zakończymy naszą współpracę i nie będę wam więcej pomagać. Musicie nauczyć się sami podejmować decyzje co znajdzie się na waszym albumie a co nie. No chyba, że jest wam to obojętne i będziecie śpiewać to co wam zagrają...
- Wolelibyśmy nie- odpowiedział po chwili namysłu.
- Tak myślałam. Kto następny? Liam?- skierowała swój wzrok na mnie, a ja głośno przełknąłem ślinę. 
- Moim zdaniem powinniśmy się zastanowić czy każdemu z nas uda się choćby w najmniejszym stopniu utożsamić się z tym utworem. Sama zawsze powtarzasz, że to ważne...- przerwałem gdy zobaczyłem jej zaskoczoną minę- Źle mówię?
- Nie!- niemal krzyknęła- Bardzo dobrze! O to mi chodziło. Melodię i tekst zawsze można trochę przerobić, ale ważne jest czy czujecie to co śpiewacie- uśmiechnęła się zadowolona z mojej odpowiedzi.
- Kujon- prychnął pod nosem Louis, a ja szturchnąłem go łokciem.
- W takim razie czas abyście zadali sobie najważniejsze pytanie. Czy gdy osiągniecie już sukces, będziecie w stanie z radością wykonywać ten utwór przez długi okres czasu będąc jednocześnie w stanie wczuć się w niego?
Przez moment panowała cisza. Każdy z nas zastanawiał się czy gdy przyjdzie nam śpiewać cały czas, to samo, przez kilka miesięcy, a może i nawet dłużej nie znudzimy się tym? Po chwili wszyscy zgodnie powiedzieliśmy "tak". Prawie wszyscy...
- Styles?- ponaglił go Savan, a ten zamiast cokolwiek odpowiedzieć wyszedł ze studia trzaskając drzwiami. Chciałem za nim pobiec, ale Kate mnie zatrzymała.
- Zostaw.

       Jak ona tak może? Chodzi sobie po tym zasranym budynku w tę i z powrotem jakby nic się nie stało. Nie wiem czy moje wczorajsze krzyki uszkodziły jej coś w mózgu i teraz nie wie jak powinna się zachowywać? Ludzie! Wygarnąłem jej prawie wszystko co myślę na jej temat, a on nic sobie z tego nie robi! To jest naprawdę popieprzona dziewczyna i na moje nieszczęście wcale mi to nie przeszkadza. 
  Po około godzinie postanowiłem wrócić do studia. Mijając kolejne pomieszczenia, nagle zza moich pleców doszedł mnie jakiś spokojny dźwięk.

I don't know where I'm at...

Usłyszałem początek nieznanego mi utworu. Cofnąłem się kilak kroków i zajrzałem przez niedomknięte do końca drzwi. 

Waiting here in line
hoping that I'll fine
what I've been chasing

Kate siedziała w ciemnym pomieszczaniu, a jedynym źródłem światła była mała lampka stojąca na pianinie, na którym grała. Włosy związała z jednej strony twarzy w warkocza przez co wyglądała jak mała dziewczynka.

So why do I try
I know I'm gonna fall down
I thought I could fly
so why did I drown
I'll never know why it's coming down, down, down

Obserwowałem jak z zamkniętymi oczami, bez najmniejszego problemu trafia w odpowiednie klawisze, a z jej ust wydobywają się dźwięki w ich najczystszej postaci. To niesamowite, że można być tak utalentowanym. W jej głosie nigdy nie dało się usłyszeć nawet najmniejszej skazy. Wszystko zawsze idealnie współgrało z melodią tworzącą przez każdy możliwy instrument. 

Not ready to let go
Cause then I'd never know
What I could be missing...

Czemu samotne śpiewanie o uczuciach przychodzi jej tak łatwo, a kiedy musi stanąć z kimś twarzą w twarz zamyka się w sobie nie pozwalając nikomu zobaczyć co dzieje się w środku? Nie rozumiem tego. To wszystko utrudnia. Gdyby nie to może moglibyśmy normalnie porozmawiać, dowiedzieć się o sobie czegoś więcej. Poznać. Zaprzyjaźnić. Zakochać...
Gdybym zamiast krzyczeć na nią przy wszystkich potrafił wziąć ją na bok i otwarcie powiedzieć co mi leży na sercu byłoby dużo łatwiej. Jednak czasu nie cofnę, a myśl, że dostałbym kolejną szansę tylko po to żeby znów ją zmarnować powoduje, że mam ochotę zniknąć z jej życia już teraz. Na zawsze.

Oh I am going down, down, down
Can't find another way around
And I don't wanna hear the sound
Of losing what I never found

Zauważyłem jak Kate mocno zaciska powieki zupełnie jakby próbowała powstrzymać łzy. Wizja tego jak płacze śpiewając tak poruszający utwór, który wypływa prosto z jej wnętrza sprawiła, że moje serce zaczęło pomału rozpadać się na tysiące kawałków. Miałem ochotę podbiec do niej, przytulić ją i głaszcząc po plecach szeptać do ucha, że wszystko będzie dobrze. Że jestem przy niej i zrobię wszystko aby uśmiech znów pojawił się na jej twarzy. Chciałem złączyć nasze usta w delikatnym pocałunku, udowadniając prawdziwość moich słów i uczuć, ale zamiast tego stałem w miejscu tylko się jej przyglądając, a ona zagrała kilka ostatnich nut swojej piosenki. Jeszcze przez chwilę siedziała bez ruchu z zamkniętymi oczami po czym niespiesznie podniosła wzrok zauważając moją osobę. Nasze spojrzenia skrzyżowały się na kilka sekund, ale przerwałem to połączenie chowając się za drzwiami. Słyszałem jak Kate za mną woła, ale nie zareagowałem. Musiałem jak najszybciej od niej uciec. Dla dobra jej i własnego. 

Szwecja, Sztokholm, Hotel Grand

   Moja zdolność logicznego myślenia została ostatnio solidnie zaburzona. Jak mogłam chcieć z nim porozmawiać po tym co wczoraj zrobił? Jak mogło mi być przykro tylko dlatego, że się nie zatrzymał gdy go wołałam? Doskonale sobie zdawałam sprawę, że musiał wszystko słyszeć, albo przynajmniej większą część i o dziwo chciałam żeby tak było. Nie wiem czemu, ale zdecydowanie łatwiej byłoby mi z nim czy z kimkolwiek innym rozmawiać na temat moich uczuć gdybym mogła śpiewać. Wiem jak to brzmi, ale nic na to nie poradzę. Podobno jak byłam mała to też zamiast normalnie mówić wszystkie słowa ubierałam w jakąś prostą melodię, ale bądźmy szczerzy... Gdybym teraz zamiast rozmawiać, śpiewała podczas moich spotkań biznesowych uznano by mnie za niepoczytalną. Choć nawet ja ostatnio zaczynam siebie tak postrzegać. Bo o czym może świadczyć fakt, że siedzę teraz w pokoju Louisa i Styles'a czekając na odebranie mojego ostatniego prezentu urodzinowego? Naprawdę jestem popieprzona. 
- Może kawałek pizzy?- Liam z uśmiechem podstawił mi pod nos kawałek czegoś co z wyglądu na pewno nie przypominało tego włoskiego dania.
- Nie, dziękuję- starałam się odwzajemnić jego uśmiech pomimo tego czegoś co trzymał moją przed twarzą.
- To może napijesz się coli?- zaproponował Zayn.
- A macie może wodę mineralną?
- Mówiłem wam, że Kate nie jada fast foodów- odezwał się z drugiego końca kanapy Niall, któremu nie przeszkadzała tona tłuszczu, która była zapewne większą częścią jego posiłku, którym miało być coś na wzór spaghetti. Widząc co ma na talerzu najchętniej wyrzuciłabym to do kosza i sama mu coś ugotowała. Jak oni mogą to jeść?!
- Przyniosłem filmy!- zza rogu wyłonił się Louis trzymając w rękach trzy płyty- Droga Kate! Podczas naszego dzisiejszego seansu będziesz miała okazję obejrzeć trzy, niezwykle przerażające i mrożące krew w żyłach filmy z kategorii horror. Są to "The Ring"- zaprezentował pierwsze opakowanie niczym hostessa próbująca sprzedać jogurt truskawkowy w supermarkecie- "Egzorcyzmy Emily Rose"- podał mi drugie pudełko- I oczywiście mój faworyt czyli "Klątwa"!- krzyknął podekscytowany przez co niemal podskoczyłam. Zastanawiałam się czy uświadomić go, że widziałam już wszystkie te filmy i najstraszniejszą rzeczą podczas tego wieczoru był jego niedawny wybuch radości, ale postanowiłam sobie darować. Nie chciałam niszczyć panującej, w miarę dobrej atmosfery skoro aż tak się postarał. 
- Możemy zaczynać?- odezwał się zniecierpliwiony Malik.
- Nie czekamy na Harry'ego?- zapytał Horan najwidoczniej niepoinformowany, że jego przyjaciela nie będzie dzisiaj z nami.
- Wyszedł gdzieś- wzruszył ramionami Louis i włączył pierwszy film.
  Zastanawiałam się czy nie zasugerować zmiany nazwy maratonu z "Noc strachów" na "Noc śmiechu" bo patrząc na miny chłopaków, którzy już w ciągu pierwszych piętnastu minut sięgnęli po poduszki aby mieć czym zakryć twarz w odpowiednim momencie, bardziej chciało mi się śmiać niż krzyczeć z przerażenia. Jedynie Zayn wydawał się niewzruszony tym co działo się na ekranie. Być może też już oglądał te filmy. W każdym bądź razie oboje mieliśmy niezły ubaw obserwując pozostałą trójkę. 
  Podczas drugiego filmu zaczęłam się nudzić. Zamiast patrzeć przed siebie bawiłam się rogiem poduszki, który wydawał się o wiele ciekawszy niż gra aktorów. Próbowałam się skupić na akcji, ale moje myśli cały czas zaprzątało pytanie "Gdzie jest Styles?". Chciałam odsunąć od siebie te wewnętrzne rozterki, ale z marnym skutkiem do czasu aż chłopak nie pojawił się znienacka w pokoju, strasząc przy tym swoich przyjaciół. To było dopiero zabawne!
- Pojebało Cię?!- warknął na niego Lou rzucając w niego poduszką.
- Nie chciałem!- bronił się, próbując powstrzymać śmiech- Ale nie żałuję, że tak wyszło.
- Idiota!- kolejny cios od Horana.
- Nie sądziłam, że potrafisz wyciągnąć tak wysokie dźwięki- zwróciłam się rozbawiona do Payne'a, który trzymał rękę na sercu- Dobrze wiedzieć- mrugnęłam do niego okiem, a on burknął pod nosem "Bardzo śmieszne..."
- Gdzie byłeś?- pytanie, które nie dawało mi spokoju odkąd tu przyszłam padło z ust Zayna.
- Tu i tam...- odpowiedział zdawkowo i ruszył w kierunku swojej sypialni.
- Może do nas dołączysz?- zaproponował Liam.
- Może innym razem.
- Nie będzie kolejnego razu. Chodź tu.- rozkazał mu Tomlinosn tonem nie znoszącym sprzeciwu. Chłopak posłusznie usiadł na miejscu wyznaczonym przez przyjaciela czyli obok mnie. Od razu poczułam zapach jego perfum, od których mogłabym się uzależnić. 
- Co oglądacie?
- The Ring, Egzorcyzmy Emily Rose i Klątwę- udzielił mu informacji Malik.
- Żartujesz?- odwrócił się do Louisa- Włączyłeś filmy, które Kate już widziała?- zapytał z niedowierzaniem. Skąd on to wie?
Popatrzyłam na niego zaskoczona tak samo jak Lou.
- Co? Widziałaś już te filmy?- zapytał, a ja krzywo się uśmiechnęłam- Czemu mi nie powiedziałaś?
- Nie chciałam żeby Twoja praca poszła na marne. Poza tym mogę się założyć, że nie przywiozłeś nic innego.
- Zawsze mogłem kupić coś nowego- zauważył obrażony na mnie, że ukryłam przed fakt, że znam wybrane przez niego propozycje. Ten to ma humorki...
- Bez przesady...- machnęłam ręką- Te filmy nie są złe...
- Zdecydowanie mogłeś postawić na coś lepszego- wtrącił się Styles dobijając przyjaciela.
- Ekstra!
Chłopak wstał z fotela i wyszedł na korytarz. Westchnęłam ciężko i posyłając mordercze spojrzenie Loczkowi poszłam za nim. Znalazłam go siedzącego na parapecie okna, na samym końcu holu. Podeszłam bliżej i zajęłam miejsce obok.
- Nie przejmuj się tym co powiedział. Naprawdę jestem wdzięczna za to co dla mnie przygotowałeś. To bardzo miłe- złapałam jego dłoń i uśmiechnęłam się pocieszająco.
- Nie o to chodzi...
- A o co?
- Zrobiłem to dla niego, a on jak zwykle musiał wszystko zepsuć...- zmarszczyłam czoło nie wiedząc o co mu chodzi.
- Nie rozumiem...
- Wiedziałem, że prędzej czy później wróci do pokoju- westchnął- Miałem nadzieję, że będziecie mieli okazję porozmawiać i wszystko sobie wyjaśnić. Że dasz mu kolejną szansę.
- Chciałam...- przyznałam choć sama nie mogłam w to uwierzyć.
- Jak to?!- zapytał zaskoczony.
- Zanim wróciliśmy do hotelu, słyszał jak gram w innym studiu. Wiem, że tam było bo zauważyłam jego obecność gdy skończyłam. Zawołałam go bo chciałam z nim porozmawiać i wszystko wyjaśnić, ale zamiast tego on po prostu sobie poszedł- opisałam całe zdarzenie, a szatyn otworzył szeroko oczy- Uwierz mi... Nie wiem co się ostatnio ze mną dzieje i miałam nadzieję, że może gdy szczerze porozmawiamy będę mogła jakoś dojść do tego co jest ze mną nie tak. Co się zmieniło... Najwidoczniej on nie ma z tym problemu i nie zależy mu na tym tak jak mi...- spuściłam wzrok i zeskoczyłam z okna.
- Oczywiście, że mu zależy!- bronił swojego przyjaciela.
- W takim razie czemu mnie unika?
- On... Wydaje mi się, że nie chce sprawić Ci już więcej przykrości.
- Teraz zaczął się tym przejmować?- zaśmiałam się pod nosem- Mógł to zrobić o wiele wcześniej.
- Kate...- Louis stanął naprzeciwko mnie- On tak samo jak Ty też się w tym gubi. Nie wie co czuje albo przynajmniej stara się odsunąć od siebie prawdę, która z niewiadomych względów mu nie pasuje. Zupełnie tak jak Ty.
- Wcale tego nie robię!- zaprzeczyłam.
- Widzisz? Dokładnie to właśnie robisz- uśmiechnął się do mnie ciepło, kręcąc z politowaniem głową.
- Skąd to niby wiesz? Nie znasz mnie.
- Czasami obcy ludzie są wstanie zauważyć więcej niż my sami.